دوشنبه، فروردین ۲۳، ۱۳۹۵

ما وبزرگان

هرچه گشتیم دراین شهر  ، نبود اهل دلی
تا بداند غم تنهابی ورسوایی ما 
خوب ، بجای هر نوع صنعتی وپیشرفتی و کشاورزی ما شعر داریم وادب ، وایکاش از این همه درس عبرت میگرفتیم ، آنهارا میخوانیم در موقع دلتنگیها ویا صرف یکی دواستکان شراب الطهورا !
آنچه که من میخواهم بگویم ، یا  .» بنویسم« تازگی ندارد  اما سبب خواهد شد  که نظم  وترتیبی به افکار ما خفتگان درخواب ابدی بدهد ، وحقایق را پیش روی ما  روشن کند  تمام خصوصیات  ملتی متعلق به طبیعت است  وتمام تمایلات  نسبت  به جهانی بودن ویا رفتن وبرگشتن ارواح ،  ، متعلق به روحانیون است ، لقب نژاد دو مفهموم را دریکجا جمع میکند ،  یعنی ناسیونالیزم و»کفر « یا »شرک« بنا براین اگر پا از دایره آنچه روحانیت برای ملتها ساخته بیرون گذاریم مستحق عقوبت هستیم  ، من نمیدانم انسان چرا خودرا مافوق و بهترین مخلوق میداند ؟ در حالیکه هریک به یک قوم ونژادی تعلق دارد وسخت به آن چسپیده وخودرا برتر میپندارد ، هیچ حیوانی در طول زندگیش اینهمه که بشر بخاطر نژاد ومذهبش جگید وکشت ، دچاربحران وکشتار نشده است ،  با نگاهی  با گذشتگان ورفتگان چه درسر زمین ما وچه در خارج از محدوده خاک ما ، میتوان دریافت که قرن بیستم نه تنها قرن خوبی برای بشریت نبود بلکه بدترین قرن در بین قرون گذشته از زمان رنسانی باینسو میباشد ، هنگامیکه به قرن هیجدهم مینگرم وآن غولهای بزرگ وفلاسفه ونویسندگان وموسیقیدانان را میبینم ویا سرگذشت آنها را  میخوانم از خود میپرسم ، درطی این قرون ماچه کردیم گریه گردیم ، شکوه کردیم شکایت کردیم وهمه دل درد داشتیم ، امروز نمیدانم چرا ناگهان بیاد آن ( پیر نامراد سر سلسله یکی از بنیان گذاران دکان درویشی ) افتادم ، او همشهری من بود ومن بخیال آنکه میتواند تسکینی در غربت برایم باشد بخانه او رفتم ، چه ها دیدم ! همه آدمها گویی چهار پایانند  روی چهار دست وپا راه میرفتند ، کسی حق صحبت نداشت ایشان درپشت پرده ودرخلوت با ردای سفید مارک (دیور) مشغول خوردن گز بودند ، عده بیشماری درتاریکی ونور شمع نشسته بودند ، نواری گذاشتند وسخنان پرگهر ایشان پخش شد ، به به ، سروش الهی از آسمان به زمین رسید ! ایشان پس از خواند چند بیت از اشعار نغز وپر معنای خود فرمودند :
اگر بچه  گرگه نکند » یعنی گریه « شیر درپستان مادر نمیجوشد ومادر باو شیر نمیدهد !!! به ، به غجب استلال پر معنا یی ! بنا براین مرتب ما باید گرگه کنیم تا شیر در پستان خدا بجوشد وبما برکت الهی را عطا کند !!! چهل پوند بابت کتابها وجزوه ها دادم وخانهرا ترک گفتم وکتابهارا به درون زباله دانی انداختم .
برگشتم بمیا ناوراق پاره های خودم ،  ودیدم چه انسانهای بزرگی در گذشته راهنمای ما بودند  وبنحوی آگاهانه  وانساندوستانه  ویگانه  چه از لحاظ تاریخی وچه از لحاظ مذهبی مارا روشن ساختند ، برگشتم بمیان همانها که از عشق سیراب بودند ومرا نیز سیراب کردند  پر سرور وشادمان وپر غرور  ، بلی بدون خدا هم میتوان زیست ، انسان خود خدای خودش است  ، نیچه گفت که خدا مارا نیافرید ما اورا آفریدیم ،  من بیشتر به موسیقی ونویسندگان آلمانی علاقه داشتم  کم کم دیگر آنها گم شدند وآمریکا پا بیمان گذاشت ، و امریکای جنوبی و صد البته روسیه ، همه را خواندم ، اما باز برگشتم به آلمان ، موسیقی ایتالیایی کمی سبک وجلفف بنظرم میرسید ، اما موسیقی آلمان عظمتی داشت ، حال اگر آن موسیقدان ضد یک نژاد بود اما ضد بشریت نبود موسیقی را برای بشریت باقی گذاشت ، درقرن بیستم هیچ پیامبری ظهور نکرد وهیچ نویسنده ای پیدا نشد وهیچ موسیقیدانی نتوانست پا به جای پای » واگنر« بگذارد .
امروز پر پریشانم ، ایکاش در سر زمینی دیگر به دنیا آمده بودم وایکاش میتوانستم دل از آن خاک برکنم واینهمه عذاب نکشم .
خوشا بحال فرزندانم ، خیلی کوچک بوند که به خارج آمدند تنها چیزی که بیاد دارند قطاب ، باقلوا وگز است !!! نه بیشتر ابدا آنهمه شور واحساسی را که من بخرج میدهم درآنها دیده نمیشود ، اگر مرا تایید میکنند تنها بخاطر احترام است نه بیشتر و.....من تنها شدم دنیای کوچکی برای خودم ساخته ام بدون پنجره بدون هوا با پرده های سنگین وکلفت وآدمهای زبان نفهم.
تا بعد . ثریا ا اسپانیا / از یادداشتهای گذشته .

آوازه خوان ، نه آواز

شب كذشته ،بت آواز خوان به زمين افتاد وشكست ، خورد شد ، تكه تكه شد ، همه عكسها. ، همه أوازهاى اورا از روى صفحه زندگيم پاك كردم .
سالها دل به صداى او بسته بودم ، مونس شبهاى تنهايم بود ، در كنسرتهايش حاضر ميشدم فريب لبخند  وچهره مهربان اورا خوردم   نميدانستم كه او هم شريك دزد است وهم قافله سالار ، 
همه اورا ميشناسند ، بازى بدى را با ما شروع كرد ، يك شكنجه گر در زندان تكليفش زوشن است ، ميدانى كه شغل او شكنجهـ كردن واقرار گرفتن است  ، يك دزد اگر به خانه تو دستبرد زد ، گرسنه وبيچاره اى بود كه احتياج  اورا ودار باين كار كرده بود ، اما اگر كسى با روح واحساس تو بازى كرد  أنگاه غير قابل بخشش واز يك قاتل خطر ناكتر و بد تر است ، 
حال سر خورده ، در اين فكرم كه همان بهتر راديوى كوچكم را روى موج اف ، ام بگذارم وبه كنسرتها و موزيك غربى گوش بدهم ىديگر اين همتاى بانوى أتشين را نيز به دست آتش جهنم بسپارم تا در درونش بسوزد ،سالها مانند پا اندازان حرفه اى ، جا انداز اين رژيم خونخوار را كرد  وچكونه اين رژيم توانست با مكر وحيله واين قران خوانان جلوى مسجد  ملتى را بخاك وخون كشيده وبفريبد  ؟ هرچند اين اولين  نبوده وآخرينها هم نخواهد بود كار ما ايرانيان فريب  ،مكر ، ريا ، حتى با خداى خودمان نيز در كار رياييم  ؟ 
اوف بر شما ، وطن را به هيچ فروختيد براى جيفه دنيا ، براى شما احساس و عاطفه و شعور وعشق همه كلماتى هستند براى مصرف خارجى !از نيمه شب  مشغول پاك كردن  آثار اويم ، حال ميفهم چرا أن نوازنده تار عليزاده از گرفتن مدال لژيون دونور خوددارى كرد ،اين مدال پاداش خودفروشى وپا اندازى  بعضى هاست .
گرگ زاده عاقبت گرگ شود ، كرچه با آدمى بزرك شود. 
من منكر ايده أليسم نيستم اما هيچ انسانى شعور باطن خودرا فداى هوسهاى خود نميكند ،  معنى زندگى در خود آن نيست  بلكه در چيزهايى عاليتر  است معنى زندگى  در وظيفه وفعاليت خلاقه است ،
بايد  من با هر آنچه كه امروز جمع أورى كرده ام و به أرامش روحى من پرداخته بود وداع كنم ، اين ديوانگى يك انسان است كه تنها زندگى وخود زندگى برايش مهم باشد چنين أدمى براى بدست أوردن اين زندگى كه هدف اوست از هيچ جنايتى روگردان نيست ، چنين أدمى نميتواند در ك كند  كه چرا اين كشمكها  براى امثال ما غير قابل  تحمل است او از كارش  لذت ميبرد واين لذت در همه حال در چهره او هويداست ، انسانها براى هدف مقدسى ميجنگند هيچكجا خانه امنى براى انسان نيست غير از همانجايى كه به دنيا آمده است حال اين امنيت واين خانه اجدادى را در ازاى هيچ نابود سازد تا بتواند از كنج مسجد به منار أزادى سفر كند ودر أنجا عكس بگيرد ، امروز همه چيز در نظرم بى ارزش شد ، همه آنچه را كه روزى با سرسختى جمع أورى كرده   بودم بايد از خودم وزندگيم جدا سازم ، وبياد گفته همسرم افتادم كه ميگفت بجاى اين آشغالها دو عدد قالى را بخود ببر و من خنديدم ، با قالى من خوشحال نبودم ، آه ، اى إرزوهاى بر باد رفته ، اى روياهاى ديرين ، اى روزهاى شيرين با شما هم بدرود ميگويم ، من ديگر از شما نخواهم بود ، خودم هم نيستم ، نميدانم كيستم ، در اروپا هم جنبشهايى بوده اما همه اين جنبشها به پيشرفت انسانها كمك كرد نه بر ضد أهداف انسانى. شاعر وترانه سراينان  مجميز گو ميشود ، كج وراست خم ميشود آواز خوان شهرمان يك خيانتكار از آب در ميايد ، امروز اورا به جهنم فرستادم . 
حال تو، اى يگانه يار ،تراهم بايد بصورت يك درخت خشك ، يك هيمه به دست آتش جهنم بسپارم و يا در كنارت معناى واقعى زندگى را درك خواهم كرد ؟.  پايان رنج نامه من 
ثريا ايرانمنش ،  دوشنبه ١١/٤/٢٠١٦ ميلادى ،  
.

یکشنبه، فروردین ۲۲، ۱۳۹۵

چپ وراست !

نميدانم اين خاصيت. و تاثير نا پيدا وأسرار آميز آن چيست كه همه بسوى  دست چپ ميروند ودست راست  خودرا از ياد برده اند ، اگر امروز حرف از راست بزنى بنابراين يك كاپيتاليست منفور وزشت ودزد هستى ، اما اگر يك خط شعر مثلا از ولاديمير  نابا كوف بلد باشى وانرا با تامل ومكث بين كلمات بخوانى أدمى با شكوه ، بزرگوار فرهيخته و ، و، و،. هزاران ألقاب و مزايا كه  بتو خواهند داد ، خواهى بود .
پس بنا  بر اين عقل ما فراموش ميشود   در حاليكه عقل وشعور ما ست كه بايد بين دشمن ودوست  را بشناسد وانتخاب كند ، در كشورهاى بدبختى نظير ايران وافغانستان وپاكستان وبنگلادش كه هميشه. زير فشار ديكتا تورى واستبداد بوده روح چب برايشان  درى است كه به بهشت باز ميشود وايكاش به درستى معناى أن را ميدانستند نه اينكه مثلا سيگار خودرا روى دسته سازشان  بگذارند  در زير دود آن وبا صداى انكراصوات خود مشتى چر ندبات بى بند و بى قافيه را رديف كرده به همراه ناله بخورد شعور جوانان پاك باخته بدهند ، 
عقل وشعور ماست كه از هر مواد خامى  چيزى پخته ميسازد. البته من منكر هنر آنسوى مرزها نيستم نويسندگان بزرك موسيقدانان بزر گ كه در زمان خودشان مورد بى لطفى  قرار گرفته يا به تبعيد رفته اند ويا به زندان ، سپس زمان از أنها قهرمان ساخت ،  سر زمين  ما هم دچار نوستالوژى قهرمانى است ، ونميداند رو به كدام قبله نمايد ، وچشم بسته تسليم مطلق ميشود .
من متاسفانه يا خوشبختانه سالها در ميان اين ( چپى) ها بحكم اجبار سرنوشت بسر برده ام ، افكار همان افكار پوسيده قديمى ، اما گفتار طوطى وار از روى كتب جديد ، بيشتر طرفداران أنها تيز جوانان خام  وخالى از قدرت تشخيص بودند  وامروز ؟! 
يا در كنج زندانها  پوسيدند ، يا تير باران شدند ، ويا تتمه زجرها وشكنجه هاى جسمى وروحى را بار كرده  بسوى سر زمينهاى ناشناس پناهنده شده  ودر آنجا در فقر وگمنامى جان سپرده اند . 
دنياى ساخته وپرداخته شده آنها ميداند  عواطف نا پخته و مواد خام است كه با قدرت كامل ميتوان بر آن نقش گذاشت  واز آن شكل ساخت  ، جملاتى كه نامفهومند  مانند ( ضربه هاى  نزديك شدن  به شبهنگام راز آلوده ) !!! اگر شما معناى أنرا ميدانيد براى اين فرد بيسواد تشريح بفرماييد . 
امروز هم مشغول نبش قبر دوهزارساله هفتهزار ساله  ودر انتظار سروش ايزدى وهديه درخواب   مشغولند ،دزدان هم مشغول چپاوول حتى به كوچكترين نها ل و درخت هم رحم نكرده اند ،

درسينه شب ناگهان از خواب پريدم ، و  گفتم ايكاش در زهدان من  پيكرى ساخته ميشد  وزاده ميشد كه ثمره عشق است ،نيازى به هيچ  ماما  ويا دايه اى نداشت  پيكرى بود. كه از ريشه عشق بيرون زده وحال ميرفت تا درختى شود ، واين تنها يك خيال بود ، يك رويا بود ، نه به چب ميانديشيدم نه به راست ، به اصالت أن درخت تناور ميانديشيدم كه در خواب بود وداشت روياى  دنياى بهترى را مزه مزه ميكرد .
پيكر تنها خود نميتواند سازنده باشد  چشمانم به سقف دوخته شد انوار طلايى نور چراغهاى بيرون  به عقلم نهيب زد كه اى خفته أشفته ، بكجا سفر ميكنى ؟ 
هيچكس نيست ، همه هيچند  وتو چه ميخواهى بسازى ؟ از كدام مواد ؟  آنكه هستى ميدهد تو نيستى تو هستى را در بطن خود نگاه ميدارى ، روحش ميدهى ، با پستانهايت اورا تغذيه ميكنى ،اما هستى بخش كس ديگرى است ، همان نرينه كه راه چپ و راست را برايت ايجاد ميكند ،در پيكر  تو جز خيال وانديشه چيز ديگرى نيست . 
سنگ خارا  شكاف برداشت  وگداخت   وكذاشت تا او نخستين كسى باشد پاى بر أن بگذارد  ،بخوبى ميدانم كه هيچگاه سنگ را زير پاهاى محكم واستوارش لگد كوب نخواهد كرد .
خود او يك تراشيده شده دست هنرمندى از تكه هاى سنگ است و زاده او نيز سنگ خواهد بود با ...... پايان
تقديم به بهترين ها به پاس لحظات  خوبى كه برايم به ارمغان آورد . . 
ثريا ايرانمنش ، اسپانيا ، ٢٢ فروردين ١٣٩٥ / برابر با دهم أپريل دوهزارو شانزده ميلادى / 

شنبه، فروردین ۲۱، ۱۳۹۵

اهل هرجا که باشی///

 امروز از آن روزهای بد بدبد منست ، روز بیحوصلگی وروز مرافعه با باد ، در مسیر باد نشسته ام ، ایکاش این بهار دلپذیر زودتر تمام میشد ، ومن میتوانستم نفس بکشم /
بیادم آمد ، آنروز که  دودست  کوچکش را میان در اطاق بازکرده بود وفریاد میکشید :
اگر مردی بعنوان همسر تو وارد اینخانه شود اورا خواهم کشت ! 
هنوز چهارده ساله بود ومن هنوز جوان بودم وسیل خواستگاران !!! آها ، ( یک بیوه جوان وزیبا با ثروتی فراوان !!! ،) اما نگفت اگر روزی زنی وارد این خانه شد ، تو باید چکار کنی ؟
نه نگفت ، خیلی زود هم رفت ، روز گذشته که عکسهای اورا دریک کنفرانس دیدم ، ویدیوی مصاحبه اش را با تلویزیون دیدم ، نه خوشحال بودم ونه باعث افتخارم شد مانند یک  آشنا به تماشا نشستم وسپاس گذارش بودم که بجای هر نوع کثافتکاری خودرا تا اینجا بالا کشانده حال صاحب سه فرزند یک همسر زیبا . ومن ؟ کجایم؟ 
همان پرستار مهربانی بودم که کارم تمام شده باید بروم ، اما کجا؟  با کی ؟ چگونه؟  نه مملکتی دارم ؛ نه خانه ای  نه باغی ونه ملکی ، واین تنها داستنان من نیست ، امروز مانند یک کیسه بوکس وسط زمین وآسمان ایستاده ام ، تلفن زنگ میزند ، دخترک با بینی گرفته گلوی بغض کرده ، چی شده ؟ اوهو .اوهو اوهو ؟ چی شده ؟ 
هیچی دیروز ماشینم وسط اتوبان ایستاد ، 
خدای من ، عیبی ندارد درست میشود نشد یکی نازه بخر ، 
نه ، من ماشینم را دوست دارم !! مانند ملافه اش  به هنگام بچگی شبها به آهستگی میبایست ملافه را از میان دستهای کوچکش بیروم بکشم بشویم خشک کنم بگذارم کنارش تا بیدار میشود گریه کنان به دنبال ملافه اش ندود ،
تلفن زنگ میزند ، صدای گرفته از دوردستها ، هان تویی پسرم چی شده ، هیچی بچه ها بیمارند و غیره وذالک 
 تلفن زنگ میزند ، آوه ماما خسته شدم  دیگر واقعا باید توی این دنیا !!!! 
اما کسی نمیپرسد حالت چگونه است ؟ شب را چگونه گذراندی؟ صبحت بخیر ! 
شب گذشته وسط اطاق ناگهان حالم بهم خورد ، سرم گیج رفت  وقلبم به طپش افتاد  ، همه پنجره هارا باز کردم هوا ایستاده بود ساکت ،  گویی دنیا هم ایستاده بود ، ومن نفسم بالا نمیآمد مدتی طول کشید تا حالم بهتر شد ساعت از هفت گذشته بود رفتم درون تختخوابم افتادم حوصله هیچکس وهیچ چیز را نداشتم ، وندارم ، تنها به یک نخ آویزانم .
واین بود نتیجه آنهمه زحمات شبانه روزی ما مادران باز نشسته، 
بیاد نادیه بودم ، حد اقل مونسم بود تنبان نمیپوشید یک پیراهن بلند و یک روسری بزرگ اما زیر خالی بود !! میگفت آلرژی دارم  او هم رفت ، تقصیر خودم بود ، ( بماند)  .
اینهارا برای چی مینویسم ؟ برای کی مینویسم؟ برای پناهندگان وآوراگان ؟ یا آنهاییکه ایرانرا به ویرانی کشاندن حال در آن بالا بالاها نشسته ادای مادام دوبواررا درمیاورند ودیگری مانند ژنرال دوگل طرح سکولارسیم را برای ایران میکشدد سومی فحش میدهد چهارمی نطق میکند پنجمی طعنه میزند ششمی دستمال به دست گرفته  خایه عربهارا ماساژ میدهد  هفتمی پیام میفرستد هشتمی چشم به دنبال گذشته ونبش قبر ومردگان دارد ، اینهارا برای کی مینویسم؟  من کسی نیستم که تن بقضا داده ورضا شوم زنی هستم پرشور وصاحب اندیشه صاحب یک اصل پاک  ، نمیتواتنم به دنبال هر کره مادیانی روان شوم ویا مجیز هر بی سر وپایی را بکنم که مثلا ، چی؟ میجنگم تا جان درپیکرم باقیست میجنگم حتی با سرنوشت هم دست وپنجه نرم میکنم تسلیم نمیشوم ، 
نه ، تسلیم نمیشوم ، فردا روز دیگری است  باید برخیزم وبر میخیزم مهم نیست کسی دیگری با من نباشد مرا با روباهان وشغالان  گرسنه کاری نیست . من انسانم . تمام .
ثریا ایرانمنش / اسپانیا / شنبه/ 9 آپریل دوهزارو شانزده میلادی

نويسندگى

روز گذشته ميان كتابهايم چشمم به كتابى افتاد با جلد  قديم شيرازى دار  وتقريبا كهنه ، من كتابهايمرا ميشناسم  آنها روح مند اين يكى گويا يك غريبه بود ولابد كسى آنرا بمن داده تا بخوانم  وبأمور نويسندگى !! آشنا شوم  ، أنرا باز كردم  درصفحه اول نام نويستده وتاريخ انتشار أنرا ديدم ، اووووه متعلق به سالهاى خيلى قبل از انقلاب  بود و نويسنده دستور نويسندگى را شرح ميداد ،ومعلوم بود كه ان پايان نامه تحصيلى أوست ، چون بيشتر مطالب را تلخيص كرده ويا از روى كتب ديگران نسخه بردارى كرده بود منجمله از روى كتاب مرحوم اجل دكترين وبنيان گذار  اسلام نوين  " على شريعتى" !!! 
ميل ندارم . در باره او بنويسم ، آنچه مرا ودار باين  نوشته كرد طرز بيان آن معلم كه دستور نويسندگى  را صادر كرده بود براى معنى يك كلمه چند خط لازم بود تا توضيح داده شود كه مثلا ايشان آب نوشيدند  ! متاسفانه از كتب بعد از انقلاب غير از آنهاييكه در خارج آنهم بيشتر سياسى ميباشند چيزى در دسترس تدارم تا با فرهنگ نوين   و پر بار امروزى ايران أشنا ويا نويسندگانشان را بشناسم ، قلم وبيان وعرض اندام در آن ديار ممنوع است در حاليكه در قران خودشان در اول سوره "نون والقلم" خداوندگار به قلم سوگند وآنراپايه  واساس دانش ومعرفت دانسته اند ،
بهر روى اين كتاب  مرا بفكر انداخت كه چرا اكثر نريسندگان وشاعران گذشته ما سعى بر اين داشتند كه كلمات قلمبه در نوشته هايشان بكار برند  شايد در زير اين كلمات احساس بزرگى بيشترى ميكردند شعرا اكثرا اشعارشان بسبك عراقى هندى وخراسانى بود كه خوب خود مبحثى جدا گانه است  ، من اولين بار كه كتاب " يك وجب خاك خدا" را خواندم تعجب كردم. براى اولين بار زبان محاوره اى وروز مره در أن سبك بكار رفته بود ، ساده نويسى را از همينگو ى أموختم  طرز نامه نويسى وگفتار را از " نويسنده  فرانسوى" ژرژ ساتد"  كه بيشتر حركاتش مردانه وچه بسا دو شخصيتى بودوأن مرد نحيف وبيمار  مسلول " شوپن" را مانند فرزندى زير بغل  خود گرفته بود كه صدمه اى نخورد.  نوشته هاى ژرژ ساند. فوق العاده روان و ساده وبى هيچ پيرايه اى است ، متاسفانه در سالهاى بعد از جنگ دوم جهان ، بيمارى سوسياليزم بين تمام نويسندگان وشعرا وموزيسينهاى بزرگ دنيا رواج پيدا كرده ، همه رو بسوى أن قبله بى بنياد كرده بردند ونسيم أن دامن. بيشتر نويسندگان  ما را هم گرفت و چون راهرا بلد نبودند  يا در ميانه راه ميماندتد ويا اگر به آخر ميرسيدند سر گشته وحيران  بر ميگشتند  ، تعداد زيادى از اين گونه هنرمندان خارجى وداخلى هنوز زتده اند  .

حال  روز گذشته در ميان. كلمات اين كتاب سر در گم شده احساس أدمى را داشتم كه راه صاف را رها كرده  واز تپه ها وسنگلاخها بالا ميرود و باز ميرسد به اول راه ، الان  نام نويستده را فراموش كرده ام از شدت گرما بيدار شدم واين نوشته  را شروع كردم . 
بهرروى در كنج اين ويرانه من شانس اينرا تدارم كه روزى مانند نويسنده  " هرى" پاتر  مشهور شوم أنهم به زور تبليغات !! وشأنس أنراهم ندارم كه مارگارت ميچل شوم تا نامم در  رديف نويستدگان جاودانى ثبت شود واصولا أيا نويسنده  ام!! يا دارم انشاى روزانه را  مينويسم  آنهم  با دخالت " جناب گوگل" كه اصرار دارد كلمات مرا تغيير بدهد واين صفحه كوچك وناقابليتم  كه مرا با دنياى  خارج مرتبط كرده است ،
داستانهاى زيادى نوشته ام كه همه در گوشه اى خوابيده اند وخاك ميخورند ديگر امروز كسى حوصله داستان وبلند  را ندارد ، با چند كلمه  همه چيز بيان ميشرد ، اما من هنوز روى  ريل صاف  خودم راه ميروم ، گاهى فيلسوف ميشوم ؟؟!!!! گاهى يك احمق وزمانى يك عاشق از بند  گْسيخته ، اگر حوصله كنم گاهى هم طنازى ميكنم و طنزى  مينويسم نه براى ختده بلكه براى به در أوردن عده اى بى خيال  ،
ديروز بر حسب اتفاق عكس پسرم را در صفحه اى از "گوگل " ديدم ، هفته هاست كه اورا وبچه هايش را تديده ام يا من بيمار بودم يا آنها بيمارند ، تنها ( صدا هست وسيما)  قبلا روى تلگرام  ميشد حرف زد  خوشبختانه  گوشى امرا بخشيدم  ايميل يا كاهى زنگ تلفن خانه ، 
حال ميفهمم چرا اكثر زنان ومردان اين ديار الكلى  ومعتاد شده اند و در ديار ما ، مومن ، همه تنها هستيم ، تنها ترس از تنهايى انسانرا ودار ميكند كه بهر طنازى ورشته اى خودرا به دار بكشد . روز گذشته دوستى نازنين بمن تبريك گفت براى موفقيت پسرم ، برايش نرشتم :
آيا تا بخال ديده اى در كنار يك آدم مشهور ونامى ، مادرش ونام مادرش بتشيند ؟ اما همسر وتعداد معشوقه ها در صف اولند  پسرم كتابهاى در زمينه تخصصى نوشته وبه چاپ رسانده اما اول از همسرش تشكر كرده سپس از فرزندانش و دست آخر هم يادى از مادر كه هميشه در كنارش بوده است !!! ، 
ثريا ايرانمش ، شنبه ٩ آپريل دوهزارو شانزده ميلادى ، اسپانيا ،

جمعه، فروردین ۲۰، ۱۳۹۵

دیپلم من

 چندی پیس نزیدک عید کریسمس یک پاکت برای من رسید ! درونش یک تقویم زیبا بود ویک نامه که که بالای آن S.O.S فامیلی  چاپ شده بود ، منهم از آنجایی که همیشه افسار بر گردنم بسته واحساسا  ت بانوی ( قلورانس نایتنیگلی) بمن دست میدهد ، فورا مقداری پول درون پاکت گذاشتم وبه آدرس آنها پست کردم خوب یک فامیلی هم غذا داشته بانشد خوب است !!! نامه بعدی رسید با یک دسته چک چاپ شده که اگر میل دارید بما کمک برسانید از این دسته چک استفاده کنید آنرا ببانک بدهید امضا کنید همین !! آنرا کناری گذاشتم موضوع فراموش شد .
من کمتر شماره حساب بانکیم را بجایی میدهم البته خودشان  دارند دروغ چرا تعداد نفسهای مرا میشمارند ، روز گذشته یک پاکت بزرگ برایم رسید ، سفید تنها نام وآدرس من روی آن بود آنرا باز کردم ، او........وه..... یک دیپلم با مهر وامضای اربابان بزرگ !!! مهر هم الکی نبود از آن مهرهای بقول خودمان لاک ومهر  قرمزبود ، خوب  دیپلم طلای بانوی مقدس !!! ؟ اهه ؟ از کی تابحال من مقدس شده ام ؟  ( هرچند بودم) !!!!  دیپلم را باید قاب کنم وبه دیوار بزنم من این جانب بانو ثریا ایرانمنش ملقب به بانوی مقدس  از این پس در خدمت شما هستم ! 
امروز داشتم فکر میکردم چه کار احمقانه بود کاش شماره حسابمر ا داده بودم بلکه برای فرار از جنگ وگریز( پرونده پاناما کمی از پولهایشانرا به حساب من میرختند !!! )خوب منهم میتوانستم ، میتوانسم چی؟ هیچی صورتم را جراحی کنم لیپووسکشن کنم !!! بعد در کسوت یک دختر مامانی راه بیفتم با النگوها وساعتها طلای گوچی وانگشتر کارتیه ولباسهای برند مارک فلام همو سکسوءل بروم  ..... بروم کجا؟ 
عجب خری هستی تو زن ، کار هر خر نیست خرمن کوفتم ، گاو نر میخواهد ومرد کهن ، تو زن کهن هستی ، نگاهی به آیینه انداختم ، خودم بودم ، خودم وچقددر این زن درون آیینه را دوست میدارم .
حال من مانده تم که این دیپلم از کجا آمده از همان موسسه اس. او. اس.؟ یا  از دربار واتیکان ؟ چه خوب میشد میرفتم واتیکان آنجا بلکه چند کشیش خوشگل را از راه بدر میکردم !!!
خوب ، امروز جمعه است . مرده ها آزادند ، منهم باید بروم خرید هفتگی ، وشب دوباره بنشینم به ستاره هانگاه کنم ببینم کدام ستاره بمن نزدیک میشود وآیا ( او) با ستاره اش میاید ؟ ودوباره چشمانرا ببندم وسوار بر ابر خیال بشوم وبروم به آن سوی کوهها ، ابشارها ، درب خانه ای بکوبم ، زنی درب را به رویم باز میکند ، میپرسد با چه کسی کار دارید؟  من چه دارم بگویم ، او مرا نمیشناسد ، هیچکس در آنسوی قاره مرا نمیشناسد ، اگر هم بشناسند خودشانرا میزنند به بیراهه چون بدهکار منند ،
امروز هوا آفتابی ، گرم ، داشتم از خرید نان برمیگشتم دیدم زنی مرا محکم در بغل گرفت ، آه  «پاکی »همسایهمان بود با آن هیکل بزرگش من درون سینهای بزرگ او گم شده بودم ، میپرسید کجایی ، مدتی است ترا نمیبینم ، گفتم درهمان زندان انفرادی ، گقت : لاغر شده ای اما خوشگلتر !!! خندیدم ، حواستم بگویم ثمره عشق است اما میدانستم او نخواهد فهمید ، باز مرا بوسید وگفت من پایین هستم اگر کاری داشتی فورا سرت رااز بالکن پایین کرده ومرا صدا کن ، خوشحال شدم ، اینها همه نعمت است که محله ای ترا بشناسد وترا دوشت بدارد . باو نگفتم که قدیس شده ام !!! باید صبر کنم تا از واتیکان برایم دعوتنامه بفرستند ؟؟!!! آه چه دنیای بلبشویی داریم .
ثریا ایرانمنش / اسپانیا / جمعه / 8/4/ 2016 میلادی /