در سالهایی که هنوز جوان بودم وآسیب پذیر پدرم نصیحتی بمن کرد که هنوز آویزه گوشم هست.
او گفت : هر گاه میل داشتی که عیب کسی را بگیری ، درنظر داشته باش که دراین دنیا همه مردم مزایای ترا ندارند او دیگر حرفی نزد چون دیگر دراین دنیا نبود.
" هرکجا من باشم ، ایران همانجاست " این گفته من نیست این کلمات از مردی صاحب نام نویسنده بزرگی بنام توماس مان است که از فشار جبر بسوی امریکا رفت ودرآنجا نیز دچار مشگلات زیادی بود تا اینکه سر انجام بسوی اروپا برگشت ودرسوییس اقامت گزید وسپس نوشت "
هرکجا من باشم آلمان همان جاست
حال آلمان او کجا وایران من کجا وچه تفاوتهایی بین این دو سرزمین هست یکی پناهگاه فراریان از فشار دولتهای حاکم واستشمام بوی خوش آزادی ودیگر ی پناهگاه مردمی نا آگاه سر شار ازبیخودیها
ملت ایران یک ملت سازشکار ومیهمان نواز است که خانه خودرا تنها به خارجیان اجاره میدهد ویا میفروشد وخودی هارا میشناسد افتخارش آن است که میتواند با هر قوم ونژادی خودرا وفق دهد ودر فرهنگ آنها غوطه بخورد از ترکان سلجوقی که نواده هایشان هم اکنون چشم طمع به آذربایجان دوخته اند تا نوادگان تیمور لنگ که درانتظار سهم خویش نشسته اند
قوم اعراب بدوی حاکم بر نیمی از سر زمین ایران ویک جمهوری من دراری که هر دو لغت بیگانه اند
به گفته عزیزی ، بهتر بود از همان زمان قاجار ملت یکسر به دامن جیم الف امروزی میافتاد ملتی که با یک مویز گرمی اش میکند وبا یک غوره سردی ملتی بیگانه پرور پر آشوب احساساتی داغ وناگهان مانند یک تکه یخ آب میشود
منافع کجاست ؟ همانجا برویم دوستی ها بر پایه وبنیاد منافع بنا شده عشقها وپیوندها روی حساب ومنافع مشترک شکل میگیرند خارج نشینان هم به سهم خود ادای دین کرده هراز گاهی برای سبک کردن استخوانها بسوی ولایت میروند وسپس با چمدانها پر وپیمان باز میگردند
عده ای ایرانرا با خود بخارج آور ده اند و وحاضر نیستند کلامی را غیر ازآنچه که خود میگویند بپذیرند
همه ارباب معرفت وصاحب فرهنگ پر بار خویش که آنرا میان کتابهای قدیمی درون کوله بارشان گذاشته اند وبخود میبالند
هیچ تربیت صحیحی دربین آنها نیست زبان عامیانه عامی تر شده وزبان ادبیات شکلی نامفهوم بخود گرفته است
از زمان دولت فخیم وبزرگ قاجار تا زمان شکل گرفتن دولت جیم الف تنها یک نسیم خنک وزید مردان وزنان کمی آزاد شد ند وروبسوی غرب نهادند همه چشمان آنها بسوی غرب وحشی بود نه دیگر آن مرغ خانگی که به دانه های خود دلخوش نشسته ونه عقابی بلند پرواز که دراوج سیر کنند پروانه های شدند ناچیز که درخلا پرواز میکردند ونامش را گذاشتند روشنگری وروشنفکری وسپس خزیدند به زیر لحاف ملا .
هر کجا من باشم ایران همانجاست
ثریا / اسپانیا/ جمعه هفتم سپتامبر / لندن
