تن من، پیوسته مشتاق توست

توده هایی که قرنها درکمین فروریختن شهرها میباشند تا از راه برسند

وبه غارت مشغول شوند !...........؟

---------------------------------------------------------

او حرف میزد ومن از شنیدن حرفهایش لذت میبردم ار آن چهره

مهربان ، شاد ، آن پوست زیبای آفتاب خورده وبافت محکم آن بازوان

آن گردن ، آن گونه ها ، آن چشمان رخشان که درآن حتی یک سایه

تفکر ، یک اندوه یک ترس دیده نمیشد گویی همه دنیا درمیان بازوان

اوست .

باو فشار آوردند که از کشور برود اما او ماند وگمان میبرد که امکان

این را خواهد داشت تا اندکی از رنج مردم ستم دیده بکاهد وآنهارا

یاری دهد ، او درعمیقترین زوایا ی تنهای زندگیش بی آنکه دیده شود

کمک های خودرا به خانواده های تهی دست میرساند اودرپنجاه

سالگی مانند ورزشکاران جوان ، چابک ونرم بود وتوانست تا

سالها زندگی را با همان سلامت اندیشه ادامه دهد.

اما طبیعت وقانون آن قوی تر بودند واورا وجانش را به یغمابردند

----------------

نسیم از دردخاموش است

نور درپشت پرده پنهان

رنگ پیراهن مردان وزنان سیاه است

سیاه

و از آن سیاهی آسمان تیره شد

رود بودی روان به سیر وسفر

به دریا رسیدی ، دریا طغیان کرد

گل سوری با خورشید یکی شد

شیره آفتاب را مینوشید

گلاب از مرگ گل می چکید

وجان من بسته به جان تو بود

پرده نازکی مارا از هم جدا ساخت

بدورد بر تو ای روشنایی صبح

بدرود ، هنوز درجنگل وهم وخیال

گم گشته ام

-----------

ثریا/ اسپانیا/ چهار شنبه

یاد شیراز

تا تو با منی ، زمانه با من است

بخت وکام جاودانه بامن است

تو بهار دلکشی ومن چون صبح

شور وشوق صد جوانه بامنست

یاد دوشینت ای امید جان

هرکجا روم روانه با من است-------------هوشنگ ابتهاج

هرگز بر ای( میم ) امکان تنها ماندن با این آشنای زیبا نبود

تا آنکه روزی یکدیگر را در ( شیراز ) ملاقات کردند ، برای

یک سفر چند روزه هر دو بنوعی خانه را ترک گفته وبا پاگذاشتن

روی کارهای روزانه درهوا پیمایی که آن دورا با خود میبرد دست

یکدیگررا فشردند، زن گفت

سرانجام رفتیم  واز کنار معشوق تکان نخورد سپس در هرج ومرج

بازار مسگری وشلوغ توانستند به رمز وراز عشقشان پی ببرند،

چکش مسگر ها بر روی دیگهای مسی گوش آن دورا کر میکرد .

به چند کوچه نزدیک وتنگ وزیبا پناه بردند واو بی اختیار زن را

درآغوش کشید ، هردو بر ای چند لحظه به آسمان رفتند وسپس

بر گشتند ، زن جوان رنگ چهره اش ارغوانی شد ونگاهش را به

روی زمین انداخت وبه آرامی گفت

آیا کار دستی میکنیم ؟ بهتر نیست فراموش کنیم ؟

مرد گفت : فراموش کنیم ؟  من یازده سال بانتظاراین لحظه بوده ام

من عاشقم ، وعاشق به هیچ چیز غیر از معشوق خود فکر نمیکند

وهیچ کسی را نمیشناسد دراندیشه بودن باتو شب و روز مرا میگرفت

آه ، عزیزم بامن فرار کن ، با هم خوشبخت خواهیم شد!

زن جواب داد : خوشبخت خواهیم شد؟ با آن زنجیرهای کلفتی که

به دست وپاهای ما قفل شده وبا آن زندان بان ، آه چگونه میتوانیم

فرارکنیم ؟  او با چشمان زیبا وشفافش که برق عشق از آنها میتابید

نگاهی موقرانه وسر زنش آمیز باو کرد وادامه داد

از کجا دانستی که منهم ترا دوست دارم انکار نمیکنم منهم ترا دوست

دارم وغالبا آرزو کرده ام که ایکاش تو همسرم بودی تو اولین کسی

هستی که دراین شور وبلوا ودرمیان این قوم ظالم مرا درپناه عشق

خود گرفتی ، متاسفم که باید بگویم این عشق ادامه دار نخواهد بود

من بابودن کنار همسرم که چندان دیگر دلبستگی باو ندارم چرا که

نه عرق مردی در او مانده ونه شرافت مردانگی یعنی همه آنچیزی

را که تو داری او فاقد آن است اما باید با اوباشم ، تو نیز کشتی بان

یک کشتی بزرگی هستی که سکان آن به دست توست باید آنرا هدایت

کنی با فرار ما همه چیز بهم میریزد ، کار تو ، دوستانت ، خانواده

وفامیل وآشناییهایت ووجهه تو درجامعه  و.....من با بچها .

او بفکر فرو رفت وگفت هیچ چیز دردنیا بیشتر از تو برایم پرارزش

نیست اما بخوبی میدانست که نمیتواند قهرمان باشد وکشتی را رها کند

وبا معشوقه به یک ساحل آرامی پناه ببرد اجتماع از او مرد بزرگی

ساخته بود وزن میرفت تا مردان وزنان بزرگ دیگری را بسازد.

به دیدار حافظ رفتند هردو در دل نییتی داشتند که آنرا پنهان میکردند

سپس به زیارت شاه چراغ وسعدی ودر آخر باغ ارم شیراز وساعتی

بعد میبایست بسوی پرنده آهنیین برگردند  تا آنهارا بخانه برسا ند

خانه ای که برای هرکدام حکم یک زندان را داست

به میم

ثریا

باز هم .....او

کشتی مرا چه بیم زدریا

طوفان از تو وکرانه از توست

گر باده دهی وگرنه ، غم نیست

مست از تو ، شرابخانه از توست.........ه. الف. سایه

-----------------------------------------------

خرده گرفتند که چرا اورا تا آسمان بالا بردم وبه مقام خدایی رساندم

او برای من همان حکم خداوندگار را دارد، صدای او مرا به راههای

اسرار آمیز میکشاند ، ما عادت کرده ایم که ( آشغال ) پرست باشیم

وآنهارا پرورش داده وجایزه دهیم ، آنهارا ستایش کنیم وآثارشان را

در قاب طلایی بگذاریم وبه بازار بفرستیم درحالیکه او صبورانه

میخواند وصبورانه زندگی میکند .

ما خیلی زود از کنار آوازخوانان زندگیمان طرد شدیم و اما او دانست

وبما تعلیم دادفرزندان برومندی را برای جامعه تربیت کرد.

پاواراتی وپلاسیدو دومینگو بر شانه مردم وحکومت خود نشستند وبالا

رفتند وما بهترین وبی نظیر ترین آوازخوان خودرا رها کرده ایم .

او معلم بزرگی است ، شعر را خوب میشناسد، خطاط بی نظیری

است.

آهنگساز ونوازنده ودر آخر آواز خوان است او مجموعه ای از تمام

فرهنگ ایران زمین است اورا نباید دست کم گرفت .

من ، این عاشق مو سپید برایش میخوانم :

این قلب با عشق او پا برجاست  ودر پرتو جوانی میطپد ،

از لابلای موهای سپیدم  آتشفشانی فوران میکند ، چون سحرگاه

بهاری ، این عشق روحانی پاک وخالی از هرپلیدی است.

ستایش است من درصدای جادویی او نفس بهاران وگرمای کویر را

احساس میکنم.

آیا من میتوانم  این احساس شگفت انگیز را که لبریز از خود آگاهی

است ودانه خدایان را دربر میگیرد خود پسندی بنامم؟ ویا تعارف ؟

یا خودنمایی ؟ من همه عمرم با این گونه تظاهرات جنگیده ام احتیاجی

ندارم با سنجاق کردن خود به لباس دیگران به شهرتی کاذب دست

یابم ، بخصوص دراین زمانه  که شهرت خریدنی است ومانند

حباب روی آب میترکد وهمانند پر کاهی در سراشیب آبشارهها

گم میشود اگر چه ( پدرخوانده ) هم پشتیبان باشد !

مانند همان اشخاصی که نفس خودرا بر همه چیز ترجیح میدهند

برای نفس خود  درمحفلها نشستند ونواختند وسکه ها دریافت کردند

هیچکس را من مانند بعضی ها ندیدم که تااینهمه ستایشگر نفس

خویش باشند آنها امیال نفسانی خودرا بر همه چیزدر دنیا ترجیح

میدهند ، مانند همان قهرمان قدیمی کتاب ( گوته - فاوست )!

من راه اورا دنبال میکنم که یک راه انسانی است نه بیشتر .

------- ثریا. اسپانیا . دوشنبه 4/4.

آوای ملکوتی

مخوان ز دیرم به کعبه ، ای زاهد/ که رفته زکلف دل من آنجا

به ناله مطرب ، به عشوه ساقی / بخنده ساغر ، به گریه مینا

به عقل نازی ای زاهد سالوس / برو گر چه نمیخیزد زسعی بیجا

یک نکته خرد ، کمی دانش وعقل /درسرت اگر بود رسی به دریا

همین نه من که درآرزوی اویم / به کعبه مومن ، به دیر ترسا

----------------------------------------------------

گوشی را روی گوشم میگذارم وساعتها می نشینم تا به صدای

آسمانی او گوش دهم ، گویی خداوند گلوی اورا بوسیده است

صدای او در من همچو یک شراب هزار ساله نشت میکند

ومانند خون دررگهایم میجوشد ، بیشترا زکسانیکه از راه تکنیک

وتدوری موسیقی را میشناسند وبه آن میبالند وبی هیچ تاثیری

از کنارآن میگذرند رگهای من به لرزش درمیایند.

او انسان بزرگی است اوقهرمان رویاهای پیچیده درهم من است

انسانی درست کردار که توانست برای فرجام هنر خود راه خوبی

پیدا کند  راهی شایسته شان یک انسان بزرگ ، مطمئن هستم که او

به یک زندگی خوب و سالم ادامه میدهد چنینی آدمی از پیش میداند

که نبرد با مشگلات یعنی چه از روزیکه جهان به وجود آمده هیچ

انسانی زندگی را پیروزمندانه ترک نگفته است همه روزی از پای

در میافتند همه روزی شکست میخوریم واز شکستی به شکست

دیگر او مردانه ایستاد خیلی ها شانس این را ندارند که مانند یک

انسان بزرگ زندگی کرده وبمیرند عده ای بخیال خود زنده اند اما

مانند یک حیوان بیمار خودرا از این سو به آنسو میکشند .

اما او مردانه میایستد او دانست وتوانست .متاسفانه در  جامعه مادی

کنونی ما که درآن زندگی میکنیم خیال میکنند مرگ یعنی مرگ

پوست وگوشت است درحالیکه مرگ واقعی هنگامی رخ میدهد که

عقل وشعور بمیرد ، من سالها با این مردگان به ظاهر زنده زیسته ام

حال امروز او درکسوت خدای من بر باقیمانده رویاهایم  ظاهر

شده است وصدای جادویش مرا زنده میسازدهنوز حافظه ام درباره

موسیقی تیز است وهنوز هیچ خطی آنرا زخمی نکرده وپس از سالها

هنوز نواهایی را که درگذشته مانند یک پیچک بر ساقه وبرگ وریشه

من پیچیده بیاد میاورم از آنهایی نیستم که اگر به یک تالار کنسرت

ویا اپرا پا گذاشتم باد به پره های دماغم بیاندازم وبا نوک انگشتا نم

برای خواننده یا نوازنده کف بزنم  واورا تشویق کنم .

از نوع لژ نشینان هم نیستم روی یک چهار پایه میتوانم ساعتها بنشینم

وبه آواز دلخواهم گوش فرا دهم روزی خم شدم ودست اورا بوسیدم

گویی دست خدارا بوسیدم .

-------------ثریا / اسپانیا/ دوم آپریل دوهزاو یازده میلادی -----

تقدیم به : مائستروی بزرگ آواز ایران ، محمد رضا شجریان بامید

پذیرش.

 

سیزده به تو !

روز  وسر بسر همه یک پرده سکوت

گوشم بجز سکوت ، صدایی نشنود

من بودم بلای سکوت  وغمی گران

روز بود ودیر پایی وفردایی ناپدید

--------

گفتی ! تو زسر خواب کشیدی از شرم

خورشیداز کران افق سر نمیکشد

ای بادلم خیال تو دمساز روز وشب

وای جان که جانم ازغمت آرامشی ندید

----------

هر لحظه با خیال تو  گفتم هزار بار

ایکاش چون خیال  تو ، گوش میشنید

دوراز توام  ای امید دل وآرزو ی جان

نه شام من گذشت ونه برق سحر دمید

ثریا/ اسپانیا / رزوز سیزده بدر !!!!!!!!

قهوه خانه قنبر

چون است حال بلبلان ، ای باد نوروزی

کز بلبلان بر آمد فریاد بیقراری

-----------

گرد وگرمایی جشن های عید خوابید آیند وروند تمام شد روز رفت

وشب دوباره فرارسید وباز بانگ طبل پاسداران شب بگوش میرسد

آن مرد بزرگ ، بزرگ شهریاران مرده وچشم به راه واندر طلب

کمی عشق ، او رو بسوی خلوت وخاموشی خود کرد ، نه از

خانه زادان خبری بود ونه از چاکران درگاهش .

بانوی نجیب او آواره شهر هاشد وعکس او هر روز درپاورقی ها -

دیده میشد ، خانه زیبای او تبدیل به یک قهوخانه بزرگ سنتی!! شد !

روزگاری در تالار آیینه میشد » کمال الملک «  را دید که درمقابل

( ناصرالدین شاه ) نشسته وصورت اورا نقاشی میکند وچه بسا در

دل او هزاران دردبود وفریادهای بی صدا.

آوخ ، چرا ما بر نمیگردیم تا سر فرازیمان را از نو بیابیم ؟ مگر

شاهان ما جانشینان داریوش نبودند ؟ وچر ا امروز ایران ما باین

حقارت رسیده است ؟ ایران باید به پهنای دنیا بزرگ شود مگر نه

اینکه فرودسی ایران مرده را دوباره زنده کرد وخود به بزرگی رسید

ریشه هایتان درخاک هرزه میروید آی گروه های چرکین بی هویت

ای درختان عقیم بی ریشه وبی وجود .

دسنتاهایتان را نشان بدهید ، شما ! ای روشنفکران ! اندیشمندان ،

نویسندگان ، شاعران متعهد وغیر متعهد مقلدان درباری ، حساب

خود را باید پس بدهید .

دراین همه سالها چه کرده اید؟ تنها نوکر افکار واحساسات خود بودید

تماشاچی مردمی که گروه گروه  درآتش مانند هیزم میسوختند حتی

دود آنهم بشما نرسید ، شما در زیر آسمان صاف وپر ستاره با شراب

ارغوانی وگوشت بره به سلامتی ستاره های گم شده نوشیدید وبلعیدید

هیچ بارانی دستهای خونین شمارا نخواهد شست .

ایکاش همه یکپارچه واهل دل بودند تا دنیایی سراسر نیکی میداشتیم ،

با هنر راستین ، ومهر ومحبت میشد زشتی ها وپلیدی ها را از روی

زمین پاک کرد ، ایکاش به آسانی خودرا نمی فروخیتم ودرخدمت

دشمن دست بسینه نمی ایستادیم .

چرا بشر همیشه به دنبال هرکه گمراه تر وستمکارتر است میرود ؟!

-------------------------ثریا/ اسپانیا/ اول آپریل ------------