روز گذشته ميان كتابهايم چشمم به كتابى افتاد با جلد قديم شيرازى دار وتقريبا كهنه ، من كتابهايمرا ميشناسم آنها روح مند اين يكى گويا يك غريبه بود ولابد كسى آنرا بمن داده تا بخوانم وبأمور نويسندگى !! آشنا شوم ، أنرا باز كردم درصفحه اول نام نويستده وتاريخ انتشار أنرا ديدم ، اووووه متعلق به سالهاى خيلى قبل از انقلاب بود و نويسنده دستور نويسندگى را شرح ميداد ،ومعلوم بود كه ان پايان نامه تحصيلى أوست ، چون بيشتر مطالب را تلخيص كرده ويا از روى كتب ديگران نسخه بردارى كرده بود منجمله از روى كتاب مرحوم اجل دكترين وبنيان گذار اسلام نوين " على شريعتى" !!!
ميل ندارم . در باره او بنويسم ، آنچه مرا ودار باين نوشته كرد طرز بيان آن معلم كه دستور نويسندگى را صادر كرده بود براى معنى يك كلمه چند خط لازم بود تا توضيح داده شود كه مثلا ايشان آب نوشيدند ! متاسفانه از كتب بعد از انقلاب غير از آنهاييكه در خارج آنهم بيشتر سياسى ميباشند چيزى در دسترس تدارم تا با فرهنگ نوين و پر بار امروزى ايران أشنا ويا نويسندگانشان را بشناسم ، قلم وبيان وعرض اندام در آن ديار ممنوع است در حاليكه در قران خودشان در اول سوره "نون والقلم" خداوندگار به قلم سوگند وآنراپايه واساس دانش ومعرفت دانسته اند ،
بهر روى اين كتاب مرا بفكر انداخت كه چرا اكثر نريسندگان وشاعران گذشته ما سعى بر اين داشتند كه كلمات قلمبه در نوشته هايشان بكار برند شايد در زير اين كلمات احساس بزرگى بيشترى ميكردند شعرا اكثرا اشعارشان بسبك عراقى هندى وخراسانى بود كه خوب خود مبحثى جدا گانه است ، من اولين بار كه كتاب " يك وجب خاك خدا" را خواندم تعجب كردم. براى اولين بار زبان محاوره اى وروز مره در أن سبك بكار رفته بود ، ساده نويسى را از همينگو ى أموختم طرز نامه نويسى وگفتار را از " نويسنده فرانسوى" ژرژ ساتد" كه بيشتر حركاتش مردانه وچه بسا دو شخصيتى بودوأن مرد نحيف وبيمار مسلول " شوپن" را مانند فرزندى زير بغل خود گرفته بود كه صدمه اى نخورد. نوشته هاى ژرژ ساند. فوق العاده روان و ساده وبى هيچ پيرايه اى است ، متاسفانه در سالهاى بعد از جنگ دوم جهان ، بيمارى سوسياليزم بين تمام نويسندگان وشعرا وموزيسينهاى بزرگ دنيا رواج پيدا كرده ، همه رو بسوى أن قبله بى بنياد كرده بردند ونسيم أن دامن. بيشتر نويسندگان ما را هم گرفت و چون راهرا بلد نبودند يا در ميانه راه ميماندتد ويا اگر به آخر ميرسيدند سر گشته وحيران بر ميگشتند ، تعداد زيادى از اين گونه هنرمندان خارجى وداخلى هنوز زتده اند .
حال روز گذشته در ميان. كلمات اين كتاب سر در گم شده احساس أدمى را داشتم كه راه صاف را رها كرده واز تپه ها وسنگلاخها بالا ميرود و باز ميرسد به اول راه ، الان نام نويستده را فراموش كرده ام از شدت گرما بيدار شدم واين نوشته را شروع كردم .
بهرروى در كنج اين ويرانه من شانس اينرا تدارم كه روزى مانند نويسنده " هرى" پاتر مشهور شوم أنهم به زور تبليغات !! وشأنس أنراهم ندارم كه مارگارت ميچل شوم تا نامم در رديف نويستدگان جاودانى ثبت شود واصولا أيا نويسنده ام!! يا دارم انشاى روزانه را مينويسم آنهم با دخالت " جناب گوگل" كه اصرار دارد كلمات مرا تغيير بدهد واين صفحه كوچك وناقابليتم كه مرا با دنياى خارج مرتبط كرده است ،
داستانهاى زيادى نوشته ام كه همه در گوشه اى خوابيده اند وخاك ميخورند ديگر امروز كسى حوصله داستان وبلند را ندارد ، با چند كلمه همه چيز بيان ميشرد ، اما من هنوز روى ريل صاف خودم راه ميروم ، گاهى فيلسوف ميشوم ؟؟!!!! گاهى يك احمق وزمانى يك عاشق از بند گْسيخته ، اگر حوصله كنم گاهى هم طنازى ميكنم و طنزى مينويسم نه براى ختده بلكه براى به در أوردن عده اى بى خيال ،
ديروز بر حسب اتفاق عكس پسرم را در صفحه اى از "گوگل " ديدم ، هفته هاست كه اورا وبچه هايش را تديده ام يا من بيمار بودم يا آنها بيمارند ، تنها ( صدا هست وسيما) قبلا روى تلگرام ميشد حرف زد خوشبختانه گوشى امرا بخشيدم ايميل يا كاهى زنگ تلفن خانه ،
حال ميفهمم چرا اكثر زنان ومردان اين ديار الكلى ومعتاد شده اند و در ديار ما ، مومن ، همه تنها هستيم ، تنها ترس از تنهايى انسانرا ودار ميكند كه بهر طنازى ورشته اى خودرا به دار بكشد . روز گذشته دوستى نازنين بمن تبريك گفت براى موفقيت پسرم ، برايش نرشتم :
آيا تا بخال ديده اى در كنار يك آدم مشهور ونامى ، مادرش ونام مادرش بتشيند ؟ اما همسر وتعداد معشوقه ها در صف اولند پسرم كتابهاى در زمينه تخصصى نوشته وبه چاپ رسانده اما اول از همسرش تشكر كرده سپس از فرزندانش و دست آخر هم يادى از مادر كه هميشه در كنارش بوده است !!! ،
ثريا ايرانمش ، شنبه ٩ آپريل دوهزارو شانزده ميلادى ، اسپانيا ،
