جشن ها

روز های جشن آیاد واطراف تو خاموش ، کسی نیست تا حمایلی بیاندازد بر دوش تو !

درحال حاضر تمثال وشمایل وبازار سکس رواج دارد ، دیگر شبها چراغ یقینی نیست وکسی آوازدل ترا نمیشنود  اگر میل به سخن گفتن داری درهمین جا بنشین وبا خود بگوی  دیگر غوغای سخن دلان در باغ نیست  باید نجوا ها  رابگوش برسانی آهسته آهسته ، همسایه تودرگوشش پنبه فرو برده تا صدای ترا نشنود  بلی نادر جان نادر پور بیخود نبود درسن شصت سالگی سکته کردی  وقلبت ویران شد اما آن دکتر قلابی که سعدیه را بنا نها هنز روی لمبرگینی اش سوار است

چون دانستی دیگر جهان تمام میشود ودیگر سخن تو خریداری ندارد ودلت را کسی به نوازش درنخواهد آورد موهایت سپید شده بودند از همه مهمتر جیب تو خالی بود ، شاعری که کار نشد ! باید سر گرم بازار بود  سوادگری تجارت خریدار دارد ما درمیانشان نیستیم .

آه که چقدر دتنگم آنه درچنین شبهایی که همه آشفته حال گرد هم میگردند ومن مشغول نخ ریسی وبافتنی هستم وشکر میکنم که دستها وچشمانم هنوز کار میکنند تا بتوانم ببافم وبدوزم ، بعد از قلم ومداد وکاغذ نخ وسوزن همیشه بامن همراه بوده اند .

حال درمیان سرمای زمستان ویخبندان بازار گلها رواج دارد موسم گل نیست  وزنبور عسل خاموش بانتظار بهار است .

دیگر همدمی نیست وهمکلامی نیست دل بهانه میگیرد وآواز میخواند :

نه دلداری دارم / نه غمخواری دارم / پریشانی حسرت نصیبم / پشیمانی دوراز حبیبم /

آه ای  روزهای واپسین ، هرچه کردم بی ثمر بود هر چه دادم بی اثر بود امروز هرچه دارم وهرچه ندارم پیشکش میکنم به او که مرا خلق کرد برای خنده خود ..

ثریا ایرانمنش / اسپانیا / 31 دسامبر 2014 /

تنها ، یک شعر

امروز به هیچکس  وهیچ جا

حتی به فروزندگان کهکشان  وروشناییها دروغین ،

چشمان من خیره نمیشوند

بیهوده ، هر صبحگاه  سحر درگوشم  خبر زودرسی هارا میدهد

دگر بیهوده نقش فریب برخیال خویش نخواهم بست

گوشم که بیدار نیست ، چشمانم خسته وروحم خسته تر

بیهوده این کودکان نو رسیده درباغهای  خرم پندار خویش اسیرند

دیگر آن جویبار خرد که اندیشه هارا پرواز میداد  ، درراه سبک سیر

پرندگان خام به دریا شد

بیهوده رنگها  درچشمان من میچرخند ، بی هیچ تلاطمی ،

دیگر به هیچ جا ؛ وهیچکس ، نمیتوان گفت  ،سلام ، سخن  زبوده ها ونابوده ها ، بیهوده است

از تار پود مهربانیهای  دیگر خبری نیست

تار وپود دلها از سیم بافته شده  ، دیگر نخواهم گفت ، ستارگان درخشانند ،

دیگر نخواهم گفت شبهای من به سپیدی صبح خواهد رسید

هرچه هست بیهوده است ، زندگی  یک فریب ویک خیال است  برصفحه سیاه روزگار

من رها شدم از این رقص فریب .

دیگر به هیچ کس وهیچ جا ، رنگ صفارا نتوان دید

رنگ خطارا میتوان

بر ستونهای نا استوار دید .

-------------------------------------------------------

رها شدم ، از صحرای خشک بی علف ، رها شدم از دشت خار مغیلان

شاخه ای بودم نو رسیده ، باغبان مرا چید وبرد

تا بکارد در گلدان گلی دردشت جنون وخارهای بیابان

خشک شدم ، پژمرده شدم ، تبدیل به یک لاشه شدم

امروز ، امروز ، بلی امروز روحم را یافتم ، وآن خارهای تیز را

از پیکرم جدا ساختم ، لکن روحم خسته است . خسته .

ثریا ایرانمنش . اسپانیا . 30/12/204 میلادی .

 

 

رازو نیاز

سرود نیایش !

آرزو میکنم  چون یک برگ زرد خزانی  یا یک چوب درخت کهنسال  فرسوده  به آهستگی برافتم  بی آنکه غوغایی بر افکنده باشم . » رابینات تاگور «

آری پرودرگارا ، مرا بیکران از لطف خویش ساختی  ، هرچند امروز ساغرم تهی است   امروز در دست تو همچنان یک ترکه باریک  ، یک چوب تر درانتظار پاداش آخرین هستم .

امروز فهمیدم که هرچه را تو بخواهی نه من ، من با فشار وزور دعا ودخیل خواستم همسر مردی شوم که اورا دوست داشتم نه اینکه مترس اوباشم امروز فهمیدم که چه اشتباهی کرده ام ، وارد یک قوم ظالم شدم ، که تا امروز کابوس آنها مرا رها نمیکند بخیال خود مومن وخدا شناسند اما دورواقع شیطانهایی هستند زیرک که با حرفهای قشنگشان در زندگی جا باز کردند مانند مافیای گذشته درون هم زندگی کردند ، پدر شوهرم حاجی بود اما ازراه دزدی وقاچاق توانسته بود با کمک برادرش جایی برای خود در سوسایتی مثلا آنروز پیدا کند وبچه هایش همهپز  وفیسشان بابا شازده بابا حاجی بود ومن غریب درتهران بی اصل ونصب درتهران ریشه درخاک کرمان داشتم .

امروز پرودرگارا دست ستایشم را بسوی تو دراز میکنم ودلی را که سر شار از مهر توست  تو درتمام مدت در طپش ها وتحول ها درکنارم بودی .

عمر طی شد ، دست بخششم هنوز ادامه دارد  وهیچ به دنبال گنج نیستم ، گنج من عشق است .

الا ای جان من ، دل دردمند  من  چون تویی دردل من جان میبخشی بمن  وتو تابنده نوری بر دل من ، مرا دریاب دراین آخرین روزهای این سال که نه مبدا آن را درست میدانم ونه آخر آنرا سال من عید من او بهار است  .

جایی که تو باشی سر فرود میاورم  ودرکنار مردم بینوا سعی دارم کمک کنم  نخوتی ندارم ابهتی ندارم هرچه هست از توست .

امروز تو یار منی در دیار بی نوایان وبی یاران .تنها تو یار منی شب با تو ببتسر میروم وصبح با تو بر میخیزم وبر طلوع خورشید سلام ی نو میگویم .

مرا درپناه خود گیر که پناهگاهی ندارم  گل نیلوفری بسته بودم وتو از روی لطف بمن رنگ وبو دادی اما من قدر این رنگ وبورا نشناختم .

امیدوارم امروز گرد خجالت وغم وبیچارگی را از روی من برداری ونیرویی تازه بمن ببخشی بدانسان که درپناه تو آسوده مانند هرشب بخواب روم ومانند هرصبح بیدار شوم . آمین !

ثریا ایرانمنش / اسپانیا/ یکشنبه 28/12/2014 میلادی /

 

کریسمس

آنکس که با غم دل ما آشناست کیست / اندر زمانه لعبت مشگل گشا کیست

آنکس که بشنود  سخن مرا زراه دور  / گوید که این سخن سخن آشنا ست کیست

هیچکس  ،تنهایی چنان با جان ودلم الفت گرفته که دیگر کسی را به حریم خود راه نمیدهد من هستم وتنهاییم . تمایلی ندارم کسی سخن آشنارا بشنود سالهاست همه فریاد زندند  ، بشنوید  سخن آشنارا ،  گوش ها کر بودند ، سخن هیچگاه آشنا نخواهد بود ، این عمل است که بجا میماند . امروز روز کریسمس است روزی است که بنجلها آب شده وبقیه اش برای روز ششم سال جاری میماند برای من هیچکدام فرقی ندارد ، حتی دیگر نوروز هخم شوری دردلم بیدار نمیکند ،تنها یلدا بود من بودم شب یلد که آنهم به تنهخایی وتلخی گذشت .

میل ندارم زنده بمیرم اما دیگر میلی هم باین بازیها ندارم .

تا بعد

ثریا ایرانمنش  اسپانیا . 26 دسامبر 2014 میلادی .

به راهت دیده دارم

چراغی را نیفروختم ، به تاریکی مینشینم ، شمعی روشن جلوی رویم میگرید ، ایدل ، تسلیم شو  وتحمل کن ، این شب سیاه خواهد گذشت ،  روزی فرا خواهد رسید که چراغی دیگر بیفروزی ،  برافروخته  ای خانه های دیگری روشن است .

زمام کشتی خودرا به دست دارم ، از تلو تلو خوردن ها هراسی ندارم میدانم که غرق نخواهم شد ، تنها روزهارا درمیابم ، که میایند ومیروند  ، چه روز برسد ویا شب ، همه روزها وشبهای من بلندند به پهنای همین یلدا که سفره ها پهن شده است ، نمایشی است برای دیگران همگان بی آنکه به عمق این شب پی ببرند ، هرکسی سفره اش را به نمایش گذارده است .

هر چه هستم ، هرکه هستم ، هرچه دارم ، پیشکش همگان باد ، من همره عشقم وهمزاد عشق ، همه دارد وندارم موهای سپیدم است گه به رنگ سیم نقره درآمده اند ، همه خرمن ، من ، توشه من  وهمه حاصل من  وهمه آن خوشه چینی ها که کردم ، امروز نصیب شغالان گرسنه است .

چه خوش عطر است نشاط عشق وچه جانی است در میان همه پروازهای بی حاصل  ، هنوز نفس های بهار درسینه ام میپیچد نه بادسرد خزانی ، شگفتا از این همه مهربانی که چه خوش میبویم این نشاط را که نامعلوم است .

ثریا ایرانمنش / اسپانیا /  شنبه 20 دسامبر 2014 میلادی .

تونل زمان

ساعت چهار پس از نیمه شب است  ، از ساعت دو بیدارم قهوه ای درست کردم وخودرا مانند پیاز درون مشتی پارچه پیچیده ام تا از سرما محفوظ باشم .

شب گذشته دریکی از یوتیوپها آخرین مصاحبه سیمین بهبهانی ونادرپوررا که درگذشته از تلویزیون ایرانیان در لوس آنجلس ضبط شده بود دیدم . سیمین تازه از بیمارستان بیرون آمده بود چهره خسته ودرهم ونادر پور درهمان لباس شیک همیشگی با موها وریش سپید مخصوص خودش آراسته نشسته بود ، سیمین بیحوصله وخسته جواب میداد او میدانست درخارج کاری نمیتواند بکند یک شاعر ویک معلم آنهم درسرزمینی مانند امرکا یا انگلستان یا فرانسه چیزی برای او نداشت ذهن او کور میشد وهمه هستیش که شعر بود به فنا میرفت بعلاوه او درایران وابستگیهایی داشت از همه مهمتر عشق او منوچهر کوشیار بود مردم بهانه بودند!! سیمین همسر اولش از یک خانواده روحانی بود ولقب بهبهانی را تاروز آخر با خود کشید واین بهبهانیهابودند که اورا حمایت میکردند از خاندان روحانیون اما نادر پور تنها بود یکه وتنها دخترش پوپک درخارج بود وهمسرش شهلارا طلاق گفته بود بخاطر شعر انگورش !!! او همیشه دربرج عاج خود بود وکمتر با کسی میجوشید غروروی داشت که از تحصیلات بالا وشعور وفهم او سر چشمه میگرفت ، سیمین معلم بود نادر پور استاد دانشگاه ، سیمین  با زمانه جلو آمد وحدیث نفس را بقول خودش تبدیل ساخت به حدیث مبارزه وشعر »دوباره میسازمت وطن برای او شهرت بینظیری آورد . نادر پور گفت :

خیلی از شعرای ما درایران ماندند وبقول خودشان ریشه درآب آنجا داشتند یا ازهمان سفره نان میخوردند در طول این مدت چه کاری انجام دادند؟ احمد شاملو تنها یک شعر گفت آنهم » دهانترا میبویند « فریدون مشیری غیرا از دل حرف دیگری نزد یداله رویایی درخارج چکار کرد اما من توانستم همان چند دفترچه وچند جزوه را با هر بدبختی بود بچاپ برسانم :

کهن دیارا ، دیاریارا ، دل از تو کندم ، اگر گریزم کجا گریزم وگربمام چرا بمانم ، روانت شاد مرد بینظیری بودی .وشاعری پر مدعا ولبریزاز شعور باطن .

من خوشبختانه با هردوآنها برخورد داشتم ، نادرپوررا باتفاق عمو محمود وپروین مطبوعی ( دختر سرلشکر مطبوعی) که انقلابیوبن اورا از تختخواب بیماری درسن نودسالگی بیرون کشیدند وروی پشت بام مسجد علوی اعدام کردند ، شبی در یک رستوران شام میخوریم ، نادر پور خیلی بالا بالا نشسته بود پروین هم اورا دوست داشت ودراین امید بود شاید بتواند همسراو بشود پروین در سوئیس درس خوانده بود سپس درلندن وسکرتر دکتر هاکوپیان معاون وزارت  فرهنگ هنر بود بعلاوه پدرش تیمسار مطبیوعی وخیابانی در شهر تهران بنام مطبوعی بود ، اما نادر پور کمتر دم به تله میداد پروین چندان زیبا نبود ، نادر پور روحش در هوای فرانسه پر میزد درعین حال نمیتوانست از میان دوستان ویاران وعاشقان خود جدا شود .

پس از انقلاب دیگر نتوانست بماند وبا فرانسه رفت واز آنجا به امریکا همسری اختیار کرد بنام ژاله که صرفا درپناه او باشد دوستانش همه اورا ترک گفته بودند . تنها مانده بود باز هنوز دراوج پرواز میکرد همان عقاب معروف خاتلری بود که از گرستگی میمیرد اما با کلاغ هم کاسه نمیشد .

سیمین را در لندن دیدم ، آنچنان اورا دربغل فشروم ویکدیگردرا بوسیدیم وبوئیدیم گویی نسلها با یکدیگر همخون هستیم او بمن گفت تو شعر شناسی ومیتوانی صدای ما باشی دیگران مانند پروانه دور او میچرخیدند هادی خرسندی بود فاطی همسرش بود ومحمو دنجم سفیر سابق وخیلی ها که من نمیشناختم سیمین درخانه دوستش لعبت والا میزیست ، یکی از حاضران از او پرسید با مصاحبه هایی که درامریکا باتلویزنونها ودرلندن انجام داده ای نمیترسی به  ایران بر میگردی ؟

گفت ایران ، خانه منست ، بعلاوه بیست وهفت سانت از روده مرا بریده اند معلوم نیست چقدر زنده میمانم بنا براین بهتر است درمیان فرزندانم باشم  او میدانست درخارج زندگی برایش یعنی مرگ خودش وشعرش بعلاوه او درایران حقوق بازنشستگی اش را داشت وکتابهایش را به چاپ میرساند

شب پیش هردوی آنهارا دیدم ووتاسف خوردم که دیگر بین ما نیستند حال چند بچه آـخوند وبچه دهاتی پیدا شده اند واحساس بزرگی میکنند اشعار بی سر وته دروصف امام ودیگران میسرایند هرچند معلم اولشان همان کورد معروف معینی بود که اولین ترجیح بندرا برای امامش ساخت . چه حیف همه رفتند از آنها تنها پروین زنده است که شوهرش را نیز از دست داد اموالش را ازدست داد ویکه وتنها ست عمومحمود مرد نادر پور رفت سیمین رفت ولعبت والا درگوشه ای فلج افتاده بیکس وبیمار تنها چند نفر از دوستان قدیمی سری باو میزنند لعبتی که روزی به معنای واقعی لعبت وپرنسس شاعران لقب داشت.

بلی بقول نادر پور درایران تنها کلام وصداست که میماند ما اسلحه توپ وتفنگ وتانگ نداریم اما ذهن روشنی داریم وصدایی بلند .یادشان گرامی باد .

سه شنبه صبح 16 دسامبر 2014 میلادی . اسپانیا . ثریا ایرانمنش .