سرود نیایش !
آرزو میکنم چون یک برگ زرد خزانی یا یک چوب درخت کهنسال فرسوده به آهستگی برافتم بی آنکه غوغایی بر افکنده باشم . » رابینات تاگور «
آری پرودرگارا ، مرا بیکران از لطف خویش ساختی ، هرچند امروز ساغرم تهی است امروز در دست تو همچنان یک ترکه باریک ، یک چوب تر درانتظار پاداش آخرین هستم .
امروز فهمیدم که هرچه را تو بخواهی نه من ، من با فشار وزور دعا ودخیل خواستم همسر مردی شوم که اورا دوست داشتم نه اینکه مترس اوباشم امروز فهمیدم که چه اشتباهی کرده ام ، وارد یک قوم ظالم شدم ، که تا امروز کابوس آنها مرا رها نمیکند بخیال خود مومن وخدا شناسند اما دورواقع شیطانهایی هستند زیرک که با حرفهای قشنگشان در زندگی جا باز کردند مانند مافیای گذشته درون هم زندگی کردند ، پدر شوهرم حاجی بود اما ازراه دزدی وقاچاق توانسته بود با کمک برادرش جایی برای خود در سوسایتی مثلا آنروز پیدا کند وبچه هایش همهپز وفیسشان بابا شازده بابا حاجی بود ومن غریب درتهران بی اصل ونصب درتهران ریشه درخاک کرمان داشتم .
امروز پرودرگارا دست ستایشم را بسوی تو دراز میکنم ودلی را که سر شار از مهر توست تو درتمام مدت در طپش ها وتحول ها درکنارم بودی .
عمر طی شد ، دست بخششم هنوز ادامه دارد وهیچ به دنبال گنج نیستم ، گنج من عشق است .
الا ای جان من ، دل دردمند من چون تویی دردل من جان میبخشی بمن وتو تابنده نوری بر دل من ، مرا دریاب دراین آخرین روزهای این سال که نه مبدا آن را درست میدانم ونه آخر آنرا سال من عید من او بهار است .
جایی که تو باشی سر فرود میاورم ودرکنار مردم بینوا سعی دارم کمک کنم نخوتی ندارم ابهتی ندارم هرچه هست از توست .
امروز تو یار منی در دیار بی نوایان وبی یاران .تنها تو یار منی شب با تو ببتسر میروم وصبح با تو بر میخیزم وبر طلوع خورشید سلام ی نو میگویم .
مرا درپناه خود گیر که پناهگاهی ندارم گل نیلوفری بسته بودم وتو از روی لطف بمن رنگ وبو دادی اما من قدر این رنگ وبورا نشناختم .
امیدوارم امروز گرد خجالت وغم وبیچارگی را از روی من برداری ونیرویی تازه بمن ببخشی بدانسان که درپناه تو آسوده مانند هرشب بخواب روم ومانند هرصبح بیدار شوم . آمین !
ثریا ایرانمنش / اسپانیا/ یکشنبه 28/12/2014 میلادی /
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر