ناگهان چشمانمرا باز کردم ، کجا هستم ، کجا بودم ، در یک سالن بزرگ که اطرافش را شیشه های سیاه گرفته بود من به دنبال عکس او میگشتم ، میدانستم که ـآنجا گورستان است هرچه گشتم اورا نیافتم ، بمن گفتند خارج ازاینجا مدفون است در آنجا غیر از من کسی نبود ، به دنبالش میگشتم /
چرا ؟ پس ازاینهمه سال که حتی یاد وخاطره ورد اورا گم کرده بودم ، تمام شب بخوابم آمد ؟ امروز چهره دیگری از من بجای مانده واگر او زنده بود ومرا میدید ابدا نمیشناخت ازکنارم مانند یک رهگذر بیگانه رد میشد ومیگذشت .
پیرانه سر هوسهای جوانیمرا دیدم وبیهوده میکوشم که از آیینه فرار کنم ، آن روزها با چه هراس و تندی داشتم لحظات با او بودنرا میمکیدم گویی میدانستم که هرگز دیگر امکان دیدن اورا نخواهم داشت ، نامه هایش ؟ نامه هایش درنزد دوستی که امروز اوهم نیست به امانت گذاشتم او نامه هارا بمن پس نداد گویی او هم میخواست سهمی دراین میان داشته باشد .
حال شب گذشته درآن سالن شیشه ای وآسمان مه آلود درگوشه یک ساحل غریب به دنبالش میکشتم ، به دنبال عکس او که شاید بر دیواری نصب باشد .
سالها بود او ویادش را فراموش کرده بودم او دریک استراحت روی مبل با گیلاس شرابش که دردست داشت جهانرا ترک گفت میهمانان سرگرم بودند بخیال آنکه او بخواب رفته است ، ودرآخر شب با پیکر سرد او مواجه شدند .
چه آسان وچه مردانه جهان را ترک گفت .
دوستان زیادی داشت ، چشمانش پاک ودستهای پاکتر از همه همدستانش ، خانواده اش را محکم ساخت وپی ریزی آنرا درست انجام داد ، قلبش آیینه محبت بود ومهربانی ، وهمیشه عاشق ، همه زنان را از دوراو دور کردم وخود شدم ملکه قلب او ، اورا میکشیدم وهمه جا ساکت مینشست تا مرا تماشا کند ، حال در خاطرات آن روز غرق شدم اورا مانند شاهکاری ساختم وسپس خودم ویرانش کردم ، چرا آنهمه ظالم شده بودم ؟ در سکوت رفت ، آنهم دریک صبح روشن پاییزی وقتی که خورشید از کوهها سر میکشید من کودکانه با ره آورد سفر او بی اعتنا اورا ترک کردم ، او که به کاشانه من نور میریخت ، هرشب که بخانه برمیگشت تلفن خانه من بصدا درمیامد ، میدانستم برگشته وموقع خواب نیز با یک زنگ تلفن خدا حافظی میکرد ، تنها من میدانستم که این زنگ از طرف چه کسی است ، چه کودانه وشتابان از مسیر او گذشتم امروزدارم میاندیشم که او همانند یک نغمه پرنده لبریز از پاکی بود باهر آشغالی درنمیامیخت وچگونه تن به هوسهای کودکانه من سپرده بود ، جوانی درمن شعله میکشید او داشت رو به سوی پیری میرفت ومن مانند یک کودک بازیگوش بسوی احساسات او سنگ پرتاب میکردم .
حال درذهنم برایش کاخی ساخته ام با خشت پخته اندیشه هایم کاخی گران وپر اهمیت واورا دربالاترین نقطه جای داده ام وسر تعظیم بسوی او خم کردم .
اما ، دیگر خیلی دیر است ......
شاید شب گذشته بمن یاد آوری کرد که بیادش باشم ووبرایش شمعی روشن کنم میدانم تنها به دوراز همه فراموش شده درگورستانی غریب افتداده است وکسی بیا داو نیست بچه ها بزرگ شدند بر سر زندگیشان رفتند و بقیه ؟! نمیدانم !او تنها ماند وتنها رفت شاید یکی دو دوست او هنوز زنده باشند که آنقد رپیر شده اند که دچار فراموشی ابدی ذهنی خویشند .
این آتشی که شب گذشته شعله کشید در وجود من
دلم را به رقص اورد
خود تبدیل شدم به سنگی در میان نهری باریک
چه احمقانه دل باین جهان وآدمهایش سپردم
حال معنی غروروم را یافتم
نقطه طلوع وغروب آنرا نیز،
واو چون یک کوه پرشکوه از اساطیر قدیم
درسر زمین خالی وبی حاصل من گام گذاشت
حال ، درگوری بی نشان خفته است
بمن ،روح پاک مریم را عطا کن ، ای آسمان
که عمری دوباره بیابم دراین جهان
چه کودکانه زندگیم را درکف دستم نهادم
وآنرا بر باد دادم
برایم نوشتی :
روحت به پاکی روح فرشتگان اسمان است
وخودت چون یک فرشته که بردامن من نشستی
هوم ....بی اعتنا گذشتم
پایان
مرثیه ، برای ، میم. میم . ف. ب
