چرا رفتم؟!

پرسیدی چرا رفتم ؟ وکجا رفتم ؟ دلیل آن خیلی واضح است ، من زبان مردم اتین زمانه را نمیدانم میل هم ندارم بدانم هنگامیکه میخوانم شاعر میفرماید :

دوستت دارم مگه بهت نگفتم ، چطوری بهت حالی کنم ؟ ویا ، بیا بمن حالی بده تا ترای راهی ککنم ؟! .....بمن حال تهوع دست میدهد ، زبانی تازه اختراع شده زبانی با ریشه های محلی ولاتی وآخوندی نه میل دارم از حزب کومله حمایت کنم ونه مایلم دستمال ابریشمی بردارم وبسراغ ملاهای آدمکش وخونخوار بروم من یک انسانم با اراذل اوباش ولاتهای حرفه ای هم سر وکاری ندارم نه کوکایین مصرف میکنم ونه شیشه وهرویین ونه بر ای بکار انداختن مغزم حشیش دود میکنم نه تریاک میکشم ونه مشروب مینوشم نماز هم نمیخوانم روزه هم نمیگیرم .از همه مهمتر لات هم نیستم ودرایران هم قوم وخویش لات ندارم ، من مانند همان قالی نفیس کرمان وهمان پرده های گل دوزی شده ( پته ) گرانبها وبقول شما امروزی ها فاخرم زبان وادبیات مردم امروز فرق کرده بیخود نبود که همه کتابهای واشعار نادر پور درقفسه خاک میخورد واراجیف وچرندیات احمد شاملو دست به دست میگشت او یکپا لات بود منکر موسیقی ایرانی ومنکر فردوسی هم شده بود تنها خودش را دربالای برج میدید که همراه پریان راه میرود وزنجیر پاره میکند کتابهای او مانند زر دست به دست میگشت چون فحش دادن را بلد بود چون از قبل مجاهدین ویا بقولی مزاحمین حلق طعمه میگرفت واگر لازم بود به حزب کومله هم میرفت واگر خیلی لازمتر میشد رو به قبله مینشست ونماز جمعه را هم با صدای بلند میخواند بلی انسان باید بلد باشد هرروز مانند بوقلمون خودش را به یک رنگ دربیاورد من رنگین نیستم اما رنگین کمانم روزی شاعری سرود :

از من حکایتی نو ، ازحال گل تو بشنو.....گل خوش رنگ وسپیدی / زهمان گلها که دیدی بخدا شهریار گلها بود / زده پیوندی فریبا به گلی سرخ وشکیبا کخ .....به رنگ وصفا چو فرح دیبا بود وغیره ......سپس سرود :

ای رهبر مسلیمن خمینی . یاد آور نهضت حسینی / اصلت نسب محمدی داشت / پیوند تو مهر احمدی داشت / ای دست خدا که بت شکستی / برمسند جد خود نشستی ؟!......وآب پاکی ریخت روی دست همه .این معلم ، این شاعر واین سخن سالار زمانه هرروز به رنگی بت عیار درآمد درحالیکه هیچگاه تسبیح ازدست مبارکش نیفتاد وسری هم به آخور مجاهدین زد .....بازهم بنویسم ؟ نه دیگر بس است . من نیستم ، به کنج خلوتم میروم وبا همان میل وکاموا وبافتنی که الفتی دیرینه دارم دلخوش میکنم.روز وروزگارهمه خوش .

ثریا ایرانمنش ( حریری سابق) اسپانیا . یکشنبه 2013 /11/3 میلادی /

آخرین ترانه

چهارده سال نشستم ونوشتم بی هیچ فایده ای ، دری را کوبیدم که بسته بود ، چه شبها تاصبح درباره موضوعی فکر کردم وچه سروده ها دردلم انباشته بود ، از امروز دیگر این تکه کاغذ بی حاصل بسته خواهد شد نه به گوگل پلاس !!!! میرود ونه به توییتر ونه به فیس بوک همینجا دفن میشود با همه خاطراه ها ونوشته ها سنگی بزرگ بر بالای آن میگذارم ومینویسم :

مرحوم مغفوره وبلاگ ثریا خانم چرا که نه با سایت از ما بهتران وصل بود نه به آنها لینکی میداد ازاین پس درهما ن وورد مینویسم پنهان وهرچه دل تنگم خواست میگویم به هیچکس هم مربوط نمیشود

چهار ده سال بجای آنکه لیوان مشروب را به دست بگیرم وسیگاری میان انگشتانم دود کنم وبه نظاره بنشینم ، مغزم را بکار واداشتم بیهوده .

برای همیشه خدا نگهدار.

ثریا ایرانمنش حریری سابق / اسپانیا / شنبه 2013/11/2

سنگ اعلا

قدیسین ومردان خدا ورهبران مذهبی مرگشان وجایگاه دفنشان نیز با بندگان معمولی فرق دارد ! کلیساها ، کاتدرالها ، ومساجد بزرگ وحرم ها وقپه بارگاهها جایگاه پیکر آنان میباشد ! بعضی ها هم مومیایی شده اند وپیکر عده ای درون مرمرهای شکیل جای دارد ، امروز روز مرگ بندگان حقیر وبدبخت است ! دیروز متعلق به قدیسین بود !؟ .

امروز صبح زیر دوش بیاد کسانی افتادم که همزاد وچند قلو بودند وچگونه عزیز دردانه خدایان ، یکی سفره وسجاده باز کرده بود شد حاجیه خانم  وخاج آقا ودیگری سفره نان وعرق سگی پهن کرد وشد جناب جلالت معاب ، امروز همه آنها درسینه خاک فرو رفته وچه بسا ارواحشان دوباره در پیکر دیگری حلول کرده ودوباره وارد دنیا زندگان شده باشند ، همه آنها طفیلی ، دروغگو ، دزد ، وازهمه مهمتر با دهانی کثیف وکلماتی رکیک به مردم عادی روبرو میشدند .

آنها بندگان برگزیده خدایان بودند وخدای من ؟ باندازه همان دستهای کوچکم  زیر مدال گردنم آویزان است ، از دست او هیچ کاری بر نمیاید پنهان است وخسته .

هردم ای دل ، سوی جانان میروی /وزنظرها سخت پنهان میروی/

جامه هارا چاک کردی همچو ماه / درپی حورشید رخشان میروی /

ای نشسته با حریفان درزمین / وزدورن با هفت کیوان میروی/

پیش میهمانان بصورت حاضری/ سوی صورتگر به مهمان میروی/

همچو آبی میروی درزیر کاه / آب حیوانی به بستان میروی/

ای دریغا خلق دیدی مر ترا / چون نهان از چشم خلقا ن میروی/

حال ما بنگر ببرپیغام ما / چون به پیش تخت سلطان میروی/

ثریا ایرانمنش / اسپانیا / شنبه دوم نوامبر دوهزارو سیزده میلادی /

مردگان

امروز همه ارواح ومردگان آزادند ، چه آنهاییکه بیگناه بخاک رفتند وچه آنهاییکه گناهکار بودند ، امروز روز جشن گل فروشیهاست ! ومانند هرسنتی دیگر تنها یک روز به چیزی یا کسی اختصاص دارد  ؟! .

دوشمع یکی برای پدرم ودیگری را برای مادرم روشن کردم ودرکنارشان نشستم یکی را هنگامیکه هنوز خیلی کوچک بودم ازدست دادم ودیگری را زمانیکه هیچگاه نتوانستم بر بالینش بنشینم گور آنها وتربت پاکشان را نیز گم کرده ام حال تنها به همین دوشمع دلبسته وبرای روح آنها دعا میخوانم .

از دوران کودکیم که با پدر در دامنه طبیعت میرفتم وهر گل وسبزه ای را میبوییدم ومشام جانمرا زنده نگاه میداشتم سالها گذشته دیگر هیچگاه نتوانستم آن بوی خوش طبیعت را احساس کنم دیگر وجود خورشید وبوی سبزه ها برایم محسوس نبودند آنهارا میدیدم بی آنکه وجودشانرا احساس کنم شاید میبایست خیلی از طبیعت دور میشدم تا آنرا ببینم  اما من تا آن زمان خود طبیعت بودم امروز دیگر هیچ احساسی ندارم وهیچ لذتی از گردش درطبیعت بمن دست نمیدهد هرچه هست بوی ( داروی شیمیایی) وبوی گند زباله است .

میل ندارم دریک وضع غمزده بسر برم اما یک حالت بی تفاوتی بمن دست داده است که کمی غم افزا ست  خیلی کم غذا میخورم وکم میخوابم بعضی اوقات بی دلیل یا بادلیل گریه میکنم .

هنگامیکه یک انسان خوشبخت ناگهان شروع به دیدن جنبه های زشت ووحشتناک زندگی میکند کم کم چشم از دیدن چیزهای خوب دور میشود واحساس نیز به دنبال چشم گم میشود .

من تنها درتمام عمرم یکبار عاشق شدم وتنها برای همان عشق سالها گریستم وخودرا به آتش انداختم بقیه هرچه بود بازی بود .

امروز از دیدن آنچه که مرا آنچنان بیخود ساخته بود دچار تهوع میشوم .آیا هرگز قبل ازاین نمیدانستم که مردم دنیا چگونه اند ، آیا نمیدانستم که دروجود خیلی ها شرارت وجنون موج میزند وجزیی از خونشان است ؟ آیا نمیدانستم که درنیا مردمی گرسنه هم وجود دارند ؟  آیا نمیدانستم که آن خوی وحشی گری وخون آشامی وخصلت بد بشر در فراسوی طبیعتش جای دارد ؟ .

امروز برای همه رفتگان طلب آمرزش میکنم وامید آنرا دارم که گناهکارن نیز به لعنت ابدی گرفتار شوند ! .....آ.......مین ! .

ثریا ایرانمنش .اسپانیا . 2013/11/1 میلادی / ( اول نوامبر روزمردگان ! ) .

ها لووین !

هاولووین !؟ یک شب مسخره وحرامزاده که مانند بیشتر اعیاد وروزهای ساختگی ازبرکت دنیای اقتصاد بوجود آمده وکم کم خودرا درمیان اکثر فرهنگها جا انداخته آنهم با سروصدای فراوان ، شبی ترسناک برای کسانیکه کمتر به آن فکر میکنند ، شب گذشته همه آنهاییکه ازدنیا رفته بودند ، همه درتاریکی پشت یک نرده بزرگ به دیدن من آمده بودند ، عده آنها چنان زیاد بود که من نمیتوانستم بیشترین را تشخیص بدهم ، تنها دو نور بزرگ از دورسو سو میزد وکم کم نزدیک شد ، یکی مادرم بود که با هما ن شکل وهیبت گذشته ودوران جوانیش موهایش را بافته وبربالای سرش مانند تاجی بسته بود با یک روسری نازک وسفید ودیگری ....دیگری خان بود با کمر خمیده وریش سفید  مانند حضرت موسی ! هردو درکنار یکدیکر ایستاده بودند ومرا مینکریستند .

نمیدانم اکنون کدام از آنهاییکه میشناختم اکنون زنده اند ، آن جادوگر پیر با پای چوبیش درون یک سبد برشانه همسرم نشسته بود ، رویم را برگرداندم .

شب گذشته همه آنهاییکه میشناختم ومرده بودند به دیدارم آمدند همه بمن مینگریستند ومن بر یک بلندی ایستاده بودم ، همه آنهایی را که دوست میداشتم ویا مرا دوست میداشتند تماشا میکردم .

کم کم همه این اشباح جلو آمدند ودر زیر روشنایی نورکمی که ازیک چراغ پخش میشد آنهارا میدیدم به چشمان یک یک مینگریستم چشمانی خاکستری ، مشکی ، سبز ، آبی اما همه نگاهها یکسان نبودند بعضی ها بغض آلود وبعضی ها مهربان ونوازشگر ، من به دنبال غذا میگشتم تا برای آنها شام تهیه کنم از خانه بیرون آمدم هنوز عده ی درراه ودریک جاده خاکی بسوی خانه من میرفتند ، بسرعت خودمرا به یک کوچه رساندم به دنبال دکان قصابی بودم  بجای قصابی یک پارچه فروشی باز شده بود ! تا انتهای کوچه رفتم نفسم گرفته بود و.......ناگهان از وحشت از خواب پریدم ، ازدوردست صدای غرش دریا میامد گویی او هم دچار کابوس شده بود.

همیشه بیم داشتن ، همیشه درفکر گذشته بودن ، همیشه یاد ازخاطرات تلخ گذشته کردن ، همیشه هوسی تازه گرد سینه گشتن ، وهرگز از هیچ چیز راضی نبودن ودر طلب حرفهای وسخنان دورغین رفتن نتیجه اش کابوسهای شبانه است .

من امروز افتخارات زیادی درزندگیم دارم که گویی چشم به روی آنها بسته ام وبه نخ سست وبی پایه روزهای گذشته آویزان شده ام ، باین میاندیشم که عشقهای دروغین را ازخود دورکردم وبه دنبال آرامش رفتم نام نیک که این روزها خریداری ندارد وباید آنرا درون صندوقخانه قدیمی پنهان ساخت ، تنها در موقع رنج ودرد بیاد آنچه را که ازدست داده ام میافتم وآن کسانی را که دوست میداشتم.

ثریا ایرانمنش . اسپانیا. 2013/10/31 میلادی/

شایستگی

شب گذشته شاهد آ تش سوزی دامنه داری بودم که درآن سوی شهر سربرداشته بود ودرست درکنار خانه ومنزل پسرکم شعله ها برافراشته وصدای بوق اتومبیهای آتش نشانی وهلیکوپتر همه جا شنیده میشد ، آخ ، بچه هایم همه درجاده ها هستند باید بایکی یکی تماس بگیرم تلفن هایشان خاموش بود وخانه  کسی جواب نمیداد ......سرانجام یکی جواب داد : نگران نباش ، هنوزآ تش به نزدیکی ما نرسیده اگر باد جهت خودرا عوض کند ممکن است آتس به آنسورود و....باد جهت را عوض کرد وشعله ها سرکش تر وبسوی ما میامدند نگرانی داشت مر ا ازپای میانداخت ، هفته گذشته نگران آن یکی که درزیر طوفان بود وامروز؟

با دوقرص آرامش بخش به رختخواب رفتم ، دراین دنیا آرامشی وجود ندارد اگر از دست شحنه وپاسدار وآدمکش ها به گوشه ای بخزی طبیعت زنده است بیرحمانه بتو میتازد البته خود طبیعت آرام است واین دستهای نامریی هستند که آنرا به ویرانی میکشانند .

خداوند لایتنهای به دردانگان خویش همه چیز را میبخشد ، لذات لایتنهی را وبه فرودستان دردهای ناتمام را .

این حروف ساده نسبت به  راز طبیعت قادر نیست همه چیز را روشن کند تنها بقچه احساس مارا خالی مینماید .

بزرگذاشت شاعر گرانمایه وپرمایه ( هوشنگ ابتهاج / سایه ) بر پاشده بود من  باین بزرگ داشتها که تنها دوستان ودوستداران آنرا برپا مینمایند ارزشی نمی دهم بزرگ داشت باید به همت دولت باشد که دران سر زمین بیمار که بیشتر به یک بیمارستان بزرگ ویک تیمارستان شبیه است تا یک سرزمین پهناور ویا یک کشور ، آنهم با این طرز حقارت آمیز افتخاری ندارد وانسان گمان میبرد که یک مجلس ترحیم قبل از موت است .

بهار آمد گل ونسرین نیاورد / بسیار عالی است بهار آمد اما خاک وخون آورد همان بهاری که همه شما درانتظارش بودید ، درآن زمانها هنوز زلف بنفشه چندان سرنگون نبود واز لاله ها خون نمیچکید  اگر هم میچکید نه باندازه امروز بود  ، تنها هدف بسوی آن ارتش مرموز زیر زمینی بود که مانند کرم داشت از ریشه همه را میجوید .

حال یکی درکسوت " تولستوی" دیگر ی درکسوت " پوشکین " و.سومی در نماد چوخوف بخود فریبی مشغولند.

بهاری که با جان خویش آنرا خریدند یک شوخی فریبنده که من هیچگاه آنرا دلنشین وبزرگ نیافتم .

امروز گمان نکنم نام ونشان چندانی از بزرگان موسیقی ویا شعرای بزرگ ما درتاریخ آن سرزمین  بیادگار بماند وتنها درروان و قلبها که هنوز عشقی درآنها پابرجاست ودرسنین پیری هنوز زیر پرتو جوانی میطپد واز زیر برف سپید سالمندی  مانندآتشفان فواره میکشد شاید رنگ وبویی باقی بماند، نه بیشتر، بهر روی عمر همگی دراز باد .

ثریا ایرانمنش . اسپانیا . چهارشنبه 2013/10/30 میلادی .