سايه شب 

او به همراه برگهاى پاييزى  به لانه ام خزيد 

او راز فصلهارا نميدانست ،

او به همراه باد زمستانى پرواز كرد ،

او نميدانست كه زندگى دو راه دارد ،

راهى كه بايد شاخه ها را هرس كرد 

تا جاده  صاف شود 

وراهى كه صاف است اما توانايى نيست 

او در زمستان به همراه ريزش برفها 

أب شد ، وبه همرا برف ها گم شد 

او رازقلبهارا نخوانده بود 

وزبان باران را نميدانست

او در بيراهه ساده لوحى يك قلب

راهى جست وخود بر تخت نشست 

حال ديگر نميتوان گفت ، راز فصلها اين است 

او نميدانست خوابيدن زير سايه يك سرو 

چه ابهتى دارد 

 او با همه چيز بيگانه بود

انروز كه او رفت ، ابرهاى سياه به ميهمانى 

خورشيد آمدند ،

من عريان شدم ، براى شب ،  در تاريكى

مانند يك سكون   ميان دو كلام ، همچنان ايستادم 

چون درختى كه از جاى نميجنبيد.........

ثريا، دوشنبه