هنگامیکه کسی مرد ، دیگر نمیتوان با او سخن گفت ویا حرف زد ، عده ای به گورستانها میروند با زبان بی زبانی برای مرده هایشان حرف میزنند ، عده ای گله میکنند ، وعده ای دعا میخوانند ، کمتر کسی تا به امروز پیدا شده تا برای یک مرده نامه بنویسد ، آنهم نامه ایکه میداند هیچگاه به پست نمیرود وهیچگاه به دست گیرنده نخواهد رسید ، چون " گیرنده شناخته نشد «
در پیله خود تنیده وآرمیده بودم ، گاهی نقی میزدم صدایم به بعضی گوشها میرسید وبعضی ها بی تفاوت عبور میکردند درغربت از این فریاد ها بسیار است ، وگوش شنوایی نیست ، در واقع کسی بیدار نیست .
روزیکه نامه تو بمن رسید واحوالپرسی کردی ، بیجواب ماند ، نمیدانستم که دنبال چه هستی ، این روزها اعتماد ازوجود همه رخت بر بسته همه درلانه هایشان مانند مرغ روی تخم هایشان خوابیده اند ! .
از خودت نوشتی ، پدرم یک کشاورز ساده است ، خیلی خوشحال شدم ، حال میتوانم با گام های یک کشاور راه بروم با قدم های او ، از مادرت نوشتی واز مادر بزرگت ، بیشتر خوشحال شدم ، دست به دامن همه دوستان وآشنایان شدم که ترا نجات دهند احساس میکردم درآنجا خوای پوسید وهمه بمن خندیدند ،
- تو از کجا میدانی او یک مامور نیست ؟
- تو از کجا میدانی به دنبال چیست ؟
- تو چگونه حرفهای این ناشناس را باور میکنی؟
- آه بچه شدی ؟ یا دیوانه ؟
من بی توجه به همه گفته های راستین آنها درپی نجات تو بودم ، درپی نجات روحت و خودت ، از تو انتظاری نداشتم من هیچ از آن سر زمین نمیدانم واز مردمش ورسم وراهشان بیخبرم اما خاکی که از آن گل من بوجود آمده بود خوب میشناختم ، تو ذره آن خاک بودی و حال میخواستم از تو یک بنای شکیل وبزرگ بسازم ، یک عبادتگاه وبه ستایش بنشینم ، ونمیدانستم که خاک هم آلوده شده است .
بقیه را نخواهم نوشت ، چون حال مرا بهم میزند ، طعم تلخ زهر در دهانم میلغزد .
اما مدتها از شوق این امید نهان زنده بودم ، نوشتم ؟ امید یا یا خیال ؟ نامه هایم بیجواب میماندند ! از کار تو وارتباط تو با دیگران بیخبر بودم بمن هم ربطی نداشت .
روزیکه خبر دادی به دنبال یک پالتوی خوب هستی وقیمتش گران است ، اولین زنگ خطر درگوشم صدا کرد ، خوب چرا زودتر نگفتی من پالتوی پوستمرا بجای آنکه به یک خیریه کودکان سرطانی بدهم برای تو میفرستادم با بهای آن چند پالتوی خوب میتوانستی بخری ویا پوست حیوانرا از هم بشکافی ولباسهایترا با آنها تزیین کنی .
نه ! گام های یک کشاورز نبود ، گامهای مردی بود که میل داشت از زندگیش تا حد مقدور لذت ببرد ، منطق برای تو مانند گل ولای بود وجز لغزاندن وبه رمین زدن فایده ای نداشت ، منطق را رها کردم فرود آمدم زندگی را به موازات خواسته های تو ادامه دادم بمن مربوط نبود اگر زندگی مخیفانه ای داشتی ، من در زیر این پوسته بقول تو ...... هم دلی نازک دارم زود شکن مانند پیاز نرگس وهم لاک سختی سر د ومحکم که زمانی قلبم راآکنده از سوزش میکند آنرا میپوشانم . زندگی مانند چرخیدن است وتنها کسی میتواند معنای واقعی زندگی را بفهمد که با مردگان ویا نزدیک به مرگ زندگی کرده باشد با آنها غذا خورده باشد ورنگ مرگ را درچهره دیگری دیده باشد ، زندگی مانند چرخها یکی اتومبیل است اگر فشاری بر آنها وارد نیاید بچرخش خود ادامه میدهند ، اما گاهی این چرخش از حرکت باز میماند ومن آخرین فکری که بخاطرم رسید این بود که خودمرا پنهان کنم نه از ترس ، تنها از یک حادثه .
بهر روی من خانه امرا گم کرده ام وآنرا سالهاست از دست داده ام ودر این دنیای پهناور همانند همان ستاره سرگردان خارج از منظومه در آسمان نشسته ام تا روز خاموشیم فرا رسد ، ستارگان هم روزی خاموش میشوند خدا ومذهب وعدالت هم برای من اساسا وجود ندارند خداوند انسانرا کیلویی و تکه ای ویا ذره ذره خلق نکرده است . انسانرا کامل ساخته باو شعور اعطا کرده حال اگر کسی این شعور را گم کرد دیگر نباید به دنبالش رفت .
تنها میدانم لحظه ای میرسد که انسان میمیرد ، اگر چه زنده باشد گاهی همه چیز برایم نشاط انگیز است وزمانی ملال آور تنها این نامه را نوشتم تا بدانی من از جنس تو ودیگران نیستم .. من از جنس خودم هستم با همه عوارضم . پایان
