نيمه گمشده من
آن نيمه واقعى كه داشتم كم كم از ميان رفت ، امروز از خود ميرسم كه : كيستم، چيستم ،ًكجايم ؟ سى سال زندان با اعمال شاقه و لابد بيست سال بقيه را هم بايد در انفرادى بگذرانم ، به چه جرمى ، به جرم مهربانى ، به جرمى كه جمشيد خداى خدايان واولين خدايى را كه ايرانيان پرستش ميكردند با اره به دو نيم ساختند چون سينه اش لبر يز از مهر بود ، حال من هم نيمه حقيقى خودرا محكم نگاه داشته ام ، همان نيمه كه مهر در درونش جاى دارد وتوانستيم به زبانى ساده بگويم كه مهربانم ،واما عقده مهر طلبى ندارم ، بلكه مهربانى را بى هيچ چشم داشتى هر اندازه كه ميل داشته باشيد نثار ميكنم ، مرا به دونيم نكنيد ، مرا با اره نبريد ، من سنك شده ام ،حتى تيشه بمن كار گر نيست ، تنها با يك كلام خواهم مرد ،
امروز نشاط و شادى و ديد زيبايى كه به زندگى داشتم از من گريخت ، ونيمه ديگرم در أتش بى لطفى و بى حقيقتى ميسوزد ، در زباله دانى دورافتاده اى دارم ميگندم ، بچه جرمى دچار اين مكافات شدم ؟ تنها ده سال زندگى كردم ، أن دهسال اوليه را باميد بيست سالگى گذراندم سخت بود اما از سر گذراندم ، در ده سال دوم لقمه اى شيرين بودم براى دهان گرگهاى كرسنه خودرا به دست آتش جهنم سپردم بين اين وآن شايد در جهنم زنده ميماندم ، سوختم ، پر وبألم سوخت وققنوس وار از آتش جهيدم ،خودرا به درياافكندم باميد يافتن در ، اما در دريا غرق شدم ،
در حسرت يك آغوش گرم ، يك مهربانى همچنان سوختم وسوختن ادامه دارد ،
در هيچ زمانى در تاريكى به دنبال مقصدم پيش نرفتم ، تنها دنيارا از ديد خود نظاره ميكردم ، نه ! مردم بد نيستند ، ما بد ميبينيم ، همه بد نيستند !! امروز يك چهره نيمه ام به هزار رنگ در آمده است ، اين زاده منست ؟ اين دست پروده منست ؟ نه ! امكان ندارد ، در من هيچگاه اين حيله گريها وحود نداشته ، من خودرا بالا تر والاتر از اين ريا ها ميپنداشتم ، اين تكه در كدام مكتب درس گرفته و چگونه سالها ى مرا به فنا داده است ؟ امروز به كدام سو ميتوانم بروم ؟ كدام درب باز است ؟ من نميتوانم خودم را فريب بدهم كه بتوانم فريب را تحمل كنم ، هر روز فريادم شديدتر ميشود حريق ميشود ،وخودم را ميسوزاند ، من هيچگاه به برد وباخت نيانديشيدم ، بازى برايم يك سرگرمى بود ، اگر شاهينى بر فراز سرم پرواز ميكرد ومرا طعمه ميخواست اورا با تيزه خشم از پاى ميافكنم ،حال امروز حتى نميتوانم يك پرنده كوچك را از روى بام
خانه ام كه تخم گذاشته است ، پرواز دهم وبرانم ،
قد واندازه من برازنده خودم ميباشد نه ديگرى خطى باريك ميان دو قسمت پيكرم ديده ميشد كه امروز نيست هيكل وپيكر من هميشه براى ديگران معمايى بود ، پيكرم هميشه ميان دواندازه تاب ميخورد ، نه بزرگ ونه كوچك حساب شده ،امروز روحم از من جدا شده ، پرواز كرده ، آنچه بجا مانده ، ميان زمين وآسمان معلق ، ميان خود وبيهودگى ،وميان دريا وقطره ،، من أويخته شده ام ، تلاش دارم خودرا رها كنم ، اما همچنان تاب ميخورم ،
ميبايست اول همه را بيازمايم ، غريبه هارا ، نه تكه هاى خودم را ، امروز نه به برد ميانديشم ونه به بأخت ،ىمن خودمرا دارم خودم را برده ام ، برد بزرگى است ، خودم را نباختم ،نه به عشقهاى پوشالى ونه به سكه هاى مثقالى ، تنها غمگينم ، واز ريا نفرت دارم ،متاسفانه اين بيزارى در صورت من نقش ميبندد ومرا رسوا ميكند ، پايان .
ثريا ايرانمنش ، اسپانيا ، يكشنبه 31/1/2016 ميلادى
