چهارشنبه، فروردین ۲۸، ۱۳۹۸

نقدهارا بود آیا ...

یک دلنوشته ویا دردنوشته !
ثریا ایرانمنش ”لب پرچین”اسپانیا !
با تابلت آی پد  مینویسم کم وکاستی را ببخشید بخاطر بعضی دردهای عضلانی از نشستن روی صندلی عاجزم !!!
بلی !  داشتم مینوشتم که : 
نقد ها را بود که آیا عیاری گیرند 
تا همه صومعه دا ان  پی کاری گیرند 

گمان نکنم زندگی ما در دست همین صومعه داران وعیاران میباشد ! شب گذشته دوباره کانال من وتو همسر وهمدوش بی بی سکینه  آن نمایش مهوع آور بفرمایید شام را ترتیب داده بود آنهم با تشکل آدمهایی که ابدا بهم نمیخوردند زنی سالمند به همراه یک ملکه نوکیسه ودو دانشجو!!!البته همه اینها با کمک همان دکانداران وصادرات وواردات در شهر ونکور مقر دزدان  شکل گرفته بود . آن بانوی میان سال کمی فربه ومعلوم بود ًکه رنج روزگار بر او چه جا پایی گذاشته بود وهانا خانم که ملکه  این جمع بودند با آن مبلهای وحشتناک طلایی نماد نو کیسه گری  ا ا وافاده وایراد گیری ایشان از مد متعارف دیگر بیرون بود  ومن دراین فکر بودم چرا حالا این نمایش تهوع آوررا کذاشته اند  !؟ در حالیکه  نیمی از مملکت زیر آب مردم به نان شب محتاج  گروه گروه تروریستهای مزدور برای حمایت از علی چلاق واردخاک ایران شده اند وبوی جنگ تا زیر بینی ها را گرفته در چنین موقعیتی چه چیزی را میخواهید  ثابت کنید ؟!
هیچ یک فرهنگ منحط !
حافظ بر خیز  که امروز ما نیز ما نند دوران  تو در عصر تباهی وتیرگی وننگ وفساد زندگی میکنیم  یعنی تن به مردگی داده ایم چرا ما نباید  با ملتهای  دیگر همگام وهمسو باشیم ؟ چرا باید  همیشه تو سری خور بدبخت واجیر باشیم !  بلی فرهنگ فرنگ رفتگان  وفرهیتگان را دیدم  حتی  راه غذا خوردن را نمیدانستند اما ادعا ها زیاد بود !

شب گذشته از صدای طبالها بمناسبت عزداری بسرعت به درون تختخوابم خزیدم گوشیها را درون گوشم گذاشتم ......گر عارف حق بینی  چشم از همه عالم بند 
چون دل بیکی دادی ......

چون ساقی مستانی می بالب خندان خور  
چون مطرب  مستانی نی با دل خرم زن  /نی زن -نی بادل خرم  زن 
عزاداری اینها وحشتناک تر از همه جاست با صورتها پوشییده وکلاههای کوکلس کلانی که هر سال نوک آن دراز تر میشود تنها کاری که از من بچه ننر بر میاید این است که خودرا به زیر لحاف پنهان کنم  وگوشهایم را بگیرم .

کو دلی تا درد من بداند  کو همزبانی  تا ز راه مهر  با من تنها  سخن گوید؟
هیچکس نیست  تا دامنش را بگیرم  وبه پرسم که :
من دراین غربت تنهایی  چه میکنم  ؟
مادرم کو ؟
پدرم کجاست ؟و یاران را چه شد ؟
مهربانی کجا گم شد ؟
عیسی مسیح  !!!!جمعه  برایت شمعی روشن میکنم شاید تو بتوانی جواب اینهمه سئوالهای مرا بدهی !!!پایان 
نوشته شده  :  چهارشنبه ۱۷ آپریل ۲۰۱۹ برابر با ۲۸فروردین ۱۳۹۸ خورشیدی !!!اسپانیا -

سه‌شنبه، فروردین ۲۷، ۱۳۹۸

نتردام

ثریا ایرانمنش « لب پرچین » اسپانیا !

چشم باز کردم ُ شعله های آتش را روی شیشه تلویزیون دیدم چگونه  دورد وآتش به هوا میرفت ومردم  بیخبر به تماشا ایستاده اند  بازکجا را  آتش زده اند وبه دم کدام گرگ آتش بسته اورا درون  مزرعه ها وشهر  ها  روان ساخته اند ؟ ! .
نه این تاریخ ۸۵۰ ساله فرانسه بود که میسوخت  نتردام دو پاری یک کاتدرال بزرگ نتردام عروس  ونماد فرانسه !
تارخ  دارد به پایان میرسد تاریخ زمین وزمان  حال ویکتور هو گو سر از خاک بردارد وشاهد وقوع آتشی باشد که همه خاطرات را از اذهان پاک میکند وناپلئون بونا پارته  تاج گذاری عظیمش را در |آنجا انجام  داد 
سینه اتشگاه آن نار است  کز وی یک شر ار 
شامگاهی  لحظه ای  دردوادی ایمن بسوخت 

تاریخ را دارند به پایان میبرند   دنیای نویی را باید شروع کنند  وازنو بسازند همه چیز بوی کهنگی گرفته آقایانیکه  ما نمیبینیم ونمیشناسیم اما موجودیت انهارا احساس میکنیم دست روی نقطه های حساس تاریخ گذاشته اند .

آتشی زینسان  کجا باشد که در هر مجمری 
صورتی  دیگر پذیرفت  .وبه دیگر فن بسوخت 

حال با چه شدتی  میل داریم هسته ای را درزمین  خالی بکاریم  ودر  خاک فراموشی بنشینیم  خدا  چرا نتوانست خانه اش را از گزند حادثه نجات دهد   اما خودش چون باد برما بوزد  ومارا میپراند تا رشد کنیم دوباره بمیریم  واو تماشا کند  وبشگفت آید .
شاید هم بما رشک ببرد ومارا فورا از ساقه بچیند ویا ازریشه بخشکاند .

او برای ما آتش آورد وآب را  وحقیقت را  ما بادرا کاشتیم طوفان درو کردیم وآتش را بجان  تاریخ  انداختیم .و حقیقت را بکلی گم کردیم . 

کجاست آن خدایی که روزی اورا ستایش میکردیم  بخاطر همه زیباییهایی که بما بخشیده بود ؟ حال آتش الحا د وکفر را بردامن خانه های خودش وسپس بر جان بندگان ستم دیده اش انداخته است .
 ما راهی شهر های دیگری میشویم  که شاید خود خدارا در|آنجا ببینیم  که راه میرود   تا ازبخشش ناچیز ما رفع گرسنگی کند .
وما ؟ دوباره از او شوق یافتن را فرا گیریم !

او کجاست ؟ چرا ما اورا نمیبینیم  تا از زیبایش مست شویم  اورا ببوییم  تا بوی گل سرخ وعطر  یاس ا بدهد دست اورا ببوسیم  واز شیرینی دستهای او  نیرومند شویم ؟!

او أتش را میفرستد / آب را میفرستد تا کباب شویم وغرق شویم  وبیخران درکاخ هایشان از پنجره ما موریانه هارا تماشا کنند  وشکم وروده هایشانرا انباشته  خودر انیزومند سازند . 

ما با خدای خویش درجدالیم و زیر پوست ما مویرگهایمان پاره شده خون خودرا  میبینیم . 
ما در  آستانه   زمان نوینی هستیم  بنا براین خدایی دیگر برایمان خواهند آورد  وزنانی که دیگر پایین  تنه نخواند داشت   آ ن زمان خدا اندازه اش به اندازه ما خواهد بود دیگر نه نامی از رستم میماند نه از اسفندیار ونه کوروش ونه شاه لیر  هر چه هست تازه است هوارا با لوله ها به درون ریه های آهنی خود میفرستیم وهر گاه باطریمان ضعیف شد مارا به کار گاه خواهند برد تا دوباره سیم ها و فازهای مارا تعویض کنند ویا بکلی اوراقمان نمایند .
بلی !ما در آستانه چنین دنیایی قرار گرفته ایم وهرچه کهنه است باید از بین برو.د وحتی پاپ ! این آخرین پدری است که درواتیکان حضور خواهد داشت .
و....دیگر نه شعری ونه شاعری ونه آوایی از حنجره ای ونه  موسیقی از پنجره ای  بسوی ما جاری نخواهد شد .  در انتظار آتشی دیگریم وسیلی دیگر .پایان 

اشگ ودرد ناله شد ودرچشم وجان وسینه ها 
لاله وسوسن  شد و در مجمر  گلشن بسوخت 
پایان 
ثریا ایرانمشن « لب پرچین «  اسپانیا / سه شنبه ۱۶ |آپریل ۲۰۱۹ میلادی برابر با ۲۷ فرودرین ۱۳۹۸ خورشیدی !
اشعار متن : رشید یاسمی : 


دوشنبه، فروردین ۲۶، ۱۳۹۸

نامه به یک دوست

ثریا ایرانمنش ”لب پرچین ” اسپانیا 

شتاب میکنم  تا زندگی کنم 
وقادر نیستم که بایستم 

غم من  در آندم که بسوی ابدیت میروم
 در حقیقت  نشان مهررا میجوید 

به وجود خویش مفتخرم  چرا که ارزنده ام 

دوست من 
سپاسگذارم که جواب مرا میدهی  با همه گرفتاریها  که برای خود درست کرده ای  در حال حاضر بین همه پدیده های عالم ترا یافته وانتخاب کرده ام  وبا اطمینان میگو یم که روزی پیروزی از آن توست  اما باور کن تا چه حد غم نگیز است که باجبار کاری را انجام دهی .
در حال حاضر نه فرصت  نه میلی به بازگشت به آن سر زمین نفریو شده ندارم  هیچ چیز را بجای نگذاشتم که به دنبالش بروم همه هستی ام بچه ها بودند که به دندان گرفتم ودر یک سوراخ موش تنها از ترس مامور زنداأیم پنهان شدم  روز ها وشبها  تنها نشستن  وبه از خود گذشتگی اندیشیدن  در آندم که او معجو نش را میجوشاند تا سر بکشد ووارد دنیا ی پلید خیال واوهام شود  ودر انتظار مدح وثنای دیگران بود -من در کنار کودکان بی  پناهم پنهان بودم  همه ما از آن ساعت که در جلد مستر هاید میرف وحشت  داشتیم   زمانی  که از این دنیا رفت حتی قطره اشکی هم فرو نریختم  تنها برای جوانیم بود که دل میسوزاندم  شاید هنوز به سن سی سالگی نرسیده بودم که دیوار مهیب غربت وتنهایی وبی فردایی جلویم قد کشید امروز  دیگر به آن روزها
 نمی اندیشم  اندیشه ام را رها کرده ام تا به هرسو که میل دارد برود   میدانم که روزی اندیشه ها مانند حیات ما تحت کنترل قرار خواهند  گرفت   پس بگذار  پرنده افکارم را رها کنم تا جلوی پنجره احساس بنشیپد وآوازی سر دهد .
من با همجنسانم چندان جوششی ندارم ودوستان وفادار من از تعداد انگشت های یک دستم کمترند اما با مردان بیشتر احساس راحتی میکردم حد  فاصله معیین بود  دوست بودیم نه معشوق ومعبود  شاعر /نویسنده/مترجم /کارمند/ خواننده  نوازنده  همه نوع آدمی بخانه ما میامدند حتی ژیگو لوهای خوش لباس برای عرضه کالاهای خود اما من انتخاب خوبی داشتم امروز هیچکدام نیستند همه از این جهان رفته اند کتابهایشان  نامه  هایشان  کارتهایی که بمناسبتهای مختلف ببرایم میفرستادند  درون کشو ها خاک میخورد بعضی ها سخن رانیهایشان را روی  نوار ظبط کرده ویا آثارشان را برایم بصورت یک کادو میفرستادند .
حال تو جای همه را کم وبیش گرفته ای نه بعنوان معبود نه عاشق  نه معشوق نه برادر ونه حتی پسر بعنوان یک دوست همدل وهم زبان  رویایی در سر نمیپرورانم تنها در جاهایی جلوی دیگران میایستم من باید بنویسم این تنها وسیله ای است که مرا زنده نگاه میدارد  مهم نیست ارباب چقدر بهره میبرد مهم این است که بمن انرژی میدهد   نقطه روشنی در گذشته ام نیست که امروز بعنوان یک خاطره شیرین  آن را نشخوار کنم هرچه بوده تلخی ناکامی بوده که امروز اثر خود را بر جای گذاشته اما من بی هیچ واهمه ای به جلو میتازم از چیزی ویا کسی  واهمه  خوف ندارم  د ر این مدت دربدری  آوارگیها  بدترین هارا ازکسانی دیدم که با دست خودم لقمه در دهانشان گذاشتم ولباسهایم را به آنها بخشیدم ...مهم نیست دوست من قصه طو لانی حوصله این صفحه کم  تا بعد ترا به یزدان  پاک میسپارم بازم از تو سپاسگذارم  .ث
ثریا ایرانمنش /اسپاتیا / ۱۵آپریل ۲۰۱۹ میلادی برابر با ۲۶فروردین ۱۳۹۸خورشیدی /

 در پیش نگاه من  این جلال وشکوه مسخره 
این تلالوی روزهای  نا خوش آیند  
این تکریم  دنیای پر زرق  برق 
این خانه های بزرگ ودلفریب   این ضیافتها 
هیچ است -هیچ 
من باین بالماسکه مسخره ابدا نمی اندیشم 
---------------ثریا 

یکشنبه، فروردین ۲۵، ۱۳۹۸

هردردی از او بردی ...

ثریا ایرانمنش ”لب پرچین ”
 اسپانیا!

گر تکیه وقتی  بر تخت سلیمات ده 
ور پنجه زنی  روزی  در پنجه رستم زن 

یا پای شقاوت   را بر تارک شیطانه نه 
یا کوس سعادت  را بر عرش  مکرم زن 

سلطانی اگر خواهی  درویش مجرد شو
نه رشته بگوهر کش  نه سکه بدرهم زن ......فروغی بسطامی ...
زمانی انسان دارای زندگی آسوده ایست  میتواند  چیزهای احمقانه بر زبان  جاری سازد  ودر پی اشیائ غیر ضروری باشد وخودرا  تسلیم آسودگی خیال کند وپریشانی را از خود دور سازد.
بانویی در توییت  توییت کرده بود ًه (حاجیه خانم چه وقت این عزیز کرده شما خودش را تکان میدهد وتکلیف همهرا روشن میسازد )؟ سیل فحاشی جیره بگیران ویا فماشان مزدور که تنها به آینده نامریی ونا دیده خوشند بسوی ایو بنو روان شد ودستور رسصد آنرا پاک کنید !!.
روزها پریشانی فرا رسیده امانه آن مردگنده هنوز نمیتواند خودش را جا بجا کرده تکلیفی برای آن ملت بدبخت روشن نماید پولها تا زمان اعلام ولایتعهدی ایشان در بانکهای امریکا  واروپا محفوظ وکار میکنند بنا براین ایشان  تا روز مرگشان  همچنان باید این لقب را حفظ کنند هم سی آی ای وهم پولها ه ایشانرا دارند میلی ورغبتی هم به پادشاهی بر آن مردم آن  سر زمین بیمار ند ارند الیته هستند کسانی مانند ما ًکه از آمدن ایشان نا خوشنودیم  حاجیه خانم کارشانرا خوب انجام  دادند بعد هم مزد خود را گرفتند 
ما ایرانیان بسیار بد بخت  هستیم او نمیتواند بسادگی پولها واتومبیلهایش را کنار بگذارد بادیگاردهاش را مرخص کند  وبه سونات های بی نت ما گوش فرا بدهد  ویا آرام آرام راهی را در پیش بگیرد وبسوی عذابی عمیق پیش برود  او تنها میتواند گذشته اش را مرور کند وحاجیه خانم قصه برای نوه هایش بگوید خودرا در قالب شهرزاد به کودکان ومردمان نادان  قالب نماید .
او هنوز در شکوه وجلالش  راه میرپد  او به درون نگاه نمیکند  تنها تابش نور خورشید را بر شیشه های رنگین  میبیند . 
حال اگر این ملت سخت  مشتاق  آنهاست  ومیل دارد جاده همسرش را  دوباره بکوبد  آنها (پدر وپدر بزرگ) نخواهند بود بلمه تفاله هایی از انگورهای فشرده در ته خم مانده میباشند ومن دراین فکرم آیا ایران روزی روی
آرامش را خواهد دید ویا معصومه  وسکینه  ومینا وفاطی وپونه روی  جاده با چوبه های آتش زا در انتظارند ؟.

چون خاتم کارت را بر دست اجل د ادند 
نه تاج به تارک نه ونه دست به خاتم زن 
یا خازن جنت شو  گلهای بهشتی چین 
یا مالک دوزخ شو  های  جهنم زن
پایان  /ثریا ایرانمنش  ”لب پرچین” اسپانیا !

جمعه، فروردین ۲۳، ۱۳۹۸

ریمسکی کورساکف

ثریا ایرانمنش اسمعیلی « لب پرچین » . اسپانیا !
------------------------------------------------------

امروز درخبر ها خواندم که چپی های نو نوار شده بخصوص ساکنین بی بی سکینه دست به ابتکار جالبی زده اند ! شهرزاد را تقدیم به شهر بانوی عزیزشان نموده اند یعنی  بجای شهرزاد شهر بانو نت را میبلعد  !  
نه به اعتقاد  من  آن زن درماند  در لجن زار  سیلاب که هستی وفرزند ان خودرا ازدست داده است لیاقت آنرا ندارد که شهرزاد باشد !! او خیلی که باو ابرازمحبت ومهربانی بکنند لقب شهادت را باو خواهند داد .
شهیدی درمیان هیاهوی دوران شیاطین وبی ناثیر  وگمشده -  خالص وپاک  گمان نکنم هیچگاه دنیا بتواند خودرا عوض کند  گویا تنها رنجها  واعمال  مردم ستم کشیده وبی درمانی آنها  ، همانهایی که از خم شدن  سر باز  زدند  وبیشتر مایل بودند خودشان باشند تا نقشی روی صحنه زندگی بازی کنند  وانسانیتشانرا نگاهدارند تاثیر چندانی بر زندگی اجتماعی  امروز ندارند باید سعی کنی مرتب تو ی چشمها واذهان باشی چهل سال است روزی نبوده که عکسی مطلبی چیزی از شهر بانو در جراید زرد وقرمز به چشنم نخورده باشد  .
عالی بنظر میرسد مردم نادان وسطحی برون انبوه نت هارا بر سر زنی ببینند که دست درویرانیها داشت  چپها امروز نو نوار شده اند خلقی ها بینوا مانده اند !  .
آه چقدر آفتاب ماه اپریل گرم است دوران کودکی را بخاطر میاورد  دورانی  که من از درختان سیب وآلوبالو بالا میرفتم وبالای درخت مینشستم وآنهارا میخوردم !  وپسر بچه های اطراف خانه داشتند کبوترهای مقوایی ویا عقاب چوبی را به هوا میفرستادند  چقدر راههای پنهانی  در میان صنو برها وسروها  زیبا بودند  ویا گلهای میمون واطلسی !  امروز اثری از آنها  نیست هرچه هنست شبه آنهاست درفریزرها ویخچالهای وبا نورهای مصنوعی بار میایند .

زانویم بد جوری درد میکند وجالب است که دریکی از دهات دور ازاین  شهر  یک کلینک یافتم  از آنها وقت گرفتم هنوز نامم را نگفته بودم فامیلم  را بر زبان آورد !!!مدتی مکث کردم  راستش ترسیدم من هیچگاه به آن کلینک نرفته بودم هنو زهم نمیدانم جایش به درستی کجاست اما او همه اعقاب والقاب مرا داشت و بعد  از خودم پرسیدم آیا زندگی ترسناک نشده ؟ تو هیچ کجا درامان نیستی ! همه جا تو هستی  ! نه شاعر معروی هستی ونه نویسنده بزرگی ونه رقاص ونه هنرپیشه آنچه را امروز مینویسی برای فرداهای نیامده است  حال همه این شهر نام وفامیل ومحل اقامت ترا میدانند !!! 

همه آن چیزهایی را که درزمان طفولیت برمن گذشته امروز برای مباهاتم با خود تقسیم میکنم  همه آنها زیبا بودند  وپرثمر  از شعر خواندن پدرم  تا گریستن مادر  تخیلات پایان ناپذیر  وقلبهای پرمحبت  دوستان وآشنایان وهمسایگان  امروز تنها توانسته ام مقدرای از نور آ|نهارا باخود حمل کنم ودر اطرافم بپراکنم  تا دنیا تاریک را کمی نورانی کنم  هیچ چیز از فرهنگ .اداب نیاکان خود نمیدانم  کتابها هرچه میخواهند بنویسند تنها کمی مارا روشن میکنند حقیقت را هیچگاه نخواهند نوشت از کجا معلوم مغان آتشکده ها نیز نظیر همین امامه بسر ها  نبوده اند ؟ اگر غیر ازاین بود هیچگاه ایرانی پاک واصیل خودرا تسلیم یک عرب بیگانه نمیکرد  البته امروز اینها کهنه شده بیشتر زنان ودختران بخاطر کمی پو ل و جواهر با عرب ها هم به بستر میروندویا همسرشان میشوند !!!

باید کمتر بفقر مرزیمان بیاندیشیم باید به دوران پرنسسی خود فکر کنیم که چگونه پروانه وار در جمع میچرخیدیم وهمه آغوشها به رویمان باز بود سکه های طلایی را زیر پاهایمان پخش میکردند در سرتا وخانه خود هریک پرنس وپرنسی بودیم کسی تاج را بما هدیه نداد تاجی از ازل بر سرما گذاشته شده بود تاجی از نجابت وسلامت اندیشه وملاحت روح ُ بنا براین هیچ احتیاجی به یک تاج مضاعف نداشتیم ! واز جنجا لهای امروز بکلی دور بودیم .
حال دیگر همه چیز گذشته  هریک زندانی قهر طبیعت ویا زندانی اجتماع خویشیم . حال نمیدانم شهرزاد قرن بیستم درسن هشتاد واندی سال چگونه برای شاهزاده افسانه میگوید ؟ یا دندانهای  مصنوعیش وکلاه گیس همیشه بسته اش  تنها همان لباسها هستند که به او عزت میدهند کما اینکه روزی فروشنده ای در فروشگاه « هاوری نیکولز » بمن گفت : 
باور میکنی ملکه شما امروز تنها پنجاه هزار  پوند لباس وکیف وکفش خرید !!!! به همراه دخترش !  من سکوت کردم  چاره ای نداشتم سی واندی سال پیش بود !!   البته شاید  هنرپیشه ای نقش این شهرزاد قرن بیشتم را بازی کند  دلم برای ریمسکی کورساکف سوخت !!!!ث
پایان
فقربا نعمت دنیا  چه تفاوت دارد 
چون این میرود  از دست وهم آن میگذرد 

شادمان باش  ومخور غم  هیچ غم سود وزیان 
که جهان  گاه چنین وگاه چنان میگذرد .......عبرت نایینی 
ثریا ایرانمنش « لب پرچین »  اسپانیا ۱۲ آپریل ۲۰۱۹ میلادی !//////

پنجشنبه، فروردین ۲۲، ۱۳۹۸

روز بزرگ !

ثریا ایرانمنش اسمعیلی « لب پرچین » / اسپانیا !
------------------------------------------------------
گاهی زندگی واقعا ننگه !
روز گذشته پانزده مرکز پزشکی را  گرفتم  که برای ورم زانویم وقت بگیرم همه گویی دردهان یکدیگر تف انداخته بودند ! « تا اواسط می وقت نداریم » !!! » اگر میل داری به صورت اورژانس خودت را به یکی از بیمارستان برسان  شاید دکتر استخوان توانست ترا ببیند ُ شاید !!!!

نه برای سالهای متمادی  قادربودم که بگذارم  دنیا  جهت خود  ویا برعکس آن حرکت کند  برای من آنچه مهم بود که میتوانستم روی پاهای خودم بدوم وچهل سال برزخ وتاریکی را درنهان خود پنهان نمایم  گویی درهمان سن بیست سالگی بخواب رفتم حال بیدار شده ام دنیای دیگری جلوی چشماتم  ظاهر شده است دنیای لبریز از فریب ونیرنگ وکثافت ورابطه های مشروع ونا مشروع .
خوب  ! برای این   دنیا من چه کردم ؟ تنها علف ریختم جلوی مشتی گوسفند وگاو گرسنه وآنها نوالیدن ! دیگر روی یک روزنامه نگار یک  تاریخ نویس یا نویسنده وشاعر بزرگ را ندیدم دیگر خبری از معلیمن وپروفسورهای مدارس ودانشکده نبود  زندگی هرروزه را مانند یک ماشین طی میکردم ومیدیدم که چگونه دیگران  دربرابراینهمه بی لطفی دنیا وتاریخ شانه بالا میاندازند . 
حال این  معتقدان به مذهب در تهیه وتدارک روزها وهفته مقدس میباشند حوصله دیدن مرا ندارند تعطیلی یکهفته وده روز ( هرچند اینها همیشه درتعطیلی بسر میبرند ) ! وکارها را از روی تفنن وخونسردی انجام میدهد همه کارها به گردن دولت است ! بهر روی لنگان لنگان  به اطاق خوابم پناه بردم ! نه گذشت آن زمان که هردری به رویت باز میشد وترا چون جان شیرین دربغل میگرفتند در سر زمین مجانین ازاین خبرها نیست باید یک پدرخوانده / یک دکتر حاذق / یک پلیس ویا رییس پلیس / یک وکیل گردن کلفت را خوب تغذیه کنی تا ترا بپذیرند .
خوب من به همانگونه به دنیا مینگرم که  تاریخ  به نمایش گذاشته است  وپاره ی مجانین دوباره روی کار |امده است ما برگشته ایم به قرون اولیه ! چیزهای زیادی انجام شد  وما چقدر آرزویشانرا داشتیم  کسانی صحنه زندگی را ترک کردند که هنوز آرزوی دیدار خاک خودرا داشتند  وآ ن قدرتهای اهریمنی که ما آنها را به هیچ میپنداشتیم  ناگهان درصحنه ظهور پیدا کردند ومن بخواب خود اد امه دادم .

 با اینجال هنوز قادر نیستم که خودرا باین زندگی  شیطانی وخطرناک وفق بدهم  ودر کارهای کثیف آنها مشارکت داشته باشم رشوه بدهم / کادو بخرم / ودستمال کاغذی را بردارم و( خ )مالی کنم ! نه این کارها ازمن ساخته نیست .
دیگر مجالی نیست تا از آن دورانها بگویم آن زمان هم مشگلات خودش را داشت همیشه عده ای بادمجان دور قاب چین بودند که مانع ورد تو به مرکز وتماس با بزرگان میشدند اول باید به دربان رشوه بدهی سپس به سکرتر ودست آخر جناب رییس را ببینی !!!!.
خوب امروز من دررنج قربانیان سهیم هستم وآیا آنها از دردهای درونی من باخبرند ؟ نه ! این رنج بردن نیست ! در آفتاب گرم بهاری  د ریک  بالکن وسیع به تماشا وبوی غذای همسایه نشسته ای نه انیکه نداری بخوری نمیتوانی بخوری همه برایت سم هستند .

حال امروز این سر زمین بدبخت که به کمک نان توریستی روی پاهای خودش ایستاده  حال دارای یک نوع درندگی وقساوت قلب شده است  وقدرت مآبانه  دستی به ریش کلیسا میکشد وپایی درون رقاص خانه های عفیف  درهمه این جریانها روحش را گم کرده است  وبی آرزش شده  ونیازمند چند توریست لندوک شپشو  ویا دزدان قهاریکه با پولهای فراوان روی باینسو آورده وهمه زمنیهای آ نهارا  صاحب شده اند وچه بسا روزی صاحبخانه را بیرون کنند  ودیگر صحرای سینایی هم نیست که مانند اوارگان فلسطینی در آن چادر بزنند  آنها نیز زمنیهای خودرا به یهودیان فروختند وحال خودشان درماند اند .

حرفهایشان زیباست / سوسیالیزم فلان است و کاپیتالیزم بهمان همه را از روی کتابهای میخوانند اما درموقع اجرای  نمایش هرکدام پشت پرده سن پنهانند .
وما ..... روی یک زمین نا مطمئن پای گذارده ایم وهر بار دراین این خوف  وترس که مبدا پاهایمان درون  چاله متعفن فرو رود . 
این منحصر باین  جا نیست . اروپا را گند برداشته آلمان که روز ی روح بزرگ یک ملت بود امروز دردست مشتی بچه بیخرد بصورت یک اسباب بازی زیر رو میشود فرانسه دچار بحرانها واز بی بی سکینه چیزی نمیگویم که مادر بزرگ همه این دردها وجادو گر پیر قرن است .
امروز ما از دنیایی حرف میزنیم  که فریاد بشر دوستی سرداده است  خودشان خلاف آن  عمل میکنند  به بشریت نهیب میزنند  که آهای خودترا پیدا کن  ودرگوش ناشنوایان این طنین ها اثری ندارد  همه کر شده اند وکور  دیگر چیزی بنام زیبایی  پیدا نخواهی کرد حتی آن لحظه زیبارا که پستان پر شیر مادری به دهان گرسنه کودک میرسد  ورویایی میشود برای یک هنرمند نقاش !حال زنها با زنها ومردان با مردان  پیدا کنید پرتغال فروش را .ث
پاین 
ثریا ایرانمنش / « لب پرچین » / اسپانیا / ۱۱ / آپریل ۲۰۱۹ میلادی  .....