خاک !

او پرسید :

آیا روزی به وطن خود برمیگردی ؟ اگر همه چیز عوض شود ؟

گفتم نه ، هیچگاه ، هیچگاه ، من باخاک وسر زمینم مشگلی ندارم با مردم مشگل دارم ونمیتوانم مردم ودنیا را عوض کنم ، من انسانم وراه انسانیت را تا امروز پیموده ام از همه کوهها وسنگلاخها وبیابانهای خشک مملو از خار مغیلان گذشته ام کسی نبود ، هیچکس نبود غیراز خودم.

امروز چهره زیبایم و جوانیم به دست رهزن سالها به یغما رفته بی آنکه توانسته باشم از آن بهره مند شوم انبوه موهای سیاهم به سپیدی نشسته و....از همه مهمتر درکشتزار زندگیم هیچ شیاری نیست.همه چیز بخشکی رسیده آنهم دراین صفحه روزگار که چیزی به غیراز جلوه ها ونمایش ها عرضه نمیشود. انسانها گم شده  مانند گیاه رشد کرده وتولید مثل میکنند دیگر چیزی نیست که بتوان به آن امید بست . حتی ستارگان درآسمان گم شده اند. نه ، نه !

دیگر هیچگاه روی آن سر زمین را نخواهم دید دیگر هیچگاه درکوچه های داغ آن گام برنخواهم داشت یک سایه ، یک تاریکی روی همه چیز را پوشانده است .

خورشید دراینجا هم میدرخشد ومن هر روز صبح دربرابر او خم میشوم وتعظیم میکنم اما دیگر هیچگاه آن قله سپید پر برف وآن دیوپای دربندرا نخواهم دید.

من در دوران طلایی دنیا درآن سر زمین زیستم وزندگی کردم

روزی در جوانی نامم بر قله توچال نوشته شده بود به کوهنوردی میرفتم دست در دست همسرم دیگر هیچگاه آن راه را نخواهم دید ونخواهم توانست راه هفت حوض وآبشار دوقلو را پیدا کنم .

تونمیدانی نرفتن ونرسیدن چه دردبزرگی است ودفن شدن درخاک غریبه چه رنج آور است .

پرسیدم : تو چی ؟

گفت در انگلستان به دنیا آمدم از یک پدر اندالوز ویک مادر اهل باسک ، اما وطنی ندارم هیچگاه نه انگلیسی بودم ونه اسپانیایی ، منهم بی وطنم وبی خاک مانند تو !؟ منهم مشگلم با مردم زمانه است .

ثریا. اسپانیا/ پنجشنبه 30 ژوئن 2011

 

ماجرای یکروز

چشمان نمی بینند ، یکی پرده اش پاره شده ودیگری احتیاج به ععمل دارد  با اینهمه میخواهی مانند همیشه بدون کمک دیگران بکارهایت برسی خانه را تمیز کرده خوب هم تمیز کرده ای ؟! پس این گرد وغبار ر وی میز شیشه ای از کجا آمده واین قطره های شیر چگونه  روی آن جا خوش کر ده است ؟ میروی سر یخچال تا ببینی برای ناهار چه چیزی بقول فرنگیها ( بسازی ) یخچال دیفراست شده آب همه جار فرا گر فته است  جعبه سبزیجا لبریز از آب است و گوشت چرخ کرده آنجا بتو دهن کجی میکنند  باید  ترتیب آنرا بدهی صبح دوش گرفته ای وتمیز وخوشبو حال باید با پیاز وگوشت دوباره خودت را خوشبو سازی ماشین لباسشویی ناگهان از کار میایستد ، چی شد؟ دستت به دکه ای خوردو آب از زیر آن روان است  ، آنجا درون فنجان چیست ، آهان یک تی بگ چای برای آنکه آنرا روی چشمانت بگذاری تا باز شوند! زیر پایت چیزی صدا میکند  دیروز خانه را خوب تمیز کردی برق انداختی اینها چییست ، آهان کورن فلکس صبح روی زمین ریخت وتوآنرا ندیدی .....

همه چیر را روی میز میگذارم  زنگ درب به صدا درمیاید یک پاکت پستی سفارشی درونش یک پلاک برنجی  باید آنرا به درخانه ۀآویزان کنم ؟ صدای تلویزیون ناگهان بلند  میشود دریونان شلوغ شد مصر دوباره بپا خاست وبمبی درفلان هتل فلان کشور ترکید مرگ مرگ مرگ وخون  حال گوینده میگوید این شیر سویارا بنوشید تا قوی شوید  واین کرم را به بدنتان بمالید تا پوست شما مرطوب بماند .

دلم میخواهد روی یک نیمکت خنک دراز بکشم وکتاب بخوانم > برایت متاسفم خانم ، نه نیمکتی هست ونه کتابی درجه حرارت به سی ونه رسیده از هر سوراخی آفتاب بتو سلام میگوید آفتابی که درزمستانهای سرد به آن احتیاج داری نیست هر صبح تابستان خودش را روی تو پهن میکند .

همه چیز را رها میکنم بهم میریزم ومیروم روی تخت دراز میکشم چشمانم را میبندم بدرک هرچه میخواهد بشود  من به قصه هایی درذهنم میاندیشم که میخواستم آنهارا بنویسم  ، حال نمیتوانم به آنها جان بدهم.

فرار هزاران از باغ

از آتش گذشتند با جان پاک

که پاکان از آتش ندارند باک

بیا ساقی آن می که چون بنگیریم

زخون سیاووش یاد آوریم

به من ده که داغ دلم تازه شد

سر دردمندم پر آوازاه شد

شعر : از هوشنگ ابتهاج » سایه «

شب گذشته اورا درخواب دیدم : گفت باید بروم ،

وامروز فهمیدم که بلبل باغ مارا نیر فراری دادند ، او احتمالا هیچگاه آنچه را که درباره اش مینویسند نمیخواند من اورا بسیار دوست دارم  باو ارج میگذارم وستایشش میکنم هم چون خدا .

خود آگاهی او از حقیقت ودانش او درموسیقی ما بی نظیر است .

امروز تاریکی همه آسمان ایران را پوشانده  آبهای باریک نیز کم کم خشک میشوند وستارهای دریایی وحبابهای کف آلود که فرزندان مادران غیر طبیعی میباشند روی عرضه موسقی ما ناتوانی خودرا نشان میدهند.

او هرجا باشد صدایش را از دور دستها بگوش دلدادگانش میرساند او مفهموم انسان وانسان بودن را بخوبی میداند او دراجتماع ما زندگی کرد وآنرا شناخت اما شخصیت خودرا حفظ کرد .

اورنجیده است واز اجتماع به دور با وجود آنکه حقیقتا میتوانست در

عالیترین اجتماعات خودرا بنمایاندویا درخیمه ها فریاد بکشد ،

-----------

تنها این قلب کوچک که هنوز عشق درآن پا برجا است

در پرتو صدای تو میطپد از زیر برف ومه وآتشفشانها

فوران میکند چون سحر گاه

و تو رنگ شرم را چهره دیوان قلعه خواهی دید

به کجا میروی؟

ثریا/ اسپانیا/ تقدیم با مایستروی آواز ایران  محمد رضا شجریان

 

همه دراین امیدیم که ....

تو گفتی  ، امید هاست درنا امیدی

من قلبم را به شاخه مهربانیها آویخته بودم

روحم را به گلهای خوشبو قرض میدادم

با دستهایم پیغام بوسه را میفرستادم

چه شد ؟ ناگه ، حریم حرمت ما برباد رفت ؟

دوشینه شب ، اورا درخواب دیدم

نه ترا

اورا بوسیدم ، نه ترا

در سایه روشن صبح

او بامهربانی مرا خواند

حس پاک عاطفه درسینه اش هنوز جریان داشت

او از تبار انسانهای بزرگ است

او با قصه های دروغین

ذهن مرا پرنکرد

قصر بلور رویاهایم را ، آلوده نساخت

اورا بوسیدم ، برخاستم

وگفتم :

همین آرزویم بود ، همین

که لب برلبت تو بگذارم وجان بدهم

دستهایم دردستهایش باقی ماند

و.....این کدام بشارت است ؟

-------------------------

ثریا / اسپانیا/ سه شنبه

فاووست

نمیدانم این نوشته هارا کجا خوانده ام آنرا درمیان کاغذ پاره هایم پیدا کردم :

ژنرال ، فرمانده هنگ فریاد میزد که ، هیچ سرباز حرامزاده کثیف بی پدر ومادری به خاطر اینکه برای کشور کثیفش خودرا بکشتن داده است ، درجنگ پیروز نشده ، همیشه در جنگ آن حرامزداه بی پدر ومادری پیروز میشود که سایر حرامزاده های بی پدر ومادر را میکشد ! .

------

من تاکنون هیچکس را ( مانند آن حرامزاده) ندیده ام که بدینسان عاشق نفس خود باشد یعنی به آن اندازه خود پرست است که نفس خودرا چون یک مفهوم واحساس فرهنگی تلقی کرده وتمام کوشش او پیروی از همین نفس کثیف میباشد تا باان بتواند سایرین را بکشد

او حتی اگر خارج از مرزهای عادی زندگی هم قرار بگیرد باز لذت وعظمت این نقش برایش سازندگی است ، اونه جوانان امروزی را درک میکند ونه میتواند به احساسات آنها پی ببرد همه چیز او خلاصه میشود در اوج شهرت وشهوت او هیچگاه نمیتواند این لحظه را پیش بینی کند یا حتی در مورد آن بیاندیشد ویا حدسی بزندکه روزی از پای خواهد افتاد .

آن سگ مفلوک وبیچاره با آن زندگی نامه ای که از روز اول وروزگار جوانی بر پیشانی خود ودیگران چسپانیده است وهمیشه مشغول شخم زدن وشیار کردن خودش بوده است .

گاهی مذهبی / درپی نجات روحش وتایید روح گمشده اش وآیزان کردن خود مانند یک یقه لباس به سینه دیگران وگاهی درکسو ت یک معلم که میداند چیزی نمیداند تا به دیگران بیاموزد ویا یاد بدهد.

تنها با نیروی کلمات  و بازی زبان که آنرا سر لوحه فرهنگیش قرار داده و  مملواز ریا ودروغ بوده در قلب دیگران خانه کرده ودرخانه دیگران لانه .

روح من بارور است وبیمی از رنج روزگار ندارم هستند مردمانی نظیر او که تنها دنیارا برای خود ونفس خود میخواهند هرچند بعنوان چرخ پنجم درشکه درپهنه زندگی انگل وار بچرخند .

خوشا بحال بچه های قدیمی شهر ما که ذهنشان پاک وقلبشان مالا مال از مهر و مهربانی وعشق بود این روزها آنها پنهان شده اند وجای خورا را به علفهای هرزه ای داده اند که باآب سمی وزهر آلوده رشد کرده اند ، آنها مفهوم انسانی یک انسان را با انسان دیگر نمیتوانند به درستی درک کنند. 

ثریا/ اسپانیا/ از : دفتر یادداشتهای روزانه سال دوهزارو چهار

 

 

معلم ده .بقیه

او تعریف کرد ، شب اول به اطاقی که برایم آماده کرده بودند رفتم وهنگامیکه رختخوابم را برای خوابیدن پهن کردم ، ناگهان یک عقرب بزرگ در میان لحاف دیدم از شدت وحشت آنچنان فریاد کشیدم که همه سراسیمه به اطاقم آمدند وهنگامیکه عقرب را دیدند ،  پوزخند زدند وسپس عقرب را بادست گرفتند وبردند ، تا صبح روی تشک از ترس میلرزیدم .

فردای آنروز به در خانه یکی یکی از اهالی رفتم واز آنها خواستم که وسط میدان جمع شوند عده ای به زور وزنهای بچه بغل آمدند، کد خدا هم دستهایش را زیر بغلش گذاشته وجلوی همه ایستاده بود

گفتم من آمده ام به بچه های شما وزنهایتان درس بدهم اجازه نامه هم از وزارت فرهنگ دارم من برای کمک بشما آمده ام ، همگی یک نگاه مسخره ای بمن انداختند وراهشان را کشیدند ورفتند .

ملای ده در مسجد قدیم داشت وعظ میکرد وقرائت درس میداد کدخدا آمد وگلت :

بی بی جان ، اول یک چادر سرت بیانداز بعد برو از آقا اجازه بگیر ایشان صاحب الاختیار ما هستند!

به نزد آقا رفتم دوزانو روی زمین نشستم وگفته هایم را بعرض رساندم ایشان پس از فرستدان چند صلوات نگاهی به هیکل وپک وپوز من انداختند وگفتند:

باید به عرض سرکار علیه برسانم طبق قرار داد خداوندی زنها باید درخانه وزیر دست شوهرانشان باشند واگر پسری داشتند به مکتب میاورند ودختران نیز کنار دست مادرانشان درس خانه داری وشوهر داری یاد میگیرند شما بیخودی زحمت کشیدید واین همه راه آمدید اینجا همه کار میکنند ووقت اضافی ندارند که به فرمایشات شما گوش بدهند درس خواندن بخصوص برای زنان ودختران گناه است ، میفهمید ؟ گناه .

ورو به کد خدا کرد وگفت :

این مکرمه را راهی شهر کنید تا بخانه شان برگردند وپشت مبارکشان را بمن کردند ومشغول تسبیح انداختن شدند .

همان شب سوار اتوبوس شدم از دور صدای واق واق سگهارا میشنیدم که به دننبالم پارس میکردند.

سالهای بعد سپاه دانش وسپاه بهداشت به بیشتر دهات رفتند و.......دیگر ذکر مصیبت است

یاد دوستم بخیرکه نتوانست به آرزویش برسد .

ثریا/ اسپانیا/ از یادداشتهای روزانه