توضیح » این نوشته خصوصی است وارتباطی به نوشته های من ندارد « .
اخیرا دریوتیوپ میبینم که هرچه خواننده دست سوم وچهارم کاباره ای است هست با مونتاژ چهره ها وعکسها مینویسند که فلان خواننده دریپشگاه مبارک شاهانه ومیهماناشانشان آواز خواند !!!
1/ خوانندگان دربار مشخص بودند ، بانو مرضیه ، خانم خاطره پروانه ، وگاهی هم خانم گوگوش برای گرم کردن مجلس ؛ بیشتر هنرمندان وخوانندگان دربار از فرهنگ وهنر میرفتند تنها خانم مرضیه بودند که این اواخر ایشان به دلائلی از رفتن خودداری کردند ( بعدها دلائل روشن شد !!) خانم خاطره پروانه وبانو پریوش خانم سیمین که قانون میزدند آقای هوشنگ ظریف پای ثابت میهمانان دربار بودند وخانم هایده که همیشگی ومورد علاقه شاه وشهبانو بودند .
روزهای آخر یکی دوبار هم مرحومه سوسن را بردند در محفل خصوصی ، اما درمحافل رسمی ومیهمانان شاهنشاه تنها از خوانندگان برگزیده اداره فرهنگ وهنرو بانو الهه بودند ، نه خانم نسرین به دربار پای گذاشتند ونه خانم نوش آفرین ونه بقیه اینهارا امروز برای تبلیغات واینکه کاسه به ته دیگ خورده میل دارند برای خود سابقه روشنی بسازند . اینها خوانندگان کابارها ها وعروسی ها و میهمانیهای خصوصی بودند بعلاوه سابقه روشنی هم نداشتند ، وشاهنشاه وشهبانو دراین باره بسیار سخت گیر ونکته سنج بودند .
من تاریخ زنده ایران هستم ، بنا به دلائل فامیلی از رفت وآمد دردربار اطلاع داشتم واز میهمانیها ورفت وآمدها ومیهمانان خارجی حتی لباسهایی که میپوشیدند ، حتی یک روز بانویی از بستگان برای میهمانی تاج گذاری لبای مرا قرض کرد وپوشید . اینهرا برای پز دادن ویا نشان فخر نمینویسم برای آنهایی مینویسم که همه زندگیشان روی پایه دروع وریا بنا شده است وهنوز هم دست نمیکشند ؛ همسر من مرد دست ودلبازی بود واز خانمها بسیار لذت میبرد خانم نسرین اول سکرتر همسر من بودند، به کمک مرحوم ولیان وزیر کشاورزی ، سپس به سکرتری دفتر مدیر عامل واز آنجا پایشان به خوانندگی باز شد ، هنوز سکه ده پهلوی اهدای همسر من برگردن ایشان خودنمایی میکند ، مرحوم مهستی یکی دیگر از دوستان عزیز همسرم بودند (که تو به میخانه مرو عزیز من ، من برات قصه مستان را میگم )برای ایشان خوانده شد .خوانندگان زیادی در منزل ما جمع میشدند از بانو دلکش تا خانم بیتا وجناب توکل وجناب گلپایگانی اماامروز بمدد د گردش چرخ روزگار مرا هم نمیشناسند نه مرا ، نه نان تست وخاویاررا ونه لیوانهای لبریز از ویسکی را ونه تریاکهای سناتوری را ، امروز همه به مسجد میروند ، شبی مرحوم هایده دیر وقت از یک میهمانی بمنزل ما آمدند ، خسته . پژمرده میدانستم عاشق است سخت هم عاشق است معشوق اورا رها کرده بود ، روی تشکچه نشست نگاهی به اطراف ااطق محقرمن که به سبک روستایی درست شده بود اندخت ، پرسید دکوراسیون از چه کسی است ؟ گفتم کدام دکوراسیون ، آن پرده از جنس کرباس است که من با خرمهره های آبی آنرا تزیین کرده ام ، دیوارهارا با پارچه نقش دار اصفهان پوشانده ام ، پشتی ها هم همه از جنس زیلوی دستباف زادگاهم میباشند ورومیزیم کار دست زنان همشهریم میباشد ، سماور کوچک برنجی با چند استکان کمر باریک ، گفت چقدر با صفاست اینجا ، دلم میخواهد هفته ها اینجا بخوابم ، صدای شر شر آب که از فواره کوچک بیرون اطاق درحوض کوچکی میریخت آرامشی باو داد خوابش برد ومن درکنارش نشستم تا بیدار شد .گفت درعمرم اینهمه صفا ومهربانی ندیده بودم ، این اولین وآخرین دیدار من با مرحوم هایده بود ، نادر نادر پور آن زیر زمین را باحضور خود ودوستان ادیبش افتتاح کرد ، اما متاسفانه آن جایگاه هنر وادب تبدیل شد به یک اطاف منفور با میز قمار وتریاک وخوانندگان رو حوضی . درب آنرا بستم وراهی اروپا شدم تنها یک تابلو باخودم آوردم که به خط خطاط معروفی نوشته شده بود :
این نه کعبه است که بی پا وسر آیی به طواف / وین نه مسجد که درآن بیهوده آیی بخروش .
این خرابات مغان است درآن مستانند/ از دم صبح ازل تا به قیامت مدهوش / واین تنها وآخرین یادگار من است از آن روزها وشبها. امروز بیشتر آنها درسینه خاک خفته اند وتفاله ها برای خود اعتبار میخرند وما همانیم که بودیم . ثریا / اسپانیا / یکشنبه
