نه در صف درویشانم ، نه درره ترسایم ، نه مرد مناجاتم ، نه محرم حراباتم، نه درخور خمارم ،
وچنان درخویشتن گم گشتم که دیگر از همه بیرونم که گویی غیر یک دم ندارم تنها دلمرا دارم ، لبریز از عشق ،
ما هنگامی جوینده میشویم که تنهاییم ، ودر اجتماع به دنبال خودیم ، افکار وادیان وسایر کتب ومعرفتها وآموزنده را میاموزیم تا خویشتن را بیابیم ،
ونمی یابیم ، مینالیم ، میگرییم ، پس میزنیم ، جلو میرویم ، نیروی خودرا صرف هیچ میکنیم عمررا تلف میکنیم وهیچگاه به آنچه کنه میخواهیم نمیرسیم به همه شک داریم تا عکس آن ثابت شود به دنبال خودیم ،
من برای یافتن حقیقت تنها خودرا دنبال میکنم ، جستجوی حقیقت یا نام دیگری هرچه باشد استوار بر اراده خود من است .
ظغیان بزرگی را از سر گذراندم ، برای هیچ ، چون ناگهان به دنبال خود م رفتم ، اراده کرده بودم که راه خودمرا بر گزینم وببینم ، من هیچگاه با علم یقین بسوی کسی دست محبت دراز نمیکنم ، تنها با مهر ورزیدن اورا میازمایم ، سپس کنار میکشم چون میبینم بر آنچه میگوید وانجام میدهد استوار نیست ، بچه نیستم ، در آغاز راه هم نیستم ، در پایانش هم نیستم در میدان وسط ایستاده ودر دیگران ، خرد را نمیابم ، حقیقت را نیافته ام هرچه بوده ریا بود ه وتزویر بود ه و دروغ بود حتی بخودشان نیز دروغ میگفتند واین نابخردی درتاریکهیای وجودشان جمع شده بی آنکه خود بدانند درد میکشیدند ، زندگی با خود زیستن هنر میخواهد واین کارهر کسی نیست ، به دیگران آویزان میشوند برای آنکه تنها نمانند ، بسوی ادیان میروند چرا که میترسند ، از چی؟ معلوم نیست ، از کی؟ معلوم نیست ، اگر به آنچه که طبیعت به آنها داده بیاندیشند وبه آن وفادار باشند لزومی ندارد به دنبال ابهامات بروند ، ویا از خود بیخود شده یک انسان عاطل وباطل بی عمل در عین حال خود خواه وخود شیفته میان زمین واسمان معلق بمانند .
هر انسانی ، به آنچه یا با آنکه برخورد میکند اگر غیر از آنچه که خود میخواهد نباشد آنرا بر ضد خود میپندارد ، من عادت کرده ام که بی دیگران زندگی کنم ونیازی نداشته باشم برای فشار از تنهایی به هر لزجه ای آویزان شوم وسپس سرخورده سر ببالین خویش بگذارم وبر کرده ها وناکرده ها اشک حسرت بریزم .
عشق با انسان یکی است عشق با خدا یکی است وانسان با خود یکی است ، حال اگر در دیگری این معرفت وخود ساختگی را یافت با هم گره میخورند ، من سالهاست که همانند یک عقاب از اوج دارم به آنسانها مینگرم ، گاهی میبینم چقدر حقیرند ، برای پوشاندن حقارت خود به هر وسیله ودروغی متوسل میشوند ، چرا؟ .حال با اینهمه تجربه وگره خوردگی با کسانیکه میل داشتم بشناسم تا تجربه دیگری بر اندوخته هایم باشند ، حیرانم که بشر چرا تا این حد سقوط میکند ؟ ومیشود مجموعه ای از جمع اضداد .هر انسانی در تحولات از فردیت به کلیت میرسد انسان با عشق زنده است وبا عشق به زندگی میرسد ، عده ای به چنان مقاماتی رسیده اند که خود وعالم وحدت وبوجود آورده را درخود حل کرده ویکی شده اند ، جزیی از حقیقت ،
خداوند همان عشق است وآهنگی است که سراسر هستی وهستیانرا به رقص درمیاورد ،
عشق آنست که غایت نبودش
هم نهایت ، همه بدایت نبودش
گر هزاران سال بر سر میروی
همچنان میرو که غایت نبودش
تا بکی گویی که آنجا کی رسم ؟
کی بود کی ؟ چون نهایت نبودش
.....
هنوز هم همانم که بودم ، وهستم همچنان یک دیواری از بتن وآهن وسنگ که ذره را در اعماق خویش پنهان کرده است .وبه گم شدگانی میاندیشم که در راه هیچ خودرا ( آن خود واقعی) ر ا از دست داده اند وهمچنان یک رهرو خسته هنوز هم میدوند وآنهاییکه دویند به مقصد نرسیدند وخاکستر شدند وبه هوا رفتند بی آنکه از خود نشانی بگذارند . نسلی سوخته ، نسلی بی فردا.
پایان
ثریا ایرانمنش . اسپانیا . یکشنبه 8/11/2015 میلادی.
