از ساعتها پیش بیدارم ،
شاید از چهار ونیم صبح ،
به عادت هر بیداری اول خبرهارا میخوانم در سایت "گویا" مردی از محرمان درگاه روسیه شوری داشت به زبان فارسی در باره " رهبر" سخن میراند اما گویی یک افغانی داشت حرف میزد ، نامش ذکر نشده بود اما او آنچنان از پدربودن رهبر بر سر امت حرف میزد که همان نبود بزنم زیر گریه ! که ایوای من دراین بیغوله چکار میکنم ، چادری بسر اندازم وسربندی ببندم وبروم بگویم لبیک یا لبیک یا رهبر ، شاید منهم به نوایی برسم و" بنام من کتابی چاپ شود " ! ومن آرزو به دل نمیرم که نامم برپشت جلد مشتی اراجیف نقش نبسته است .
رفتم به دنبال مسعود اسدالهی ، نه او دارد پیر میشود ودچار آلزایمر وخود فراموشی وسرانجام مجبور بود که از همکار گرامیش که برای امت همیشه درصحنه اسکاررا به ارمغان برده بود تعریف کند واورا بستاید ، خوب مردم خوشحالند اکر نان ندارند اسکار دارند اگر خانه هایشان با بولدوزر خراب میشود ویا هوای صاف پاکی ندارند ویا از فرط بدبختی واعتیاد درقبرها ی دهان باز میخوابند درعوض اسکار دارندخیلی مهم است خیلی !!
کم کم افکارم کشیده شد بخانه قدیمی که دران مانند زندان سی سال بسر بردم زیر یک نمایش بزرگ بازاری! یکطرف میز قمار بود و عرق ورقص روحوضی ، یکطرف نماز بود وروزه وانگشت دردهان کردن که صدایشانرا نامحرم نشود ، من گم شده بودم درهای آهنی خاکستری دیوارها خاکستری بدون هیچ تابلوی حتی تابلویی را که به دیوار نصب کردند باز دریای مرده خاکستری با یک تک درخت سرو گویی آب راکدی بود ویا یک گورستان وچراغهای نئون گویی دریک دفتر یا یا راهروی زندان راه میروی ، ومن چگونه ناگهان دست به انقلاب زدم ودیوارهارا با کاغذ دیواری رنگی پوشاندم چند تابلوی نقاشی خریدم به دیوار آویختم پرده های کت وکلفت وکرکره را به دور ریختم با پرده های تور نازک همه پنجره های آهنی را پوشاندم ، آن قفس هنوز همان قفس بود اما من درونش را بشکل خودم ساختم گرامم را گذاشتم برای صفحه ها ونوارهایم کمدی بزرگ تهیه کردم وأآنهارا درون سالن بزرگ جا ی دادم وصدای موزیک را انقدر بالابردم تا صدای انکرالصواترا خاموش کنم و درون پاسیو کوچک گلهای زیبایی کاشتم وسی وسه شاخه رز بسیار نازنین ویک درخت ماکنولیا درصحن حیاط کاشتم روی استخررا پوشاندم تا هرروز خورده بچه های فامیل برای شنا به دورن خانه یورش نیاورند وشبها دور استخر مانند کاباره وکافه نشود "او" با چشمانی که در گودی سرش میچرخید مانند دوشیشه مرا مینگریست از من ترسیده بود. میهمانیهای بزرگ ترتیب دادم اشخاصی که سرشان به تنشان میارزید دعوت کردم خوانندگانرا دعوت کردم وگفتم بزنید وبخوانید وبنوازید شاعرانی که بعدها درخدمت انقلاب درامدند همه بودند اما من نبودم من گم شده بودم دیگر نبودم .
حال میبینم که این چادر چه مزایای بزرگی دارد میتواند حجابی باشد برتمام ننگها ونکبتهای بیرونی ودرونی تو .
بیدارم ، هوا گرفته ، گویی هوا کم دارم همه پنجره هارا باز کردم آلرژی باز از راه رسید به همه چیز آلرژی دارم لیوان قهره را به دست گرفتم وآمدم نشستم تا خودمرا خالی کنم ، نه گریه نمیکنم ، اشکی هم نمیریزم ، تنها احساس میکنم چیزی بین بچه ها اتفاق افتاده که از من پنهان میکنند ، دنیای من درمیان همین موجوات میچرخد با دنیای بیرون. کاری ندارم دنیا کار خودش را میکند من نمیتواتم جلوی حوادث را بگیرم .
به تخم مرغهای سفید درون یخچال فکر میکردم پس از سی سال اولین بار است که دراینجا تخم مرغ سفید میبینم آنهارا خواهم پخت ورنگ میکنم برای پای سفره هفت سین وخودم روبرویش خواهم نششت وبخودم خواهم گفت ، عیدت مبارک ثریاخانم صدسال به همین نکبتها .
عکسی از آقای دهباشی سر دبیر مجله قدیم " بخارا " دیدم درآلمان اظهار داشته بود که :
زمانه عوض شده قبلا روزنامه ها ومجلات شاعران ونویسندگانرا کشف کرده وآنهارا به جامعه می شناساندند حال کتبی چاپ میشود وناشر باید به دنبالش برود !
اینترنت هم که مجانی همه احساسات درونی یک انسانرا درهوا پخش میکند همه آنرا استنشاق میکنند یا بی اهمیت از کنارش میگذرندویا برایشان جالب است که ... خوب بقیه اش چی ؟ بعد چی شد؟ بعد ، هیچ دیگر چیزی نیست ، دیگر کسی نیست ،
قبرستان نام آوران را نشان میداد مردی که متصدی قبرستان بود داشت قبرهای هنرمندان را میشست وغبار گرد وخاک آنهارا پاک میکرد درباره همه آنها اطلاعات کافی داشت سنگ گور شاملو را شکسته بودند ویک تکه موزاییک رویش گذاشتند" این یکی بد نبود" کسی که نامش ایرانی باشد زادگاهش ایران باشد منکر وجود تاریخ ایران شود وموسیقی ایرانی را انزجاری بخواند که برجان مردم افتاده وفردوسی را منکر شود لیاقتش همان موزاییک است .
هنوز صفحات موسیقی ودکلمه های زیبای پروین سرلک را که متعلق به فرهنگ وهنر بود دارم ، هنوز صفحات صدای شاعران را دارم ، وهنوز کلکسیون صفحات موسیقی کلاسیکم را دارم اینها را ازدستبرد خارج کردم وتنها چیزهایی بودند که درون چمدانم قرارداردم سنفونی نه بتهوون با ارکستر سنفونیک وین که جناب همسرم برایم از وین کادو آوردند! دران زمان که خیلی عزیز بودم وصفحا ت فرانتز لیست هم چهل وپنج دور هم سی وسه دور ، از همه مهمتر که شاید جوانان امروزی ندانند که ما یک موزیسین بزرگ هم داشتیم بنام " امین الله حسین" که سنفونی تخت جمشیدرا ساخت ودوستی نازنین که امروز دراین دنیا نیست ونامش گرامی ویادش همیشه جاودان است " فرها دهخدا" آنرا برایم کادو آورد .
شاید امروز نوه من به آنها بخندد اما برای من همه زندگی گذشته ام بود . امروز جوانان چی میدانند؟ هیچ ، هیچ تنها رمز ستارگان واحوالات ماه را میدانند ! وسیاست را مانند سقز دردهانشان میجوند وتف میکنند ، نه ! چندان پشیمان نیستم راهرا خوب آمدم با همه سختی ها ، گریستن ها ، تحقیرها ، فحاشی ها ، واگر از من بپرسند بدترین دوران زندگیت چه روزهایی بودند خواهم گفت :
آنروز که پای به محافل دراویش گذاشتم ، بخیال آنکه روحم را صیقل داده واز صافی رد کنم اما بقول حافظ :
مصلحت نیست که از پرده برون افتد راز / ورنه درمحفل رندان خبری نیست ، که نیست /
وهست ما نمیدانیم . پایان
ثریا ایرانمنش ." لب پرچین " 02/03/2017 میلادی / اسپانیا .ساعت 07/43 دقیه صبح پنجشبه .
