کوما

کوما

 

کجا هستم ؟ این سرو صداها ، ازکجا میاید ؟ آه ... چه بوی بدی

کسی پرسید :

ازکجا آمده ؟

دیگری جواب دان نمیدانم ، آمبولانس اورا آورد ؛ چیزی هم به همراه ندارد

وای !! چرا  ! دارم ، کیفم ، کیسه های خرید ! آنها کجا وچطور شدند ؟

شاید طبق قانون جنگل اگر افتادی اول ترا لخت میکنند بعد ترا به طبیب

میسپارند .

گوشهایم میشنیدند ، چشمانم بسته وهمه پیکرم بیحرکت روی یک برانکار

افتاده بودم ؛ دهانم خشک ؛ گلویم بهم چسپیده ؛ میخواستم فریاد بکشم

دستهایم ، آه دستهایم کو ؟ چرا بیحرکتند ، پاهایم ،  وای ، نکند سکته

کردم ، نه ! نه! بیاد بیاور اول کجا بودی .

توی خیابان با کیسه های خرید وکیفم که روی شانه ام بود ، ناگهان

صدای زنگ یک کلیسا بلند شد ، اینجا؟ کلیسا ؟ پس مقام روحانیت

همه جا ها راگرفته ، برگشتم ببینم این صدای زنگ از کجاست ، ناگهان

گویی همان زنگ سنگین برنجی بر پشتم فرود آمد ودیگر چیزی

نفهمیدم ! حال از بوی بد ضد عفونی وسرو صدا  ورفت وآمد دیگران

میفهمم که درون یک کلنیکم ؛ دونفر بالای سرم ایستادند یکی گفت:

یک خارجی است ! نه نه من خارجی نیستم ! چرا هستم در این سرزمین

همه خارجی هستند ، دیگری گفت از کجا آمده !!

آه چرا نمیتوانم حرف بزنم ، دستی بگونه ام خورد : سینورا ، سنیورا

آیا بیداری !

بلی بیدارم ، اما نمیتوانم چشمانم را باز کنم ، نمیتوانم حرکت کنم کمکم

کنید !

و.. آنها دورشدند ، کلمه خارجی در گوشم بد جوری حرکت میکرد ،

اگر از خودشان بودم الان همه شهر دراینجا جمع شده و دورم را گرفته

بودند ، آهای ... من زنده ام ، بیدارم ،  صدایم تنها درگوشهای خودم

میپیچید . بفکر کیفم افتادم ؛ کلید خانه ؛ تلفن ؛ عینک ، لیست خریدم و...

خوشبختانه آدرس خانه ام درکیفم نبود ( که میبایست میبود) چه بسا

الان دزدی درخانه ام نشسته ومشغول جمع آوری چیزهای خوب من است

مرده شور هرچه زنگ است ببرند ؛ همه جارا قبضه کرده اند بنام دین

و........

یا کلیسا ، یا کنیسا ؛ یا مسجد، یا محفل ؛ یا تکیه ؛ یا سنترویا.....

آه ، بچه ها !!! اگر به خانه برگردند من نیستم ، کجا مرا پیدا خواهند کرد

لابد به پلیس خبر میدهند وقبل از همه به سردخانه های بیمارستانها سر

میزندد.

من اینجا هستم ؛ زنده ام ؛ آیا کسی صدای مرا میشنود ؟

من صدای آنها را میشنوم !! یک خارجی است ، توی کوچه افتذاه بود

مست که نبود ؟!  نه بابا ، گویا یک اتومبیل باو زده ودر رفته !!!

آه چقدر پشتم درد گرفته زبانم در دهانم چرخید وناگهان فریاد بلندی

کشیدم ؛ همه سرها بسوی من برگشت .

 

چهارشنبه

مرگ جم

مرگ جم

 

بزرگترین ؛ سالمترین ، بهترین ومهمترین و آخرین

بازمانده فرزند ایران نیز دنیا راترک کرد.

به چه کسی باید تسلی ودلداری دارد؟

به : ایران زمین ، که بهترین فرزندانش را قربانی

کرد . دیگر کسی نمانده همه رفتند ؛ همه .

لازم نیست چیزی درباره خصوصیات ا خلاقی

این انسان بمعنای واقعی بزرگ بنویسم ؛

او بزرگ تر ازاین است که بتوان درباره اش

قلم فرسایی کرد.

این حادثه بزرگ را به ایرانیان ( راستین )

تسلیت میگویم که :

چنین مرگی نه درخور او بود

 

 

ثریا /اسپانیا

24/5/2008

 

 

 

فریاد

فریاد، فریاد

 

و.... اینک ، ای دخترکان غماز

گرنه لالید ونه گنگ

بگشایید زبان

وبگویید که ازکدام. بهتان

چون شد این چشمه ( خون آلوده )

ه . الف. سایه

........................

کجا میتوان هم آوازی پیدا کرد؟

زمانیکه پاسداران عفت وناموس ؛ بر شبکه های نورانی ما

سایه میافکنند ؟

چگونه در یک شام پلید ، میتوان صبحی سپید را

از سایه های تاریک یک پیکر پلید ، تماشاکرد

تو کجا نشسته ای ؟

که چنان مجذوب خویشی ، وفارغ از سایه های شب

 

در چه روز میتوان خندید؟

درچه زمانی  میتوان گریست ؟

و.... در میان کدام راه  میتوان نشست ، یا دوید

ودر زیر کدام سنگ  میتوان برای ابد آرمید؟

ما درکدام عصر ، زمان را میپیماییم ؟

 

افق غربت فراموش شد

جاده ها همه هموارند

تیرگیها ، همه روشنایی شد!

و من در این خیالم

که چگونه جاده شب را ، با نورماه طی کنم

در زمانیکه بازوان کثیف تو ، پیراهن عفت زنی را

در پستوی محبس پاره میکند !؟

چگونه میتوان رنگین کمانی از نور ساخت

چگونه میتوان خورشید را فرا خواند ؟

تا آن بازوان نا پاک را ، از پیکر لطیف آن زن

دورکند ، بشکند ، وترا درجاده شب ویران کند

ای بخون  تشنه .

 

قروردین . از دفتر این زمانه

 

 

 

شعر وشاعر

شعر وشاعر

 

شاعر نیم وندانم شعر چیست

من ؛ مرثیه گوی دل دیوانه خویشم

 

نمی توانم درنقش دیگری باشم ، نقشی از شاعران گذشته ویا نویسندگان

نمی توانم اشعار دیگران را پس وپیش کنم وکلمات را جابجا کرده (واژه)

بسازم.

آنچه راکه برروی این صفحه میاورم نه شعراست ونه نثر؛ تنها یک

فریاد است ، فریادی درمیان غوغای این دنیای پرهراس ودهشتناک که

گاهی از فرط نومیدی آنرا به دست کلمات میسپارم تا به گونه ی که میلش

میکشد آنهارا بسازد وردیف کند!گاهی یک خط مستقیم؟!! گاهی چند سطر

بی وزن وبی قافیه ، هرچه باشند نوازشگر روح بیقرار من هستند.

نغمه هاییکه ازدرونم به بیرون تراوش میکنند بامید آنکه شاید روزی به

گوش خوکان ، جغدان شوم وخفاشان شب ، برسند.

امیدی نا پیداوندائی است که از دل خسته ام بلند میشود ،هنگامیکه از یک

بوسه میگویم آنرا باتمام وجودم احساس میکنم وزمانیکه از یک گل سرخ

سخن میرانم عطر وبوی دلکش آن درمشام جانم پراکنده است وسرانجام بنده

آن موهبت بزرگم که نامش (عشق)  میباشد همان عشقی که یگانه وبی همتا

وگاهی خدایم را درآن میبینم ، همان کلامی که این کبوترخسته را از سکوت

دهشتناک وسهمگین خود بیرون میکشد وبسوی شهر روشنایی میبرد ومرا

از شبکوران دور میسازد .

قندیل بزرگ این (واژه) درشبستان سینه ام همیشه آویزان است .

نه، نمیخواهم دیگری باشم وهیچگاه هم نخواسته ام ؛ من خودم هستم ,

 

ثریا / اسپانیا

18/5/2008

..............

بی برگی

بی برگی

 

در خم یک خیابان ؛

زندگی ماحیا ت دارد

وتنها یک بار میشود این خیابان

را ؛ طی کرد

در سرهر چها ر راه جوانیهای ما ؛

ایستاده اند

ودر کوچه پس کوچه ها

همیشه سایه ای ناپیدا

پشت سر ماست

آمدیم ؛ ماندیم ؛ رفتیم

جوانی چگونه چابک

از مرز صبحگاهی گذشت

و ...به غروب نزدیک شد

بر فراز تاریکی نشست

اینک من وآیینه پریشان

اینک من و مرغا ن سرگردان

اینک من و واژه های عریان

که به زیبا ترین آنها میاندیشم

که به دورازهر فریبی است

به واژه

ع .ش . ق

 

تقدیم به : میم . میم

 

ثری / اسپانیا

 

این خانه

این خانه

 

این خانه که   مسکن وآرامگاه

شیطان شد ؛

روزی مهد بزرگانی چون:

سام وآذر بود

آین خانه ای که جایگاه جاهلین شد

روزی زیرپای اسب کهر اردشیر

ورستم وگودرز بود

این خانه ایکه محیط رنج والم شد

روزی سجده گاه ومعبد شاهان کیانی بود

این زمین ؛ این خاک

از مهر فردوسی

حافظ وسخن سعدی ومولای روم

هنوز برجا ودرپندارما

جاودان وپایدار است .

.........

 

تقدیم به هنرمند بزرگ وبا ارزش که با

صدا وتوان جادویش توانست ارزش کلام را

بما وبه شیره جان ما برساند

 

"

بهبودی اورا از درگاه پروردگار متعال خواستارم

 

اسپانیا 2008-02-

11

واز ایران آواز ایران "آ آ

شبهای میگون

شبهای میگون

 

هوای صا ف و دلکش؛

شب میگون بود

باغ بود؛ درخت بود؛

جویباری از آب روان

دوجعبه خالی درآنجا

که ؛ جایگاه تار بودو نی

ساز به دست او

در پنجه سه گاه مینواخت

بانگ خروش تار

صدای آواز ( دلکش)

وزمزمه نی

.....

آه ؛ صدای سیم بم ؛ بگوشم

سنگین بود

چون او ازسیم نازک ؛ چنان عنکبوتی

بسوی پرنده ای که لانه بسته بود

میفرستاد !

سه گاه ؛ به نوا نشست

نواناله ای شد که ازسینه من برخاست

گریستم......

او ناله میکرد ؛ به همراه مضرا ب

من ناله میکردم ؛ به همرا ه مرغ شب

.......

کاش ؛ شبهایت تار

پرده ی تار بر چشمانت

وخدای تار ؛ یکی برتو

ویکی برجانت بنشیند

صدای تار ؛ بگوش من  کی شوری

برانگیزد ؟! که بیزارم از تو وان تار

عنکبوتی ات

کنون که از تار دیوان ؛ شدم آزاد

میبرم پناه به نوای نی

که مرا میدهد جواب

.......

از دفتر : روزانه

ثریا ؛ اسپانیا

پسرم  / سه شنبه 6/5/28 

پسر عزیزم ، امروز با افتخار تمام ایمیل ترا دیدم که کتاب تو سرانجام به چاپ رسید و درفروشگاهها و کتابفروشیها برای فروش به عرضه گذاشته شد.  من که ا ز تکنیک و برنامه ریزی وغیره در کامپیوتر چیزی نمیفهمم، مانند زنان کور و بیسواد گذشته در کنار تو از افتخارات تو بهره میبرم.  بتو تبریک میگویم و بتو افتخار میکنمدرعین حال غمگینم چرا در کنج این شهرک توریستی تو توانستی خودت را بالابکشی! آیا اگر مانند بقیه در آمریکا و یا کانادا بودی ترا روی دست نمیبردند؟!

مهم این است که تو در میان عده ای مردم خوش گذران واهل عیش و نوش و دراگ و سکس و سفید کردن پولهای دزدی، توانستی شرافتمندانه تحصیلات خود را باتمام برسانی و از سن چهارده سالگی، هنگامیکه (مرحوم) پدرت پا از دنیا کشید و دیناری پول در حساب ما نبود، تو کار کردی به منهم کمک کردی و سرانجام همسری گرفتی که همراه وهم پای توبود وبا دو پسر شیرین توانستی امروز بجایی برسی که دیگران باهمه افاده ها یشان نرسیدند.

پسرم بتو افتخار میکنم هرچه دارم از تو وخواهران وبرادرت دارم و از همۀ شما سپاسگذارم که مرا سربلند ساختید. کتابهای تو در مادرید  وفروشگاه (افنک) بفروش میرسد و قیمت آن هم سی و دو یورو میباشد اماتو قرار است یکی بمن کادو بدهی.

و اما پسرم میخواهم دربارۀ خودم برایت بنویسم.  من کم کم فراموش کرده ام که درکجا بدنیا آمدم، چگونه بزرگ شدم، چگونه بخانۀ بخت رفتم، چه اتومبیلی سوار شدم و چه لباسی پوشیدم و در کنار لانۀ ماران خانه کردم و چگونه زخمی شدم.  امروز ولی زخمهایم با کمک شما التیام یافته.   دیگر حسرت شنیدن موسیقی ایرانی را ندارم.  دیگر میلی به خواندن اشعار قدما و امروزیها ندارم.  دیگر میلی ندارم که نامی از گذشته ببرم.  روزیکه اولین نوۀ من بدنیا آمد آن روز منهم به دنیا آمدم وآنچه که پشت سرم بود به فراموشی سپردم.  من و اولین نوه ام در یک روز به دنیا آمدیم بنا براین بعد از رفتن من روز مولود من نیز هنوز برقرار است!!

روزی از اینکه میتوانستم (کلام فارسی) را زیر لب زمزمره کنم و با آن آواز بخوانم غرق لذت میشدم.  روزیکه نوای سازی را میشنیدم همۀ پیکرم به لرزه درمیامد و اشکهایم به فراوانی از گونه هایم میریختند. امروز ازهمۀ آنها بیزارم -  بیزار -  وتنها دل بشما خوش کرده ام ودیگر برایم مهم نیست که فرزند کجایم، فرزند جهان هستم.  دیگر میل به برگشت در من مرده.  سی و اندی سال در کشورهای بیگانه و شناخت واقعی روحیۀ مردم سرزمینم مرا با ین روز انداخت.

فهمیدم  کشورما متشکل از چندین قبیله است که تنها وجه اشتراکشان زبان فارسی است. من چه ساده دلانه دل به آنها سپرده بودم درهر کجای دنیا که میشنیدم یک ایرانی هست فوراً خودم را میرساندم، بخصوص ایرانیان (با فرهنگی) که حرفهایشان، رفتارشان و با نوشته هایشان از زمین تا آسمان فرق داشت.  امروز خوشبختانه یا بد بختانه دیگر با هیچ یک از آنها سرو کاری ندارم، باستثنای چند دوست قدیمی که مخلص آنها هم هستم و بردن نامشان در اینجا ضروری نیست.  (بلی پسرم جای بسی تاسف است که تو نمیتوانی این نوشته ها را بخوانی -  چه بهتر؟!!!)

نوشته های زیادی دارم که همه انبوه شده در دفاتر که کم کم آنها را بر روی صفحۀ این کامپیوتر میاورم، شاید روزی کتاب منهم به چاپ رسید؟!! کسی چه میداند. آرزو حتی بر سالمندان هم عیب نیست.

درگذشتۀ نه چندان دور ما انسانهای شرافتمندی داشتیم، انسانهای تحصیل کرده و فرهیخته و دلبسته سرزمینمان.  آنها رفتند و یا چنان پیر شدند که دیگر خودشان را نیز نمیشناسند. چه بسا من و یکی دونفر دیگر باقیماندۀ آن نسل باشیم که کم کم مانند دایناسورهای عهد قدیم رو به انقراض و نابودی میرویم.  دنیای امروز دنیای تاریک، کثیف، ناامن و دنیای سکس و شکم است  ودیگر کاری به بالاتر از سینه ندارند. 

امروز تنهای تنهایم، تنها بیمار میشوم، تنها بهبود میبایم و تنها صبحانه میخورم، تنها میخوابم و تنها برای دل خودم آواز میخوانم.  اما از این تنهایی غرق لذتم.

بقول شاعری قدیمی بنام ابن یمن که میگفت:

دلا خو کن به تنهایی، که از تن ها بلا خیزد

سعادت آن کسی دارد، که از تن ها بپرهیزد

امروز برای من روز بزرگی است و چه بسا روزهای بزرگتری نیز در انتطارم باشد، چندان نباید ناامید بود.

 

مادر تو

ثریا / اسپانیا

هجر

هجر

ولفانگ فون گوته ، قطه ای دار بنام ( هجر ) یاهمان هجرت

سر آغاز این نوشته ها ، چنین است :

بیست سال از عمر گذشت وا زموفقیت هایی که نصیبم شد

لذت بردم ، چه عصر درخشانی بود ! مانند عصر برمکیان

ظاهرا در دروان برمکیان ، واقعا زندگی بر وفق مرادبوده ویا " گوته "

در میان اشعار حا فظ آنچنان غرق شده که همه جا را بهشت میپنداشته است.

میدانیم که ( برمکیان ) ایرانیانی بودند که از بلخ به بغداد مهاجرت کردند

ودر آنجا به تعلیم علم وادب وحکمت پرداختند.حکمای بزرگ وسخن شناسان

را به زیر حمایت خود گرفتند وتوانستند بغدادرا به صورت یک مرکز علم

هنر و موسیقی دربیاورند.

متاسفانه در زمان خلیفه پنجم ( هارون الرشید ) که مردی عیاش وجاه طلب

وخوش گذران بود وچندان میلی به علم حکمت وهنر نداشت دستور قتل

این خاندان بزرگ را صادر کرد وآنها را به فجیعتر ین نوعی از میان برداشت

وننگی بزرگتر بر سایر ننگها یش افزود .

" گوته " در آن زمان آرزو داشت که از میان سلسه های سلطنتی گوناگون

غرب فرارکرده وبه سرزمین پاک مشرق زمین بگریزد تا در سایه

صلح و آرامش ! وهوای پاک آن محیطی که پیامبرانش ورهبران

بشریت از میان آن برخاسته اند ساکن شده ودرمیان آوازهای عاشقانه

وچشمه ی آب حیاتی که حافظ از آن نام برده جوانی خودرا باز یابد.

او دراین گمان بود که درمیان آن مردم پاکیزه سرشت بتواند در احوا ل

( بشریت ) مطالعه کند ودر جاییکه مردمش تعلیمات آسمانی را به زبان

خودشان از ( خداوند ) یاد گرفته ودیگر زحمت فکری بخود نداده اند ، بقیه

عمرش را بخوشی بگذراند و درحکمت شرق گم شود ، با چوپانان در

واحه های صحرا بگردد ونفس تازه کند ! ویا باکاروانها سفر کرده و

مشک قهوه بفروشد ! درهر کوره راهی بگردد ودر کوچه پس کوچه

به دنبال ( میکده ای ) باشد که حافظ درآن مست وخراب افتا ده بود!

ویا بر پشت اشتری سوار شده وبا نوای دلکشی آواز بخواند وترانه بسراید

او آرزو داشت به همراه ( حافظ ) به گرمابه برود ؟! از او سرودن

یاد بگیرد ، نمیدانم آیا ( گوته ) میدانست که حافظ از سرزمین ایران

بلند شده جاییکه خبری از ( واحه ) وشیر شتر نیست ؛ او منظومه های

زیادی در باره حافظ سروده ، آیا میدانست که شیراز درکجاست وآ ب

رکنا آباد وپای درخت بید و جویبار چه معنا میدهد ؟ ! .

علاقه مندم در آنجا از لذایذ دوران جوانیم بحد وفور بهره مند شوم ودایره

ایمانم وسیع شود!!وافکار آشفته را از سر بدر کنم ، چقدر سخنان حکمت آمیز

در آنجا اهمیت دارد! زیرا دها ن به دهان گشته واز پیشینیان به ارث رسیده است

آری !زمزمه های عاشقانه شاعر طوریست که حتی زنان سیه چشم بهشتی را

هم به معشوق گرفتن بر می انگیزد .

خدارا ای رقیب امشب زمانی دیده برهم نه / که من بالعل خاموشش نهانی صد سخن دارم

ای حافظ مقدس ، مردم ترا لسان الغیب نامیده اند با این حال سخن دانان

وزبان شناسان به ارزش واقعی تو پی نبرده اند تو در نزد آنها بعنوان

عارفی شناخته شده ای که منظومه های سروده است ، آنها در باره تو

با جنون می اندیشند وبه را ستی ترا نشناخته اند .

در کتاب تاریخ ادبیات فارسی ، نوشته شده :

در زمان حکومت امیر تیمور گورکانی روزی امیر با بعضی از فضلا

منجمله حافظ به مکالمه میپردازد ، سپس روی به حافظ کرده ومیگوید :

تو درشعر " ساکنان حرم سترو عفاف ملکوت / بامن راه نشین باده ی

مستانه زندند " به خدای بزرگ توهین کرده ای ؛ حافظ جواب میدهد :

ای امیر ! در یک سحر گاه بهاری که هوا مطبوع ومطلوب بود ،

از هوای شیراز بوی گل به مشامم میرسید ، من درقلب خود احساس وجد

وسرور میکردم صدای بلبلان را می شنیدم وچنان دچار هیجان وشوق

شدم که تصور کردم در همه چیز کائنات شریک هستم وفرشتگان در وجود

من بسر میبرند ، من نیزبه وجود آنها پیوسته ام واز فرط شوق این شعر را

سرودم ، مقصود من از این شعر اینست که فرشتگان ویا کسا نیکه در یک

مکان مقدس ومرموز خدایی که بیگانه را درآن راهی نیست ، تنها عفت

درآنجا حکم فرماست ، سکونت دارند آنها بامن سخن گفتند بعضی از اسرار

خلقت را برایم فاش ساختند .

ای امیر ! مقصود من از می ، معرفت واز می نوشیدن ، کسب معرفت است

ومیخانه جای تحصیل این معرفت ومکانی است که ناپاکان را درآن راهی

نیست .

و " گوته " میسراید :

ای حافظ مقدس ! چقدر زنده نگاهداشتن تو ، یاد تو درگرمابه و میخانه برای

من شیرین است ، حتی آنجاییکه محبوبه روبنده خود را بالا میزند وطره

زلف عنبرینش را می افشاند وعطر دلاآویز آنرا در هوا پخش میکند .

باز هم میخواهم در باره تو بیاندیشم .

حافظا ، در فرازو نشیب راه دشوار زندگی سروده های تو دلداریم میدهند.

سخن سربسته گفتی باحریفان / خدایا زین معما پرده بردار

…………

ثریا ایرانمنش ( حریری ) بیادشیراز