امروز دیگر نمیدانی به کجا فرار کنی ؟ در کدام سوراخ موش پنهان شوی ؟ هر کجا بروی ترا خواهند یافت وکاغذهایت را خواند گرفت وپاره پاره میکنند وترا بردار نا مردی میکشند،
در آن زما ن اگر" صادق هدایت " مکان جولان ونویسندگیش را تنگ دید این شانس را داشت که به پاریس برود و درآنجا بنویسد ، اگر " گوته آلمان وفرانسه برایش تنگ بود خودش را به انگلستان رساند ودرآنجا بهترین نمایشنامه اش را نوشت وتقدیم دنیا کرد ، امروز آدمکشان قبلا همه شهر هارا وسر زمینهارا گرفته اند ودرگوشه وکنار درکمینند ، نفس بکش ترا به چوب وتیغ کفر میسوزانند اگر درآن زمانها تنها یک کشور بساط انزیکسیون را براه انداخت ومردم را دوتکه کرد امروز در تمام دنیا این بساط پهن است ، طاعون دین همه جارا گرفته است ، خدا در این میان گم شده ، نمیدانی در کجا باید اورا بیابی وفریاد برداری که تو " انسانرا آزاد آفریدی ، لخت ، باو دمیدی ، طبیعت را نشانه گرفتی وبا و هدیه کردی ، امروز همین انسان دوپا ترسناکتر وحشت زا ترا زحیوانات دردنده شده است وطبیعت را کشته وبر باد داد .
زمانیکه در لندن بودم تنها روی کاغذ مینوشتم ودفترچه هارا سیاه میکردم ، امروز هم باید همین کاررا بکنم ، همه چیز در زیر نظر ارتش !!! سایبری است ونوچه ها وپادوهایشان درلباس عاشق بیقرار ویا خواننده محبوب نوشته های من به دنبالم میایند ! مهم نیست ، مینویسم ، غیر از نوشتن کاری از من ساخته نیست ، نمیتوانم مانند سالمندان گذشته بنشینم آش بپزم وکاموا ببافم درون مغزم غوغا ست تمام شب در مغزم مینوسم . واین ها تکه هایی از نوشته های سفرم در لندن است !!!
روزیکه پسرم کت وشلوار جدیدش را امتحان میکرد تا برای مصاحبه برود ، سرش را بوسیدم وگفتم اگر پسرم نبودی سخت عاشقت میشدم !!!
زمانیکه دخترانم را دریک شلوار جین معمولی با یک بلوز معمولی میبینم بی هیچ آرایشی وهیچ پتاکسی وهیچ زیوری با هزاران مهربانی هرکدام به دنبال زندگی ودوندگیهایشان هستند ، وهنوزز همان اتومبیل قدیمی را سوارند بی هیچ عقده ای بی اختیار به آنها میگویم باید خم شوم وشمارا سجده کنم ، هنوز پای هیچکدام نه به کاباره رسیده ونه قمارخانه هنوز مانند جوانیهای من لباس مپپوشند ، پوشیده ، نه سینهایشان بیرون است ونه باسنشان به دیگران چشمک میزند ، این بت های کوچک وبیگناه من شیوه زندگی را بطور واقعی یاد گرفته اند ، اصالت را دروجودشان نگاه داشته لزومی نمیبیند تا با آویزان کردن مقداری آشغال به یر وصورتشان خودنمایی کنند ، هنوز هر کدام مانند خورشید میدرخشند ، آنها مجسمه های گرانبهایی هستند که درموزه زندگی من جای دارند وباین دنیا مضحک ومقوایی میخندند آنها بخود اعتما دارند وبه بازوان پرقدرتشان برایشان ته چین مرغ وچلوکباب مانند زباله است همان برنج معمولی با سبزیجاترا ترجیح میدهند ، همه گیاه خوارند .
حسرت هیچ چیزی را دردنیا ندارند ، درکودکی خوب آنهارا سیر کردم ، به دستشان کتاب دادم بیشتر جاهای اروپارا به آنها نشان دادم درماکسیم فرانسه غذا خوردند در کاپری ورم گردش کردند کشتی سوار شدند نگذاشتم گرسنه بمانند ومن به حیرت از این دلهای کوچک بی آرزویشان هستم وآنهارا هدایای بزرگی از طرف خداوند میدانم .
نوه ام وارد دانشگاه شد واین اولین افتحار زندگی من دراین سن است ، افتخارات زیادی داشته ام ، اما همه در زیر خاکستر سالها پنهانند واین یکی تازه است .
بچه ها خیلی کوچک بودند که بخارج آمدند ومن سخت خوشحالم که غرب نتوانست آنهارا بفریبد . خود شان هستند با اصالتشان .
نگاهی به لباس پوشیدن زنان ودختران دیگر میاندازم ، با لبان باد کرده وچشمانی که زیر خروارها رنگ گم شده اند موههای هزار رنگ .
صورتی مسخ شده ، سپس نگاهی باین موجودات ساده میاندازم .
آنها را بغل میکنم ومیگویم "
هرچه باشد شما باعث سر افرازی من هستید ، منهم کاری نمیکنم که شمارا خجالت زده کنم . ث
ثریا ایرانمنش . اسپانیا . دوشنبه . 9/11/2015 میلادی / از دفتر " روزانه ویادداشتهای لند ن "
