نه امروز این جوان وجورکان معمای آنرا نمیدانند نمیدانند درفش چیست بگمانشان درفش همانی است که پدر کفاششان یا مادر لحاف دوزشان آنرا بکار میبرده ، آنها معنای کاویان را هم نمیدانند ، در گوشه پستهای رنگ ووارنگ با چهره های مخدوش شده نشسته اظهار فضل وبزرگی مینمایند ، من هیچ توقعی از این نسل ندارم این نسل آتش وخون است ، عروسکان خاورمیانه ای با بینیهای عمل کرده لبان قلوه ای موهای بلوند ویک شال پاکستانی یا ترکی روسرشان کشیده اند با شلوارهای تنگ بلوزهای تنگ تر نامش چیست ؟ حجاب ؟ یا نوعی عشوه گری بسبک اسلامی ؟ وفضل فروش خانم سفیر فرانسه که ماننددبیبی نخودی با بینی عمل کرده بشکل باربی از غده سر زنان حرف میزند وآنهارا تا مرز یک مجنون به دره سقوط میفرستد ، من نمیدانم این غده چرا تنها درسر زنان مسلمان ایجاد شده ؟ چرا درجاهای دیگردیده نمیشود ؟ شاید مخفی است وتنها بانوی سفیر ما آنرا با چشم نامریی میبینند !! حتی شیلی زنان بر مسند ریاست نشسته اند ، در اسپانیا قدرت دردست زنان است .
نه من هیچ توقعی ندارم ، من یک ایرانی اصیل هستم نامم در ایران به ثبت رسیده اگر چه یک نام وفامیل مضاعف بمن اضافه شده است ، اما اصالت من درآنجاست درمیان خاک کویر ودر میان کوهستانهای سر بفلک کشیده ، من اصالتم را نگاه داشته ام ومیخواهم تا روزی که زنده هستم زبان وخط وادبیات و شعر وآهنگ ایرانی را نگاه دارم بی آنکه آنرا مخلوط کنم ، من هنوز بسیک گذشته لباس میپوشم ، بی هیچ تغییری .
امروز در میان فوج این کلاغان سیه پوش تنها یک شب تار میبینم ، نه یک روز روشن ، مردمی که فرار کرده اند وبکلی خود وهدف ونهاد وقدمت و هویت خودرا ازدست داده اند ، اما من از پا ننشستم ونخواهم نشست ، با نوه های فرنگیم با زبان فارسی حرف میزنم اگر چه جواب آنها با زبان دیگری باشد اما آنها میفهمند ، من آرامم ، بی هیچ حرکتی یا جوابی ، چیزهایی مینوسم که گاهی گران میاید وگاهی شادی آفرینند ، وگاهی سهمگین ، امروز تصاویری از پسران عریان دراستخرهای خانوادگی با قلیان ودختران آنچنانی را دیدم ، اوف ؛ این است ایران من ، نه ! این فرزندان همان ضحاکند ، آنها کاوه آهنگر را نمیشناسند ، آنها مغزشانرا بخورد ضحاک داده اند ودرعوض خانه خریده اند آنرا دکور کرده اند عکس میگیرند وآنرا بما میفروشند ، من خریدار شما نیستم ، شما دشمن دانش ، دشمن علم ، ودشمن فرهنگ دیرین منید ، من شبها آرام میخوابم بامید صبح روشنی که طلوع خورشید آزادی را بر سر زمینم ببینم وروبش جانوارانی که درآنجا تخم گذاشته اند ، من سکوتمرا نمیشکنم اگر چه درقعر گردابی مدفون شوم ویا دریک سلول انفردای حبس باشم اما گلویم صدایم واندیشه هایم در پروازند وبسوی وطنم درحرکت ، مام میهن درانتظار ماست ، امروز تصویری دیدم از یک زن پر شهامت در میان مردان طالیان درافغانستان فریاد آزدیخواهی میکشید ، درحالیکه صدها جنازه خبرنگار یک تلویزیون جلو پایش بود ، دختری دیگررا دیدم در ورزشگاه برای جوانان فوتبالیست آواز میخواند با موهای افشان وصدای جادویش ، شما کجایید ؟ در چه جهانی زندگی میکنید؟ افکارتان بیشتر از فیس بوکها واینستا گرام وسایر چرندیات بیرون نمیرود ؛ سریالهای ترکی و امریکای جنوبی مظهر مد وشیدای وعشق شماست ، منم آن دختر دیروز وزن امروز ایرانی نه شادم نه غمگین ، تهی دست وتهی دل از غم ایام تنها سایه مهربانی بعضی از دوستان برسرم نشسته ، نه درآن دوران هیچ دلی چرکین نبود ، هیچ دلی پر کینه نبود اگر غمی بود قسمت میشد دریغ از آن دوران آن دوران آرامش وسکون وشادی ، امروز دیگر گفتن از مام وطن کهنه شده است ، همه آشنایان با اشنایان بیگانه شدند ، وبا بیگانه ها اخت ، امروز من بی مام وطنم درانتظار کاوه ای نشستم تا پیشبند چرمین خودرا ببند وسر ضحاک را به زیر تیغ شمشیر ببرد وپرچم را بر تیری گماره فریاد بردارد که " فرزندان ما آزاد شده اند ، سر زمین ما از جانوران تهی شده است ، امروز دوباره بوستان ما لبریز ا زگل وریحان است وغنچه های تازه شکفته /
غرب بدجوری مارا تحقیر کرد امریکایی که دوباره به بابوسش رفته اند زشت ترین وبیرحمترین انسانهای تربیت شده در زندانهای مخوف را برای ما فرستاد ، مردانمان تیر باران شدند ، نفسها درسینه ها حبس شد درعوض قلعه شهر نو وسعت پیدا کرد وتا اوج بالای شهر رسید ، مردان نیز به دنبال زنان از فرط بدبختی وچشم هم چشمی تن به خود فروشی دادند ، دیگر کسی به آزادی نیاندیشید ، همه گرسنه وبرهنه بودند ، نان میخواستند وپوشش ، اما این نان وپوشش باید گران قیمت میبود تا بتوانند با آن مارهای تازه سر از تخم در آمده یکی شوند . نه این نسل من نیست ، این ایران من نیست ، این یک کشوری تازه متولد شده در خاور میانه مخلوطی از ترک وکرد ولر ومغول و غیره است . ایران من پاکدامن وپاکیزه است . بامید آن روز اگر چه من نباشم ، دیگران هستند .
پایان
ثریا ایرانمنش / اسپانیا / 28/1/2016 میلادی /
