پاندورا

 شب گذشته  تمام شب خواب شاه توت وآلبالورا  دیدم ، دوچیز خوب که دراین سوی آبهای مدیترانه پیدا نمیشوند ، مدیترانه ، چه همه از آن بیزارم ، روزی برایم چقدر جاذبه داشت ، درکنار مردم خونگرم ایتالیایی ومردم دلچسب وخوش گذران  اسپانیایی  از سر زمین یخ ومردمش فرار کردم وبسوی آبهای گرم روی آوردم بی آنکه بدانم چگونه مرا خواهند سوخت .

این سر زمین هم دست کمی از یونان ندارد ، نمیدام چرا امروز بیاد پاندورای یونانی افتاد م ، نام پاندورا خیلی زیباست این روزها در جواهر فروشیها هم میتوان دستبند وگردنبهای گرانبهایی بنام " پاندورا" یافت تا آنهاییکه شهوت اصالت تمام وجودشان را گرفته آنرا بخودشان بیاویزند ، بی آنکه بدانند پاندورا یعنی چی وکی بوده است ؟.

 پاندورا معنای ( همه هدایا ) را میدهد  ونام دوشیزه ای بسیار زیبایست  که دریونان از خاک رس ساخته شده است  وخدای خدایان زئوس به کالبد آن دمید  وباو زندگی بخشید ، زمانیکه پرومته به خدای خدایان خیانت کرد وآتش را از او دزدید وبه دست بشر داد وشیوه بر افروختن آنرا نیز به بنی آدم آموخت  زئوس بر او خشم گرفت  اما پاندورا با جعبه جادویی که  در دست داشت وبسوی پرومته |آمد تا اورا بفریبد وبه عقد وازدواج او درآید ، اما پرومته دل درگرو دیگری داشت  وفریب زیبایی اورا نخورد وبسوی دلدار خویش رفت ، اما پاندورا بیکار ننشت وبخانه برادر پرومته رفت وبا جعبه جادویی خود ، ودرآتجا درب آنرا گشود  انبوهی از بیماریها وآتش وبدبختی بیرون ریخته شد  ودر میان ابنای بشر منتشر گردید  وزمانیکه بشر به بدبختی بزرگ خود پی برد تنها یک چیز بود که اورا ممکن بود نجات دهد وآن ( امید) بود !  به همین دلیل هم توانست دربرابر نا ملایمات وسیلابها وبدبختی ها ایستاد گی کند .

زمنانی فرا میرسد که امید روی به مرگ میرود بهر روی هر چیزی وهر جسمی وهر حرکتی روزی تاریخ مصرفش به پایان میرسد وامید نیز کم کم جای خود ار ترک کرده وانسان به نا امیدی پیوند میخورد ، دراین هنگام است که فاجعه رخ میدهد .

بد ترین دوران زندگی بشر این است که دچار نا امیدی مطلق شود / تا آنجاییکه بتوانم سعی میکم از هر سوراخی وهر گوشه ای برای خود روزنه ای بیابم تا دچار بیماری نومیدی نشوم .

روزگار دچار خشم  دچار رنج است 

دریغ ودرد که اینهمه رنج در کالبد من جای دارند 

آنانکه شیفته این جهانند ، مانند یک پیچک به دور زندگی 

مپیچیند 

دیگری با اندوه  سعی دارد  خویشتن را به آسمان نزدیک کند 

چه شادمانی بزرگی دارم من 

در یک زندان انفرادی!!!وحقیر

دوراز دسترسی به آن واماندگان 

وبازندگان 

ودرندگان 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ثریا ایرانمنش / اسپانیا / 12/11/2015 میلادی .

شب ، 

تنها به هنگام شب  است كه ميفهمى چقدر تنهايي،  وميبينى كه ه جانفرساست اين تنهايى ، پايت را از مرز شصت بيرون گذاشته اى ، يعنى از مرز دنيا ،  آنگاه غمى جانسوز دلت را ميلرزاند ، ديگر اين تو نيستى كه مانند يك اسب راهوار به جلو ميتاختى آنها هستند كه جلو جلو ميروند وحتى به پشت سرشان نگاه نميكنند تا ترا ببيند ، هجوم خاطره ها بيخوابت ميكند عمر رفته ديگر باز نميگردد ، به مردان زندگيت ميانديشى ،تنها سه مرد در كنج خاطرات تو نشسته اند ،هرسه در بك تاريخ به دنيا آمدند وهر سه در يك مدرسه درس خواندند وعجب آنكه هرسه يكديگرا ميشناختند ، دوتاي آنها از دنبا رفتند وسومى ميان مرگ وزندگى است ، سومى همان أوَليست ،اولين عشق در سنين بسيار جوانى ،  آن روزها شمع بزم افروز زندگى آنها بودى وامروز يك چراغ نيمه سوز كه در وزش باد نشسته است واز هر نسيمى بخود  ميلرزد .

به كاروانى كه ساخته اى. وهنوز زنجير را به دست گرفته اى مينگرى هر آهوى از گوشه اى فرار كرده ، به هم سن ها وهم نشينهايت ميانديشى ، ايى داد وبياد ، همه رفتند ،همه رفتند وتو تنها ماندى ، هرشب در هجوم خيال دچار افسردگى ميشوى ، خواب را دريابم ، كه خواب دنياى فراموشيهاست .

مرغ شب ميخواند ، آوازش تا دور دستها ميرود  يعنى آ واز عشق را به دور دستها ميبرد ، تو افسرده اى حتى ديگر ميل ندارى به  آواز مرغان عشق گوش فرا دهى ، مرغانيكه هرروز بر سر شاخه اى مينشينند وآواز بيقرارى سر ميدهند ، افسرده وپريشانحال  بر ميخيزى ،  همه در بزم گرم زندگيشانند وتو در فكرى ، به راستى در فكر چه كسى بايد باشم ؟  

شب خاموش مانده وديگر در آن خروش وولوله اى بر پا نيست ، شاعرى نيست تا برايت شعرى بسرايد ،و نوازندهاى نيست تا برايت آهنگى كوك كند ونويسنده اى نيست تا بر بالاى نامه اش بنويسد : 

همه شب در اميدم  كه نسيم صبگاهى......

نه ديگر نه پيكى  هست ونه اشنايى ونه پيكرى ، 

تنهاى تنها ، در زير سقف آسمان زنده بگورى ، نه تو ، همه آنهاييكه بى هوا ناگهان پايشان را از مرز زندگى بيرون ميگذارند نه از مرز زندگان ، ملافه ها رويهم چيده ، سفره ها درون، كمد در انتظار ميهمانند ، ظروف چينى درون گنجه خاك ميخورد گيلاسهاى كريستال به درون جعبه هايشان بر گشته ولميده اند ، قابلمه ها هرروز كوچكتر ميشوند ، 

اما دل تو هنوز در سينه ات بينايى ميكند ، فرياد ميكشد ، 

خاموش ماند خانه من اكنون 

در آن شور ولوله بر پا نيست 

-----------------------------_ثريا 

ثريا ايرانمنش ، اسپانيا ، نوامبر ٢٠١٥ ميلادى 

  

پاییزی

این زمان روح  میطلبد  شعر تازه ای زمن 

دریغ ودرد که دل زحسرت گذشته لبریز است

نه دانم که کی دی آمد وبهمن رسید ومهر رفت 

بهار من ، هنمیشه همچنان پاییز است 

 عمر میگذرد به بی بصری و بی رحمی

من از این رفت وآمد  چه آرزوها دارم ؟

مگر آنکه یاد گذشته ها  لبریر گردد درمن

که با خیال آنها  عمریست گفتگوها دارم 

سیمین ، رفت محمود رفت ، فریدون رفت ، 

نه که باشم ز دفتر روزگار شاد و خرسند 

گهی بگوش من رسد آوای پر خروش مرگ

که دی رفت ؛ بهمن رفت ،  و رسید فصل آهنگ

چو چرخی که درافتد میان تنگنای دوسنگ

در گردش شب وروز وبه هنگام طلوع 

درد وفغان ودریغ است در این میان

کسی نماند که بنالم زحسرت وداغ ننگ

گهی به زلف دلداری آویزم تا بر آید شبم

گهی به دامن خسی بیاوزیم  تابماند روز

گهی وحشت ننهاییم در شکو ه شب تیره 

گهی روز روشنی درمیان دردهاو تبم

مرا چکار که دی رفت وامروز رسید خزانم 

که بی امید میرود هر روز وهر شبم 

اگر عمر تو بکام است تو خود بهاری

وگر عمرمن گذشت چه بهار وچه زمستانم 

-----------------------------------------ثریا ایرانمنش

چهار شنبه 11 نوامبر 2015 میلادی  . در اوج خستگیها و بی فردایی.

حلقه خدایا ن

هر صبح اولین کار من این است که قطعه شعری را بنویسم وروی صفحه ام بگذارم بیشتر از آن کاری به کار این جماعت ندارم  میگذارم مانند سگ وگربه به هم بپرند چنگ بیاندازند وخواهر ومادر یکدیگررا از گور بیرون آورده تکه تکه کنند این فرهنگ نوین جامعه بخصوص ایرانیان متمدن چند هزار ساله میباشد .

روزیکه خدایان خلق شدند زندگی آرامتر وبهتر بود زمانیکه تک خدایی شده همه چیز بهم ریخت وتازه همین خدای واقعی نیز گم شد ، حال بشر درپی رستاخیز است ، بی انکه معناوکلام زندگی را دریافته باشد ، روزی میل داشتم قصه های خنده آور بگویم تا مردم را بخندانم آنقدر سخت وسنگ وسفت شده اند که نمیدانند خنده چیست ؟! 

آذزخش های اندیشه ام را پنهان کردم ومانند خودشان راه افتادم اما نتوانستم همراه آنان شوم ، نمیدانم چگونه تربیت شدم ، تنها میدانم درآن زمان مادرجانم میگفت :

به هنگام غذا خوردن نباید لپ تو باد کند ، لقمه را کوچک بردار وبه میان زبانت بگذارکم کم آنرا به زیر دنداتنهایت بفرست ، هنگامیکه جایی برای میهمانی میرقتیم مجبور بودم قبلا خوب شکمم را سیر کنم که مبادا بگویند گرسنه ونان بازاری خورده است ودرمیهمانی میبایست تنهابه غذاهای رنگین سفره نگاه کنم ؛ چون سیر بودم !!!

امروز طرف برای سور چرانی از یکهفته قبل غذا کم میخورد وهنگانیم رسیدن تا نفس دارد شکم را انباشته میکند تازه میل دارد که مقداری را هم برای شام ویا ناهار فردایش ببرد، ظاهرا از اشراف هستند !!!

نه ، من نمیتوانم چند صد میلیون آنسان را تربیت کنم بعلاوه من معلم تعلیم وتربیت جامعه نیستم ، من خودم هستم همین کافی است 

 امروز عده ای بی خدا شده اند ، وعده ای تنها سخت به ضریح امامان وخدا چسپیده اند  ومیدانم که کم کم اورا ازدست خواهند داد چون خودشانرا ازدست میدهند،  درمن چیزی هست که برد وباخت برایم مفهمومی ندارد اگر مثلا مرا بر اوج یک صندلی طلای بنشانند وجایزه ای هم بمن بدهند وملتی برایم هورا بکشد وکف بزند ، تنها خوشی آن چند دقیقه است ، بعد آن ملت ترا فراموش میکنند ویادشان میرود نیمساعت قبل چه هیجانی برای دیدن تو داشتند .

آنچه میماند حقیقت محض است ، آنهاییکه نامشان مانده وجاودان شده اند چون با خودشان واجتماعشاتن یکرنگ ویک پارچه بودند ، قرنها گذشته اما دیگر فدریک شوپنی به دنیا نیامده ، گوته ای زاییده نشده ، بتهوونی در دنیای موسیقی به مقام خدایی نرسیده هرچه هست تکرار گذشته هاست هیچکس بخودش زحمت نمیدهد که جلو بود یگانه باشد تنها بدود همه مانند گوسفند میل دارند  از همان جویی بپرند که اولی پرید .

من به همان اندازه که از باختن پولم سر میز قمار بی تفاوتم به همان اندازه نیز از باختن در عشق نیز نه شادم ونه غمگین ، بادی میوزد نفسی میکشم باد  میرود نباید تا آخر عمرنشست وبرای آنچه از دست داده ام زاری بکنم ، چیزهای زیادی از دست دادم اما چیزهای گرانیهایی را نیز به دست آوردم ، از همه مهمتر خودمرا . واین مهم است که انسان بداند خودش کیست سپس به خداشناسی ویا جامعه شناسی بپردازد .

من آن عشقی را که کم کم پیداکنم وکم کم از دست بدهم دوست ندارم ، ناگهان پیدا میشود وناگهان هم گم میشود ، برایم چیزی عوض نمیشود ، خودم هستم .

هر کاری وگفته ای اندیشه ای دربر دارد  دراولین روز انسان لذت میبرد سپس عادی میشود خیلی ها آنرا درون سینه پنهان میکند وبرایش سوز وگذار سر میدهند اما من آنرا اگر حقیقی باشد میپذیرم واگر ریا باشم تف میکنم وبیرون میاندازم هیچ برایش زاری ونوحه نمیکنم . اگر کاری از روی حقیقت انجام نگیرد  همان رسم ( فاحشگی) انسان است یعنی از روی هوس یا بهانه یا تنهایی دست بکاری زدی که به آن ایمان نداشته ای ، آنگاه من چگونه میتوانم به یک خود فروش عشق بورزم ؟  او که عاشق شده نمیتواند باور کند که  کار واندیشه اش در یک راه است مگر آنکه برای عرضه خود وپیش فروش خودرا عاشقی دیوانه معرفی کند .

بنا براین کار من نیست که به یک چنین انسانی عشق داشته باشم .

امروز به شهری تبعید شده ام یا خودرا تبعید کرده ام که از آرامش آن به ستوه آمده ام ، کسی نیست ، خلوت است ، کوچه ها خلوت خیابانها خلوت ، جشنها میروند تا دربهاران دوباره برگردند ، عید میلاد  با خنکی وسردی وکاغذ های رنگی وچراغهای نئون میایدا اما به همان خنکی هم میرود ، عده ای بی تفاوت باین بازی تجارت مینگرند وعده ای سخت میخواهند خودرا شیفته نشان دهند . برای من بی تفاوت است .

من به دنبال خدای مهربانیم که قرنهاست گم شده  و.من تنها نگاره های اورا میبینم که دردرون وجودم نشسته است /پایان .ث

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ثریا ایرانمنش / اسپانیا / سه شنبه   10/11/ 2015 میلادی و 19 آبانمان 1394 شمسی. 

برگشت

امروز دیگر نمیدانی به کجا فرار کنی ؟ در کدام سوراخ موش پنهان شوی ؟ هر کجا بروی ترا خواهند یافت وکاغذهایت را خواند گرفت وپاره پاره میکنند وترا بردار نا مردی میکشند، 

در آن زما ن اگر" صادق هدایت " مکان جولان  ونویسندگیش را تنگ دید این شانس را داشت که به پاریس برود و درآنجا بنویسد ، اگر " گوته آلمان وفرانسه برایش تنگ بود خودش را به انگلستان رساند ودرآنجا بهترین نمایشنامه اش را نوشت وتقدیم دنیا کرد ، امروز آدمکشان قبلا همه شهر هارا وسر زمینهارا گرفته اند ودرگوشه وکنار درکمینند ، نفس بکش ترا به چوب وتیغ کفر میسوزانند اگر درآن زمانها تنها یک کشور بساط انزیکسیون را براه انداخت ومردم را دوتکه کرد امروز در تمام دنیا این بساط پهن است ، طاعون دین  همه جارا  گرفته است ، خدا در این میان گم شده ، نمیدانی در کجا باید اورا بیابی وفریاد برداری که تو " انسانرا آزاد آفریدی ، لخت ، باو دمیدی ، طبیعت را نشانه گرفتی وبا و هدیه کردی ، امروز همین انسان دوپا ترسناکتر وحشت زا ترا زحیوانات دردنده شده است  وطبیعت را کشته وبر باد داد .

زمانیکه در لندن بودم تنها روی کاغذ مینوشتم ودفترچه هارا سیاه میکردم ، امروز هم باید همین کاررا بکنم ، همه چیز در زیر نظر ارتش !!! سایبری است ونوچه ها وپادوهایشان درلباس عاشق بیقرار ویا خواننده محبوب نوشته های من به دنبالم میایند ! مهم نیست ، مینویسم ، غیر از نوشتن کاری از من ساخته نیست ، نمیتوانم مانند سالمندان گذشته بنشینم آش بپزم وکاموا ببافم درون مغزم غوغا ست تمام شب در مغزم مینوسم . واین ها تکه هایی از نوشته های سفرم در لندن است !!!

روزیکه پسرم کت وشلوار جدیدش را امتحان میکرد تا برای مصاحبه برود  ، سرش را بوسیدم وگفتم اگر پسرم نبودی سخت عاشقت میشدم !!! 

زمانیکه دخترانم را دریک شلوار جین معمولی با یک بلوز معمولی میبینم بی هیچ آرایشی وهیچ پتاکسی وهیچ زیوری با هزاران مهربانی هرکدام به دنبال زندگی ودوندگیهایشان هستند ، وهنوزز همان اتومبیل قدیمی را سوارند بی هیچ عقده ای بی اختیار به آنها میگویم باید خم شوم وشمارا سجده کنم ، هنوز پای هیچکدام نه به کاباره رسیده ونه قمارخانه  هنوز مانند جوانیهای من لباس مپپوشند ، پوشیده ، نه سینهایشان بیرون است ونه باسنشان به دیگران چشمک میزند ،  این بت های کوچک وبیگناه من  شیوه زندگی را بطور واقعی یاد گرفته اند ، اصالت را دروجودشان نگاه داشته لزومی نمیبیند تا با آویزان کردن مقداری آشغال به یر وصورتشان خودنمایی کنند ، هنوز هر کدام مانند خورشید میدرخشند ، آنها مجسمه های گرانبهایی هستند که درموزه زندگی من جای دارند  وباین دنیا مضحک ومقوایی میخندند  آنها بخود اعتما دارند  وبه بازوان پرقدرتشان  برایشان ته چین مرغ وچلوکباب مانند زباله است  همان برنج معمولی با سبزیجاترا ترجیح میدهند ، همه گیاه خوارند .

حسرت هیچ چیزی را دردنیا ندارند ، درکودکی خوب آنهارا سیر  کردم ، به دستشان کتاب دادم بیشتر جاهای اروپارا به آنها نشان دادم  درماکسیم فرانسه غذا خوردند  در کاپری  ورم  گردش کردند  کشتی سوار شدند نگذاشتم گرسنه بمانند ومن به حیرت از این دلهای کوچک بی آرزویشان  هستم  وآنهارا هدایای بزرگی از طرف خداوند میدانم  .

نوه ام وارد دانشگاه شد واین اولین افتحار زندگی من دراین سن است ، افتخارات زیادی داشته ام ، اما همه در زیر خاکستر سالها پنهانند واین یکی تازه است .

بچه ها خیلی کوچک بودند که بخارج آمدند ومن سخت خوشحالم که غرب نتوانست آنهارا بفریبد . خود شان هستند با اصالتشان .

نگاهی به لباس پوشیدن زنان ودختران دیگر میاندازم ، با لبان باد کرده وچشمانی که زیر خروارها رنگ گم شده اند  موههای هزار رنگ .

صورتی مسخ شده ، سپس نگاهی  باین موجودات ساده میاندازم .

آنها را بغل میکنم ومیگویم "

هرچه باشد شما باعث سر افرازی من هستید ، منهم کاری نمیکنم که شمارا خجالت زده کنم . ث

ثریا ایرانمنش . اسپانیا . دوشنبه . 9/11/2015 میلادی / از دفتر " روزانه ویادداشتهای لند ن "

من .منم .

نه در صف درویشانم ، نه درره ترسایم ، نه مرد مناجاتم ، نه محرم حراباتم، نه درخور خمارم ،

وچنان درخویشتن گم گشتم که دیگر از همه  بیرونم  که گویی غیر یک دم ندارم  تنها دلمرا دارم ، لبریز از عشق  ، 

ما هنگامی جوینده میشویم که تنهاییم ، ودر اجتماع به دنبال خودیم ، افکار وادیان وسایر کتب ومعرفتها وآموزنده  را میاموزیم تا خویشتن را بیابیم ، 

ونمی یابیم ، مینالیم ، میگرییم ، پس میزنیم ، جلو میرویم ، نیروی خودرا صرف هیچ میکنیم  عمررا تلف میکنیم  وهیچگاه به آنچه کنه میخواهیم نمیرسیم  به همه شک داریم  تا عکس آن ثابت شود  به دنبال خودیم ، 

من برای یافتن حقیقت تنها خودرا دنبال میکنم ،  جستجوی حقیقت یا نام دیگری هرچه باشد استوار بر اراده خود من است .

ظغیان بزرگی را از سر گذراندم ، برای هیچ ، چون ناگهان به دنبال خود م رفتم ، اراده کرده بودم که راه خودمرا بر گزینم وببینم ، من هیچگاه با علم یقین بسوی کسی دست محبت دراز نمیکنم ، تنها با مهر ورزیدن اورا میازمایم ، سپس کنار میکشم چون میبینم بر آنچه میگوید وانجام میدهد استوار نیست ، بچه نیستم ، در آغاز راه هم نیستم ، در پایانش هم نیستم در میدان وسط ایستاده  ودر دیگران ، خرد را نمیابم ، حقیقت را نیافته ام هرچه بوده ریا بود ه وتزویر بود ه و دروغ بود حتی بخودشان نیز دروغ میگفتند واین نابخردی درتاریکهیای وجودشان جمع شده بی آنکه خود بدانند درد میکشیدند  ، زندگی با خود زیستن هنر میخواهد واین کارهر کسی نیست ، به دیگران آویزان  میشوند برای آنکه تنها نمانند ، بسوی ادیان میروند  چرا که میترسند ، از چی؟ معلوم نیست ، از کی؟ معلوم نیست ، اگر به آنچه که طبیعت به آنها داده بیاندیشند وبه آن وفادار باشند لزومی ندارد به دنبال ابهامات بروند ، ویا از خود بیخود شده یک انسان عاطل وباطل بی عمل در عین حال خود خواه وخود شیفته  میان زمین واسمان معلق بمانند .

هر انسانی ، به آنچه یا با آنکه برخورد میکند اگر غیر از آنچه که خود میخواهد نباشد آنرا بر ضد خود میپندارد  ، من عادت کرده ام که بی دیگران زندگی کنم ونیازی نداشته باشم برای فشار از تنهایی به هر لزجه ای آویزان شوم وسپس سرخورده سر ببالین خویش بگذارم وبر کرده ها وناکرده ها  اشک حسرت بریزم .

عشق با انسان یکی است عشق با خدا یکی است وانسان با خود یکی است ، حال اگر در دیگری این معرفت وخود ساختگی را یافت با هم گره میخورند ، من سالهاست که همانند یک عقاب از اوج دارم به آنسانها مینگرم ، گاهی میبینم چقدر حقیرند ، برای پوشاندن حقارت خود به هر وسیله ودروغی متوسل میشوند ، چرا؟ .حال با اینهمه تجربه وگره خوردگی با کسانیکه میل داشتم بشناسم تا تجربه دیگری بر اندوخته هایم باشند ، حیرانم که بشر چرا تا این حد سقوط میکند ؟ ومیشود مجموعه ای از جمع اضداد .هر انسانی در تحولات  از فردیت به کلیت میرسد  انسان با عشق زنده است وبا عشق به زندگی میرسد ،  عده ای به چنان مقاماتی رسیده اند که خود وعالم وحدت وبوجود آورده را درخود حل کرده ویکی شده اند ، جزیی از حقیقت ، 

خداوند همان عشق است وآهنگی است  که سراسر هستی وهستیانرا به رقص درمیاورد ، 

عشق آنست که غایت نبودش

هم نهایت ، همه بدایت نبودش

گر هزاران سال بر سر میروی 

همچنان میرو که غایت نبودش 

تا بکی گویی که آنجا کی رسم ؟

کی بود کی ؟ چون نهایت نبودش 

.....

هنوز هم همانم که بودم ، وهستم همچنان یک دیواری از بتن وآهن وسنگ که ذره را در اعماق خویش پنهان کرده است .وبه گم شدگانی میاندیشم که در راه هیچ خودرا ( آن خود واقعی) ر ا از دست داده اند وهمچنان یک رهرو خسته هنوز هم میدوند وآنهاییکه دویند به مقصد نرسیدند وخاکستر شدند وبه هوا رفتند بی آنکه از خود نشانی بگذارند . نسلی سوخته ، نسلی بی فردا.

پایان 

ثریا ایرانمنش . اسپانیا . یکشنبه  8/11/2015 میلادی.