یاداشتی برای دوست

عزیز دلم ،

بوسه مال گوش نیست وآواز از چشم برنمیخیزد

تمامی گناهانت را میخشم

اما ازدوگناه تو نمگیذرم

آن شعری را که نجوا کردی

وآن بوسه ای را که از من دزدیدی

چقدر نوشته ات دست به دست گشت

تا به دست من رسید

ومن آنرا نیز به دیگران میدهم

تو تکیه برباد واز دست رفته ای

من در میان درهای بسته وحفظ اشیاء

نگهدار خاطره ها

درجعبه خاطراتم چیزی نمانده

تو آنها را جمع کردی 

وتو آنرا پرکردی

قصه شبهای دراز

قصه تلخی ها

که هر فصل آن

آغاز یک داستان شوم است

.............

رویا های کودکی ، جوانی

در روی یک جاده نمناک ولغزنده

همیشه درناکند وگاهی

بخاک میروند

مرواریدهای فراوانی آویخته باجان

در پیاده روهای زندگی

می غلطند

زندگی زیبا نیست ، زندگی بی نام است

آمدنی بی فرجام

گاه بار رویش یا ساقه

در جان خود میدمیم

وزمانی در بوران وبرف ، آنرا رها میکنیم

همه چیز یک شعر بی قافیه وبی قانون است

ابری سیاه گاه بر چهره مینشیند

مار امیگریاند

زمان پرواز فرا میرسد

بی با ل، بی توشه ، بی همراه

در یک مرز آمد وشد

در پندار یک حقیقت وفاصله یک رویا

نباید اندیشه هارا گم کرد

نباید خاموش نشست

من اندیشه هایم را رها میکنم

رها میکنم

با کمک تو

...............

برای دوستی که خاطرات مرا جمع کرد وبرایم فرستاد

ومن به همانگونه آنها را اینجا میاورم ، یادش گامی باد

ثریا .اسپانیا

 

پرشین روم - 2

غمی ناشناخته بر چهره اش نشسته بود ، نمیدانم چندمین سیگاررا

روشن کرد وچندمین چای را برای من وخودش ریخت وادامه داد :

زندگیم خالی بود نه عشق همسرم را داشتم ونه دوستانی که به آنها

اعتماد کنم بنا براین همه عشقم را به بچه ها دادم وزندگیم تشکیل

شده بود از پختن وشستن وسفره انداختن برای مشتی مفتخور که

هیچکدام را نمیشناختم همه از بستگان همسرم بودند وتماشای آنها

در حال تخمه شکستن وخوردن وغیبت کردن ونشان دادن انگشترهای

تازه ولباسهای مارکدار که از خارج خریده بودند ! نام آنهارا پیش

خودم گذاشتم ( بوژوازهای شهرستانی ) نمیدانم چرا بفکر این نام

افتادم ؟ شاید شبیه آنهارا درکتابی دیده بودم ، کتابخانه ام دیگر جایی

نداشت که کتاب تازه ای را بگذارم مانند گرسنه ای که به یک سفره

پر وپیمان رسیده تنها کتاب میخواندم ، میخواندم ، وسیر نمیشدم در

کنارش مجلات هفتگی را نیز تماشا میکردم روزی چشمم به یک

نوشته افتاد که دریک مجله هفتگی ستونی را اختصاص داده بود به

نامه یکی از نوازندگان مشهور که پاتق شب وروزش خانه ما بود

وآنچنان در تعریف کردن از همسرم ودست ودلباز وهشیاری

وبزرگواری ومنش او داد سخن داده بود که واقعا جای تعجب

داشت ، مجله را به همسرم نشان دادم ، پوزخندی زد وگفت :

هفته پیش برایش یک گونی پیاز فرستادم ، ویک گونی برنج !!!!

حال چگونه پای این آدمهای مشهور بخانه ام باز شد داستانی است

بسیار طولانی که از حوصله تو خارج است .

روزی تصمیم گرفتم که از یک ماهی بزرگ که در رادیو کیا وبیایی

داشت وهمچنین با همسرم نسبتی دارد دعوت کنم شاید از طریق او

بتوانم به آرزوی دیرینم برسم و» نادر » هوشنگ» وفریدون و.....

سایر  مشاهیر ونویسندگان را باینجا بکشم وهمان برنامه شب شعر

وادبیات را راه اندازی کنم حد اقل ماهی یکبار میتوانم این جلسات را

راه اندازی کرده وخودم نیز از فضل وکما ل آنها بهره ببرم ؟!!! .

شماره خانه آن جناب شاعر را گرفتم خودش گوشی را برداشت و

من خودم را معرفی کدم وگفتم :

به تازگی دیوان اشعار شمارا خوانده وسخت مشتاقم که از نزدیک

با شما آشنا شوم بخصوص که از اقوام همسرم نیز هستید وبطور

قطع او نیز خوشحال خواهد شد آمدن شما باینجا بر ای ما افتخار بزرگ

است .

سالها بود که این اقوام با جناب شاعر مراوده ای نداشتند ودلیش را هم

اینطور توجیه میکردند که چون ایشان شعر  میگوید ودر جایی مشغول

کار ند که ( باعث لبهو لعب میباشد ونانش حرام ) ! بنا براین ما با این

خانواده  قطع رابطه کرده ایم ؟!.

معلوم شد رادیو و تلویزیون مرکز فساد ولهو لعب است ! حال من

داشتم دست بکاری میزدم که کوچکترین مجازاتش قطع رابطه با

فامیل بزرگ !! بود .......... ادامه دارد

 

پرشین روم

این نه کعبه است که بی پا وسر آیی به طواف

وین نه مسجد که درا ن بیهده آیی بخروش

این خرابات مغان است دران رندانند

از دم صبح ازل تا به قیامت مدهوش   .... ؟

.............................................

این ابیا ت بر یک تکه مقوا روی چوب با خطی زیبا نوشته وبر

دیوار زیر زمین ویا » پرشین روم « خانه ستاره نصب شده

بود.

گاهی گاهی از روزهای زمستان پر برف و یا پائیز که میدانستم

حالش بهتر وسر جاست به دیدنش میرفتم وبا هم به همان زیر زمین

میرفتیم او با اکراه به همه جانگاه میکرد ودرحالیکه از سماور برنجی

در یک استکان کمر باریک در یک سینی برنجی کوچک مانند

قهوه خانه های قد یمی برایم چای میریخت وجلویم میگذاشت ؛ با تاسف

میگفت :

چه نقشه  هامن برای ا ین زیر زمین داشتم تمام دیوارهایش را با دست

خودم با پارچه قلمکار پوشاندم وپرده های کرباسی را خودم با خرمهره

تزیین کردم این پشتی ها وصندلیها ونیمکتهارا خودم طرحشان را دادم

برایم بسازند پشتی هاییکه یک روی  آن فرش بود وروی دیگرش  با

مخمل سبز درست شده بود ، یک چپق بزرگ نگین کاری ، با یک

قلیان به همان سبک در گوشه ای گذاشته شده بود ، یک آفتابه لگن

مسی که روی آن کنده کاری بود ومقدار زیادی فانوس که د رون آنها

شمع میگذاشت ، همه چیز از حسن سلیقه واحساس ظریف او خبر

میداد تابلوهای نقاشی کار دست نقاشان بزرگ آنزمان وظروف ایرانی

سپس ادامه داد، تو میدانی که اخیرا در بین افراد تازه به بدوران رسیده

که قصر وبارو میسازند یک اطاق هم اختصاص میدهند به کارهای

دیگر وخصوصی ونامش را میگذارند پرشین روم !!! گویی ما همه در

متن شهر اروپایی زندگی میکنیم وتنها این اطاق را بیاد وطنمان آراسته

ونام پرشین را برآن گذاشته ایم ؟؟ البته  بعضی از این پرشین رومها

مخصوص ارتشیان وسرلشگر ها وسر تیپها ست که خوب صاحبخانه

چند دختر ملوس وزن جوان را نیز دعوت میکند تا گیشا وار در خدمت

این افسران رشید ووطن پرست باشند .

عده ای در این اطاق از اهل سیاست ومردان سیاس دعوت مینمایند تا با

نمک گیر کردن آنها ، مثلا درحزب رستاخیز پست ومقامی پیداکنند .

اما من ، روزی که  باین زندان ساخته شده از بتون وآرمه با رنگ

خاکستری وپنجره های آهنی بزرگ وکرکره هایی که مرا بیاد مطب ها

ویا دفاتر خصوص میانداخت وآن جراغهای نئون بد تر کیب که

آویزان بود ومرا بیاد یک تیمارستان بیماران روانی میاندخت  آمدم،

تصمیم گرفتم برخلاف سایر پرشین رومها از این زیر زمین بنحوبهتری

استفاده کنم .بنا براین آنرا باینصورت که مبینی در آوردم.

میل داشتم که از ا ین اطاق محفلی برای جمع شدن عده ای از شعرا و

نویسندگان ومترجمان ومردان علم وادب ساخته و استفاده کنم.

از شعرای نامدار ونویسندگان ومترجمان دعوت کنم تا

دراینجا گرد هم جمع شده شعری بخوانیم ، واحیا نا به یک موزیک

ملایمی گوش بدهیم چون عمو محمود اکثر این شاعران را میشناخت

اول ازهمه اورا دعوت کردم وبرادر زاده علامه دهخدارا........

همانشب همسرم هردورا بیرون کرد ؟ مدتی را درسکوت گذراندم و

بیرون رفتن هم برایم غیر ممکن بود چون برای رفتن به مرکز شهر

راه طولانی جاده های خاکی وبیابان وزمستانها هم با گل های چسپینده

نمیتوانستم از خانه بیرون بروم بعلاوه خدمتکارم بیشترحکم یک

خبر چین وجاسوس را داشت تنها دلخوشیم این بود که قهوه ام را با

سیگارم بردارم وجلوی پاسیوی پر درخت وگل بنشینم وبه گلها نگاه

کنم واحیانا با قوم وخویشی تلفنی حرف بزنم  خرید را برایم به درب

خانه میاوردند لباس خودم وبچه ها نیز از روی کاتالوگهایی که صاحب

آنها را میشناختیم سفارش میدادم اجازه رانندگی هم نداشتم ! .

روزیکه باین خانه آمدم قبل از من اقوام همسرم آمده واثایه را چیده و

گوسفندرا کشته ومشغول شقه کردن آن وتقسیمش بین افراد دیگر فامیل

بودند وتنها تخم گوسفند بمن رسید آنهم برای اینکه از نظر آنها نجس بود

همسرو برادردش تا آن ساعت سه بطر مشروب را با کباب گوسفند

خالی کرده بودند  من با بچه هارسیدم ویکی یکی اطاقهارا نگاه کردم

وسپس ساکت به اطاقم رفتم وگذاشتم آنها به کیف خودشا ن برسند.

نزدیکیهای غروب دیدم چند نفر همسر مست وبیهوش مرا به اطاق

آوردند ،

بگذریم ، این زیر زمین مدتها نگهدار اثاییه برادر همسرم بود ودرب

آن قفل شاید شش سال بود که کسی به آنجا پا ی نگذاشته بود

تا آینکه آنها اثاثیه خودرا بردند ومن آنرا باین شکل که میبینی درا وردم

....... بقیه دارد

قایق تنها

خورشید فرو رفت ، وآفتاب مرد اشعه زرین آن گم شد .

در آنسوی دریاها ، قایقی سر گردان ، تنها درساحل افتاده وگرد آنرا

خزه های سبز فرا گرفته است .

روشنی فرونشست وچگونه احساس من بر ساحل امید میدوید به

همراه نگاه دختری که چشمانش به آسمان دوخته شده بود ، آن دو

مروارید سیاه ، با آن نگاه سر زنش با ر ، آن دویاقوت کبود لبریز

از امید وسپس نا امیدی  .

اکنون پیشانیم را به دیوار گذاشته ام وچشمانم فراخ تراز چشمان

اوست ، میخواستم راهی میان آ ن نیزارها پیدا کنم ، میخواستم دوباره

درخشش خورشید راببینم ،و ماهیان سرگردان دوباره به  دریای  امید

باز گردند ، امواج مدتی بر ساحل غرید وکوبید وعقب کشید.

در باغ پرندگانئ  به صرافت نفس وپراکنده شدن درختان بر فراز

بوته های خار سرودی سر داده بودند ، آواز میخواندند .

حال گروهی قصه میخوانند وگروهی لالائی ، گویی بر بیکسی خود

واقفند ، همه با هم با یک پرش جا خالی کردند ، پرشی که پرندگان

را ترساند ودر آن آوازی که میخواندند ، ترس جای گرفت .

امروز باین سو وآن سوی مینگرند ونگرانند وچشم به یک روزنه دارند

که کورسویی از آن به بیرون میزند.

..........................................................

......... تقیم به ندا ونداهای دیگری که روحشان در آسمان نگران است.

ثریا.اسپانیا .یکشنبه 18-10

 

 

مهربان یارا

بر قله یک کوه نشستن ، زیستن برای فریاد

یک عصیان ، عصیانی به بلندای فواره ها

برای خلاصی از زنجیر اسارت

برای رهایی از بوی افیون وگرد جهالت

خسته ، درکوچه های بن بست

و..... بانتظار شکوه مردن !

این است سرنوشت

یا  بامید باروی درمیان دستهای تو

که میگشایی ؟

دستهایت را دوست میدارم  سنیه ات را که خون  را مزه مزه میکند

کلید زرین عشق را

در میان دستهایت میگذارم

قفل آهنین وزنگ زده قرون را

که در زیر قشر توده های افیونی است

بازکن.

قفس را بشکن پرنده هارا رها کن

منشین بانتظار

هیچ چشم اندازی نیست

.......

چقدر باید بپردازم

من تنها خودم را دارم

یک چنگ از هم گسیخته  به همراه یک

فا نوس نیمه مرده وشمعی نیمه کاره

میان کوچه های بی درد وناشناخته

بانکی بر لب دارم

میدانم خورشید ما هنوز زنده است

باید این خون صبحگا هی را شست

نه کعبه ، نه معبد ، نه مسجد ، نه خیمه

با ریسمان بی انتهای سرخی

در طول زمان حرکت میکنم

در گذرگاه قلبها  توقفی دارم

وبامید دستهای تو که آنهارا دوست میدارم

..................................................

............ ثزیا .اسپانیا .بازهم یک جمعه غمگین !

 

سرود من ... همه عشق است

میخواستم به پای تو ، تقدیم جان کنم

بختم چنین نخواست که کاری چنان کنم

چون ساغر بلور شکستم به خاره سنگ

تا در تو از اسف ، اثری امتحان کنم......سیمین بهبهانی

...............................

عطشی غیر قابل تصور برای نوشتن دارم عطشی که فرو

نشستنی نیست  ، درونم کیفم همیشه چند قلم وخودکار ودفترچه

وجود دارد وکلکسیون قلم !! دارم چیزی در درونم پر وخالی

میشود که قابل تفسیر نیست احساس میکنم بنوعی باید جلوی این

حال را بگیرم وگرنه خفه میشوم میل ندارم که کلمه ای بنویسم تا

تمامی یک محصول را بسوزاند و مانند یک کبریت درمیان خرمنی

شعله بیفکند ، سعی میکنم تا آنجا که میسر است خودرا از گفتگوها

دورنگاه دارم وتنها تماشاچی باشم اما انسان خلق نشده که تک زیست

باشد باید مراوده داشت وباید باهمه مهربان بود باید نشست وتماشا کرد

اگر مردی به زنش وفادار نیست  باید سکوت نمود حقیقت آنکه من

چندان آمادگی برای اینگونه تفکر ها ندارم درهرچیزی خواستار ذات

آن هستم وخیال میکنم شاید به همین گونه میتوانم براسرار جهان دست

یابم ! .

احساس میکنم که بهترین جمله هارا درتنهایی میسازم چیزهایی را که

میخوانم چندان بر دلم نمینشینند نهایت آنکه لبخندی برلبانم نقش میبندد

وزود فراموش میکنم نمیتوانم انگشتم را مستقیم روی یک دکمه مشخص

بگذارم وفشار دهم ، گاهی میان کتابهایم به دنبال یک جمله میگردم که

فراموش کرده ام درون جیبم پراز یادداشتهایی است که روزی درجایی

آنهارا نت نویسی کرده ام  خیلی داستان نوشته ام اما سر انجام همه

باز خودم را درمیان قصه ها میبینم گویی هیچکس دیگر دراین قصه ها

جایی ندارد آدمها ی قصه هایم مرده اند واز مرده ها نمیشود نام برد.

گاهی جمله هایی را از میان کتابهایی که میخوانم برمیدارم تا درباره آن

داستانی بنویسم ، اما همه قصه ها گفته شده اند وهمه داستانها تمام شده

خوب دست کم میتوانم بخودم راست بگویم وبا این دنیای مهمل  وسبک

بسازم وبا مردمش کنار بیایم با آدمهایی که ساعتهای براق طلائیشان ابدا

با حرکت ورفتارشان یکسان نیست وزینتهای رنگ ووارنگشان نشان آن

است که تنها یک چوب رختی حامل این اشیاء میباشند وسپس با خنده

من همه گریزان میشوند وزوزه کشان از کنارم میگذرند،

خوب زیاد خواند ن هم چندان خوش آیند نیست مگر میخواهم چکاره بشوم ؟ ...

یک دانش پژوه وبه همراه سایر دانشمندان ! به بالای تپه های یونان

بروم ودریکی از ویلاهای سرخ رنگ  آنجا منز ل کنم  ومانند کرم به

میان جمجه سفوکلس ویا اوبری پیروس یا فلکوس یا افلاطون بخزم

ویا نامم زنی بلند اندیشه باشد ؟!....

نه با ین چیزها ابدا احتیاجی ندارم تنها درحال حاضر از آنچه بر ما

گذشته ومیگذرد مینویسم .... اگر بگذارند.

.........ثریا /.اسپانیا . پنجشنبه