ثریا ایرانمنش ”لب پرچین ” اسپانیا
شتاب میکنم تا زندگی کنم
وقادر نیستم که بایستم
غم من در آندم که بسوی ابدیت میروم
در حقیقت نشان مهررا میجوید
به وجود خویش مفتخرم چرا که ارزنده ام
دوست من
سپاسگذارم که جواب مرا میدهی با همه گرفتاریها که برای خود درست کرده ای در حال حاضر بین همه پدیده های عالم ترا یافته وانتخاب کرده ام وبا اطمینان میگو یم که روزی پیروزی از آن توست اما باور کن تا چه حد غم نگیز است که باجبار کاری را انجام دهی .
در حال حاضر نه فرصت نه میلی به بازگشت به آن سر زمین نفریو شده ندارم هیچ چیز را بجای نگذاشتم که به دنبالش بروم همه هستی ام بچه ها بودند که به دندان گرفتم ودر یک سوراخ موش تنها از ترس مامور زنداأیم پنهان شدم روز ها وشبها تنها نشستن وبه از خود گذشتگی اندیشیدن در آندم که او معجو نش را میجوشاند تا سر بکشد ووارد دنیا ی پلید خیال واوهام شود ودر انتظار مدح وثنای دیگران بود -من در کنار کودکان بی پناهم پنهان بودم همه ما از آن ساعت که در جلد مستر هاید میرف وحشت داشتیم زمانی که از این دنیا رفت حتی قطره اشکی هم فرو نریختم تنها برای جوانیم بود که دل میسوزاندم شاید هنوز به سن سی سالگی نرسیده بودم که دیوار مهیب غربت وتنهایی وبی فردایی جلویم قد کشید امروز دیگر به آن روزها
نمی اندیشم اندیشه ام را رها کرده ام تا به هرسو که میل دارد برود میدانم که روزی اندیشه ها مانند حیات ما تحت کنترل قرار خواهند گرفت پس بگذار پرنده افکارم را رها کنم تا جلوی پنجره احساس بنشیپد وآوازی سر دهد .
من با همجنسانم چندان جوششی ندارم ودوستان وفادار من از تعداد انگشت های یک دستم کمترند اما با مردان بیشتر احساس راحتی میکردم حد فاصله معیین بود دوست بودیم نه معشوق ومعبود شاعر /نویسنده/مترجم /کارمند/ خواننده نوازنده همه نوع آدمی بخانه ما میامدند حتی ژیگو لوهای خوش لباس برای عرضه کالاهای خود اما من انتخاب خوبی داشتم امروز هیچکدام نیستند همه از این جهان رفته اند کتابهایشان نامه هایشان کارتهایی که بمناسبتهای مختلف ببرایم میفرستادند درون کشو ها خاک میخورد بعضی ها سخن رانیهایشان را روی نوار ظبط کرده ویا آثارشان را برایم بصورت یک کادو میفرستادند .
حال تو جای همه را کم وبیش گرفته ای نه بعنوان معبود نه عاشق نه معشوق نه برادر ونه حتی پسر بعنوان یک دوست همدل وهم زبان رویایی در سر نمیپرورانم تنها در جاهایی جلوی دیگران میایستم من باید بنویسم این تنها وسیله ای است که مرا زنده نگاه میدارد مهم نیست ارباب چقدر بهره میبرد مهم این است که بمن انرژی میدهد نقطه روشنی در گذشته ام نیست که امروز بعنوان یک خاطره شیرین آن را نشخوار کنم هرچه بوده تلخی ناکامی بوده که امروز اثر خود را بر جای گذاشته اما من بی هیچ واهمه ای به جلو میتازم از چیزی ویا کسی واهمه خوف ندارم د ر این مدت دربدری آوارگیها بدترین هارا ازکسانی دیدم که با دست خودم لقمه در دهانشان گذاشتم ولباسهایم را به آنها بخشیدم ...مهم نیست دوست من قصه طو لانی حوصله این صفحه کم تا بعد ترا به یزدان پاک میسپارم بازم از تو سپاسگذارم .ث
ثریا ایرانمنش /اسپاتیا / ۱۵آپریل ۲۰۱۹ میلادی برابر با ۲۶فروردین ۱۳۹۸خورشیدی /
در پیش نگاه من این جلال وشکوه مسخره
این تلالوی روزهای نا خوش آیند
این تکریم دنیای پر زرق برق
این خانه های بزرگ ودلفریب این ضیافتها
هیچ است -هیچ
من باین بالماسکه مسخره ابدا نمی اندیشم
---------------ثریا
