دلنوشته/ ثریا / ایرانمنش " لب پرچین " اسپانیا .
اول بنا نبود که بسوزند عاشقان / آتش به جان شمع فتد که این بنا نهاد!
امروز با تمام وجودم صدای ترک برداشتن قلبم را شنیدم / با تمام وجودم احساس کردم چیزی درون سینه ام شکاف برداشت اشکهایم برای ترمیم زخمهایم فرو ریختند / دراخبار چشمم به بچه های کوچک وزنان وودختران بی پناه درچادرهای کنار دریا در ترکیه بی هیج آذوقه ای وگرسنگی ملتی که خودرا به فنا داد وبشکم ها ی باد کرده آن شیاطین عبا به دوش نعلین وردا وخرقه پوش .مینگریستم .
فهمیدم دنیا دیگر جایی برای ما ندارد برای دلهای سوخته وبرای ترحم وبرای کمک وبرای زنده ماندن درحد اقل ندارد . بدوید فرزندان من بدوید تا میتوانید پولهایتانرا جمع کنید وخود پنهان شوید وتو دختر بیچاره که گویی سقف اسمان مرا با تودریک خاک انداخت به دنبال حقوق چند ماه عقب افتاه ات به دنبال یک ارباب ؟ بدو !
به چسپهایی که بر روی شیشه شکسته میز چسپانده بودم نگاه کردم کسی نیست تا به کمکم بر خیزد کسی نیست تا یک شیشه بر بیاورد یکی به دنبال موش درون بالکن خودش میدود دیگری نگران تنفس سگش میباشد وقت اضافه ندارند صرف میزی کنند که شیشه ان روی پای من شکست .
مردم اینجا بسیار تنبل وبی اعتبارند مسئولیتی را نمی شناسند یک روز درامدی آنرا صرف یک بطر شراب با پنیر کرده میخورند ودرکنار ساحل میافتند مغازه ها بسته شغلها تعطیل کارخانجات خارجی برایشان کار میکنند یعنی زباله های دور ریختنی وریسایکل شده خودرا بعنوان لوازم خانه درون انبار ها برایشان جا سازی کرده اند وخارجیان کشورشانرا میچرخانند وپولی هم بابت این زحمت پر داخت نمیکنند مانند همان سر زمین گل وبلبل . خارجی هستی حقی نداری حرف بزنی تو حقی بر اینجا واین آب وخاک نداری حتی زمین زیر پایت نیز متعلق بماست واین ماهستیم که بتو میگوییم چند بار درهفته میتوانی گلهای باغچه ات را آ بیاری کنی وچند بار برق را روشن کنی وچه ساعتی ماشین لباسشویی را بکار بگیری تو حق حرف زدن نداری . اصلا تو حقی نداری . روزی که ترا از اسمان به میان چند تکه پارچه خونین انداختند کاغذی دردست تو نبود که درآن سفارش ترا به زمینیان کرده باشند دستتهایت باز گویی هر چه را که داشتی بین زمین واسمان بر باد دادی بنا براین با کدام حق میخواهی دراینجا بنشینی ؟
حقوق تو درسر زمینت بلوکه شد بما مربوط نیست ترا گرسنه رها کردند بما مربوط نیست بچه هارا بزرگ کردی بما مربوط نیست تنها به هنگام جنگها میتوانیم جوانان ترا فرا بخوانیم برای گوشت قربانی جلوی موشکها ویا پایین انداختن آنها از چتر نجات در یک دهکده آدمخواران این تنها حقی است که بتو میدهیم .
همچنان به چسپهای کج ومعوجی که روی شیشه میز چسپانده ام خیره مانده روی انرا پوشاندم روز گذشته نتوانستم کسی را بیابم که برایم حتی یک تکه تخته بسارند برای روی میز باید آنرا کنار خیابان بگذارم یا تلفن کنم انرا ببرند تعمیز کنند وبه قیمت سر سام اوری بفروشند برای بردن ان نیز باید نیز کرایه ای پرداخت کنم .
احساس شدید فقر ودرماندگی همه روحم را فشار داد تا اییکه همه قطره قطره از چشمانم فرو ریخت روزی چند اطاق مبله داشتم وشبی صدها میهمانرا درخانه پذیرایی میکردم با فرشهای گرانبها ومبلمان شیک که کمتر درخانه ای یافت میشد انرا سفارشی میساختند میز بازی میز ناهار خوری میز جلوی صندلیهای راهرد میز اشپزخانه وچه بی ارزش به نظرم می آمدند اوف نوای ساز شوپن همه خانه را انباشته بود ومادر دراطاق داشت کتاب میخواند بچه ها درحیاط بزرگ با عروسکهایشا ن میهمان بازی میکردنداتومبیلم زیر الاچیق داشت خاک میخورد ............
حال به کجا رسیدی ؟ برای امتحان به سه خانه تلفن کردم وماجرا را گففتم هریک بهانه ای آورد !!!!!
اوف خانه ات نفس گیر وکوچک است باشد تا بعد فعلا برو روی بالکن وافتاب بگیر.
شکستم صدای شکستن قلبمرا شنیدم هنگامی که بلند شدم دیدم کمرم خم شده فریاد کشیدم راست بایست صاف ومستقیم مانند یک الف بدون هیچ کمکی راه برو عمود برزمین تا به هنگام افقی شدن ....اما نشد . اشکنهایم جلوی چشمانمرا گرفته بودند.
بخاطر شما آنهمه جلال وشکوه را رها کردم تا شما مانند زنان ودختران امروزی ایران با لبان بادکرده به خود فروشی نیافتید ودرب بزرگترین دانشگاههارا برویتان باز کردم وخودم خالی شدم ......خالی هریک صاحب یک زندگی شدید خانواده دار شدید وفراموش کردید زنی را که شمارا د رزیر باران بر شانه هایش حمل کرد تا مرکب شما باشد وشما بر زمین نخورید غرورتان شکسته نشود هرچه را که داشتم دادم بی انکه بفکر پس گرفتن آن باشم .
حال اورا به حال خود رها کرده اید بی هیچ احساسی !
روز گذشته در سوپر با دخترکم به هنگام خرید یک تکه گوشت یک کیلویی درون یک بسته در سبد او دیدم ماهی مرغ نگاهی به هیکل نحیف او انداختم که استخوانهایش داشت از هم جدا میشد ومی دانستم آنهارا برای آن مردی میبرد که هرروز قطر شکم او بیشتر میشود وصندوق ابجو واب معدنی با ان دستهای نحیف ولاغر مرد او تازه ازخواب بیدار شده بود وتازه داشت صبحانه میخورد ساعت یازده صبح بود .......
من با مقداری سبزی میوه بخانه برگشتم ومیدانستم هم اکنون آن تکه گوشت وحشتناک روی اتش سرخ میشود تا با سبزیجات وسالاد به شکم او فرو روند ودخترک با کمی ماست وخیار خودش را سیر میکند چون گرم است ومیلی به آن تکه لاشه هم ندارد .
ودیدم دنیا درهمه جا یک شکل است مهم نیست درکجا باشی بدترین شکل زندگی آن است که تو مجبور باشی تکرار انرا ببینی . همین .دیگر هیج .
شب است وهیچکس چراغی دردست نمیگیرد /از چه کسی پرسم راه صبح را ؟ ستاره گان همه خاموشند / راه باغ را چگونه خواهم یافت ؟ ثریا
یکشنبه 27/06/2021 میلادی / اسانیا / ثریا ایرانمنش .
