قبيله 

در آن روزگارانى كه در گوشه كمبريج ودر زندان زمان بودم ، روزى بخانه خانمى كه  از اقوام بود وبا ازدواج كردن با يك پرستارانگليسى  بيمارستان ،بكلى خودرا گم كرده دچار بحران هويت شده وگاهى خود را ( ما انگليسيها) خطاب ميكرد ! واز نظر روحى. در يك برزخ بسر ميبرد ، دركنارش انقلاب اسلامى  پدرش با چادر زنانه فراركرده بود چون حكم اعدام او روى ديوارهاى شهر بچشم ميخورد ،  و پولهاى دزديده را تيز قبلا به بانكهاى عربى وإنگليسى وفرانسه وسوبيس سپرده بود ، حال سر ميز ناهار ، ناگهان رو به پدرش  كرد وكفت : 

پاپا جان !!!!من ميخواهم يك درخت خانوادگى براى بجه هايم درست كنم يعنى يك شجرنامه بايد بچه هايم بدانند كه پدر بزرگ ومادر بزرگشان واجداشان چگونه وچكار ه  بودند ، 

خنده امرا فرو دادم وسپس گفتم :

بنويس از نسل بزرگترين اورانگوتانها ، واز سر ميز بلند شدم به همسرم كفتم ، شماها بنشينيد ودر روياهايتان سير كنيد وبراى خود از تاريخ پشتوانه بسازيد ، من رفتم، ودر راه همچنانكه زير باران رو بسوى خانه داشتم ، به وقاحت اين أدمها ميانديشيدم ، ، مادر بزرگ پدرى اين خانم يك كنيز سياه بود كه أثار زيبايى آن كنيز در نوه ها وبچه ها نقش بسته بود بينى هاى پهن لبان كلفت وموهاى وزوزى ، تا اينجا بمن مربوط نبود ، مشگل خودشان بود ، اما چون من هيچگاه نه از فاميلم سحن. بميان إورده بودم ( چون ميترسيدم ) بگويم ميرزا آقاخان كرمانى چه نسبت نزديكى با ما دارد ، ونه مادرجان عكسى بجاى كذاشته بود همهرا به دست آتش سبرده بود از ترس ملاها ، منهم در سكوت راه ميرفتم و به كفته مادرم ميانديشيدم كه ميگفت : 

تنها آدمهاى بى اصل ونصب هستند كه با بزرگان پيوند ميبندند ،

حال فهميدم ازدواج اين خانواده با بازماندگان وپس مانده هاى قاجار براى چه بوده است  ، براى پيشبر مقاصد سياسىى واقتصادى ،

متاسفانه من خود تنها بزرگ شدم وهيچگاه هم بفكر جمع أورى استادى از قبيله خودم نيافتادم  گاهى از شما چه پنهان خجالت ميكشيدم كه بگويم مادر بزرگم مثلا زرتشتى بوده واز كوههاى بختيارى سرازير كوير شده چون با يك مرد دشت عروسى كرده بود ، خجالت ميكشيدم بگويم مثلا پدرم در جوانى ودر سن سى وشش سالگى فوت كرد ومن در خانه ديگرى بزرگ شدم ،هميشه سكوت ميكردم ، مادرجان نيز با سكوت خود  با آن چشمان أبى وصورت سرخ وسفيدش با آن موهاى بلند طلاييش تنها لبخند تمسخر ألودى به گوشه لبانش مينشست وباين سيل بى ريشه ميخنديد او بيشترا زهر چيز به ريشه  اجدادش افتخار ميكرد ومحكم آنهارا در سينه اش جاى داده بود ،

امروز نميدانم چرا ناگهان باين فكر افتادم وچرا مردم اينهمه حقيرند وچرا أتكا بخودشان ووحدانشان ندا رند ، 

در اين روزهاى سرگردانى به خيلى آ دمها برخوردم همه نوع آدمى را ديدم وبا ذره بين درونم آنها را سنجيدم تنها يكنفر مرا  شيفته خود كرد كه ( خودش ) بود بى هيچ ادعايى از روستايى ميگفت  كه در آنجا به دنيا آمده بود واز أبهاىجارى  سر زمينش  از مادرش واز پدرش به راحتى همهرا در طبق اخلاص  گذاشت ، شگفت انكيز بود در ميان اينهمه أدمهاى ريا كار وپر افاده ودروغگو اين يكى مانند يك درخت پوسته خودرا كند ولخت شد ، برايم جالب بود .ث

ثريا ايرانمنش ، اسپانيا ، اول آذرماه ١٣٩٤ شمسى برابر با ٢٢نوانبر ٢٠١٥ ميلادى .

چرخ بی گردش

بلبلی گفت  به گل گر نشنیدی سخنم 

غم ندارم ، دو روزی دگر درچمنم 

بیم آ نست که از کرده پشیمان گردی

.چون دم سردآبان مهر زند بردهنم ...؟

-------

به درستی نمیدانم ابیات بالا متعلق به چه شاعری است ، گاهی اشعاری به ذهنم میرسد که قبلا شنیده ام وآنرا مینویسم ، گاهی حوصله داشته باشم به دنبال شاعر وسراینده میروم ، گاهی هم رهایش میکنم .

در این دنیا بازار تبلیغات است که کار میکند ، شخصیت میسازد ، انسانسازی میکند ، تاج بر سرمیگذارد و باید همیشه مطرح بود درکنج خلوت نشستن وبا همه نرفتن گم شدنرا درپی دارد ، ویا گاهی عده ای پیدا میشوند قهرمانیرا میسازند برای سرگرمی مردم  اگرچه عده ای باورنکنند که درون ان قهرمان کاه وپوشال است ، کافی است چند نفر دنبالت راه بیفتند واز کرامات تو بهرمند شوند آنگاه به خدا میرسی. حتی میتوانی آدم بکشی ، بهر روی قهرمانی .بقول خیام :

جامی است که عقل آفرین میزندش / صد بوسه زمهر برجبین میزندش 

این کوزه گر دهر چنین جام لطیف / میسازد وباز برزمین میزندش 

امروز بیاد پدر افتادم ،  ساز میزد درکنج خلوت ، دوستانش به پای ساز او میگریستند ، او ساز را به گوشه ای پرتا ب میکرد ومیگفت :

مگر روی منبر نشسته وروضه میخوانم که تو گریه میکنی ، من ساز میزنم دل تو خوش شود ، اشعار حافظ وخواجورا با چه لذتی زیر زبانش مزه مزه میکرد وآنهارا با چه شیوایی دکلمه مینمود .

درآنسوی حیاط درون اطاق مادر داشت لپ های قرمز شرا زیر انگشانتش میخراشید ، که ای وای باز صدای ساز او بلند شد من جواب همسایه هاراچی بدهم .

خوشبختانه برادر شادروان روح اله خالقی همسایه ما بودند وما درپناه آنان کمتر از سر زنش خار مغیلان رنج میبردیم . تمام دوران خوشی من درمیان پدر ومادر کمتر از دوسال بود ، پدر گم شد سازش را برداشت ورفت معتکف خانقاه شد گاهی سری بمن میزد ومیرفت .طلاق اتفاق افنتاد ومن مجبور شدم بخانه مرد دیگری بروم که ظاهرا میبایست جای پدررا برای من میگرفت اما به خانه مارها ، افعی ها وزالوهای مکنده رفتم . که خود داستانی جدا دارد .

پدرم گاهی ابیا تی میسرود اما آنهارا پنهان میکرد ومیگفت اگر کسی ببیند بمن میخندد اینها شعر نیستند ، معرند !! تنها برای آهنگهایم از آن استفاده میکنم آنهم درخلوت دوراز گریه های مهربانوجان ......

امروز باز  جمعه شد ، باز دل من گرفت وفهمیدم درجمعه هاروحی نامریی و چیزی وجود دارد که خواهی نخواهی انسان دلگیر ودلتنگ میشود 

آنروزها که به همراه پدر بسوی معبدش " ماهان " میرفتم دور برم فضای لایتناهی بود  ولجه های آبی رنگی  که تنها در جویبارهای خشک کویر خوابیده بودند  اما آسمان  وخورشید نمایان بودند  گام به گام  با لبان بهم چسپیده  وابروان گره خورده  روبسوی ارتفاع مینهادیم ، گاهی بالا وزمانی پایین ، هم کوهها عجیب بودند  وهم قله ها  برای رسیدن به پایین میبایست از دیوارهای گلی وخشتی وخشک بدون آب سرازیر شویم درهمین حال پرنده ای  از روی شاخه های خشک شده گیج میخورد  وبا سر به ذدورن فضا میافتاد  وباز برمیخاست ، من مسیراورا درآسمان دنبال میکردم ودرآن زما ن بود که از خود میپرسیدم چرا ما انسانها نمیتوانیم پرواز کنیم ؟

امروز درمیان این همه خاطرات گیج  با پرشی میان زمین وهوا  وسقوطی سنگین به میان زندگی بی  محتوا وبی مزه ام  دریک گردباد سرد پاییزی ،

اصراردارم خندان وشادان  راه بروم درحالیکه از دردی که درونم را میسوزاند به لرزه درآمده ام  هنوز دارم به  راه لایتناهی خودرا به آغوش طبیعت دیروز پرتاپ میکنم.ث

جمعه 20/11/2015 میلادی .ثریا .اسپانیا /

گربه سياه  

درست سه هفته پيش بود كه ما در كنار همين درياچه ناهار ميخورديم ،چقدر درختان بنظرم سبز تر وأب أبى تر بود ومن چقدر احساس خوشبختى وخوشحالى ميكردم ، درست سه هفته پيش بود كه گيلاس شرابم را بلند كردم ورو به آسمان كرده به سلامتى وخوشى همه نوشيدم ، چند گربه سياه ناگهان در اطراف ما پيد ا شدند ، روبرويم ناگهان پارچه هاى سياهى از درختان مو إويزان شدند  دلم بشور افتاد ، گفتم بهتر است اين گربه هارا از خودمان دور كنيم دخترم از آنها عكس ميگرفت وغذايشان ميداد پارچه هاى سياه در هوا وزمين تكان ميخوردند  من خاموش شدم،خوشحالى ناگهان از دلم گريخت  در انتظار حادثه بودم  جان من كه در آن ساعت در موج خوشى غوطه ميخورد ، ناگهان سرد شد ، بادى وزيد پشتم لرزيد ،نظرى به اطراف انداختم ، مردم در انتظار خالى شدن ميز بودند ، ديگر نه غذا ونه شراب طعم ومزه اى نداشتند ، دلشوره گرفتم ، چه اتفاقى خواهد افتاد ؟ پا رچه هاى سياه را همچنان باد تكان ميداد گويا انگورهايى  رادر آنها پيچيده بودند حال باد أنهارا پاره كرده بود ، مانند پرچمهاى سياه در هوا تكان ميخوردند ، دلبستگى وسر زندگيم ناگهان فروكش كرد ،آن شعله فروزانى  كه درسينه ام ميدرخشيد ناگهان خاموش شد ،پهندشت درياچه بنظرم كدر آمد ، درختان ناگهان زرد شدند ، أرامش درونم جاى خودرا به يكنوع وقوع قبل از حادثه داد ، 

دوشنبه بود كه ايميلهايم را باز كردم ، يكى از ميان آنها سخت دلمرا به وحشت انداخت و ،،، سپس حادثه پاريس اتفاق افتاد كه هنوز هم ادامه دارد .

دل شكيبايم من بمن هشدار داده بود كه گيلاس شراب را زمين بگذار   دفترافسانه هايم بسته شد ، روحم رنجيد  وعشق اعتبار خودرا از دست داد ،  واين فصلى بود از يك روز زندگى من ، رفتم كه در اين سراشيب زندگى اميدى تازه بيابم  وقصه اى را شروع كنم ،  وبه دنبال آنكه يافت مينشود بگردم يعنى انسان ، ميل نداشتم عشق را با فريب رنگ كنم  ،

امروز مانده ام حيران و همچو گوى سرگردان ، وجنگها همچنان  ادامه دارد مانند فيلمهاى جنگى تلويزيونى ، اين دل سوز أفرين ميدانست  كه حادثه در شرف وقوع است ، حال در ميان خوف ووحشت وامنيتهاى اجبارى دوراز همه به تماشاى جنازه ها نشسته ام ، 

هديه اى بود ، اين دل پر احساس من ،

هديه اى بود اين تن تبدار من ،

گر نيرزد پيكرم يا نخواهند لاجرم 

هديه من اين دفتر واين اشعار من .ث،الف

ثريا ايرانمنش ، اسپانيا ، جمعه ،بيستم نوامبر ٢٠١٥ ميلادى . 

خانه اى در پرتگاه

موسيقى شبانه اى كه معلوم نيست از كدام سوى اين خانه بر ميخيزد ، هر شب با صداى آن بيدار ميشوم ، سپس موسيقى خاموش ميشود   ساكنين اين طبقه گويى جزو فراموش شدگانند ،كسى نيست ،همه جا ساكت است تنها صداى اين موزيك عجيب بگوش ميرسد  ،از كجا ؟ معلوم نيست ، هنوز نميدانم چه كسانى در اين ساختمان زندگى ميكنند ، رفت وأمد خيلى كم است ، سر بالايى ها زيادند ،  ديروز صاحب يك اسباب بازى تازه شدم حال ميتوانم همه فيلمها را از روى يوتيوپ روى تلويزيون ببينم ، فيلمهايى متعلق به قرن گذشته ، كه همه چيز سر جايش بود ، زنان پوشيده تر، احساساتشان زيباتر  ومردان شيك وأراسته همه صورتها بدون ريش وپشم با يك سبيل نازك بر پشت لبانشان ،. با موهاى انبوه ، هيچ بدنى خالكوبى نداشت وهيچ زنى پنهانى ترين اسرار پيكرش را به نمايش نميگذاشت ،  همه چيز طبيعى وبه ظاهر سلامت ،بازى ها خيلى طبيعى ،عشقها حقيقى ، كمى با روغن رمانتيسم  مخلوط شده اما زيبا بودند .
شايد در موقع ساختن چنين فيلمهايى من خيلى كوچك بودم ، وابدا خبر ازيك أينده شوم وتاريك نداشتم ، خبر نداشتم كه ترور وحشت سراسر دنيارا ميگيرد ، خبر نداشتم عشقها از ميان كاغذها وپاكتهاى  در بسته فرار كرده به درون يك صفحه جادويى ميپرند ، قلب من همچنان  أ رام در سينه ام  ميطپيد ودر انتظار شاهزاده روياهايم بودم ،
شاهزادگانى به صف ، جلوى درب مدرسه هركدام كتابى زير بغل ودرانتظار خروج ما دختران از مدرسه بودند ، تا با لبخندى ونازى  كه به چشمانمان ميداديم أنهارا به دنبال خود بكشيم ، يكى گل ميخك سرخ در ميان  دستهايش ميچرخيد ديگرى گل رز هديه ميداد ، ومن چه بى اعتنا ومغرور از ميان آنها ميگذشتم ، روياى را ساخته بودم ،با او سر گرم بودم ديگر كسى را نه ميديدم ونه ميخواستم ، رفتن به سينما وديدن همين فيلمها ،نهايت اينكه دست يكديكرا بگيريم واو بوسه اى بر پشت دستهاى من بزند وسپس بگويد :
چقدر دستهاي زيبا هستند ، من دستهايت را دوست دارم ، بعد نگاهى در تاريكى به چشمان من ميانداخت وميگفت : اوه ، دو أتش  فروزان انسانرا ذوب ميكنى ، اين همه عشقبازى ما بو د وهمه گفتگوى ما ،
اوف امروز دلم بهم ميخورد از آدمها ، از اداهايشان ، واز عشقها وهوسهايشان ، عشق با يك بوسه شروع ميشود وسپس در رختخواب تمام ميشود ادامه هم ندارد ، عشق هاى يك روزه ويا ساعتى !!!
امروز با اين اسباب بازى تازه ام به گذشته سفر ميكنم و سوار بر ماشين زمان  بر ميگردم در لابلاى همان تار وپود گذشته پنهان ميشوم ، وفراموش ميكنم كه كجا هستم ،كى هستم ، وچگونه زندگى ميكنم ،
مردان زندگى من همه رفته اند ، عشقهاى امروزى را بايد آن لاين خريد ،  مانند خريد  از سوپر ماركت ويا فروشگاههاى كه البسه ريسايكل را بفروش ميرسانند ،  بلى عشقها هم ريسايكل شده اند ، دوباره سازى براى يكبار مصرف سپس مانند  حباب روى أب ميتركند ،همه تنها شده اند ،همه تنهايند ، با اينهمه هيچكس حاضر نيست  با ديگرى همراه وهم گام باشد ، همه از هم ميترسند ، وبقول شاعر افغان ، يار از يار ميترسد ، همه چيز ( امنيتى ) شده  وبقول شاملو دهانت را ميبويند مبادا  از عشق سخن گفته باشى .
 روز كذشته خبر دار شدم معينى كرمانشاهى هم به رفتگان پيوست ، حال حسين ،نوشين ،شيرين وفرها دش تنها شدند هرچند بزرگند ،ياد أن روزها افتادم وآن شبهايى كه همه دورهم جمع بوديم ،خاويار بود ويسكى بود وترياك ،عماد رام بود ، توكل  وخانم دلكش وخانم بيتا ، وآخر شب اكبر خان  كاباره اش را ميبست  وراهى خانه ما ميشد در إن زير زمين  زيبايى كه من با دستهاى خودم آنرا طراحى كرده وساخته بودم ميل داشتم محفل شعر وادب باشد اما محفل بزن وبكوب شد ،ارلين ميهمان أن زير زمين همين جناب معينى به همراه همسرش و سپس مرحوم همايون خرم با همسرش توكل با همسرش عماد با همسرش و همه خانوادگى تورج بود ، شيرين بود ، فرهاد هنوز بچه بود ، روزهايى كه به هتل بزرگ واريان براى ناهار ميرفتيم ويا با رستوران پارك شاهنشاهى ، يا به سفر شمال ميرفتيم ، هنوز ياد أن روزها در روى نوار ها ظبط است وهنوز عكسهاى كهنه أن روزهارا نشان ميدهند ، آن روزها هم رفتند ،همه رفتند ،تورج اعدام شد ، شيرين به كشورى ديگر ى رفت نوشين در امريكا كتاب مينوسد وفرهاد داراى همسر وبچه است ،همه تنها شديم واز هم دور ،حال مقدارى سيم  وكابل وچند اسباب بازى ميخواهند جاى خالى همهرا در زندگى من پر كنند . من خود لبريزم ،ث

نوشتار نيمه شب امشب ،من ، ثريا
پنجشنبه ١٩/١١/٢٠١٥ ميلادى 

پهلوانان یا پیامبران !

ادیان وکتب تاریخی در این باره چندان ذهنی را روشن نمیسازند ، ذهن برگشت دارد رو به عقب  ، آموزنده های مذهبی کم کم شکل سیاسی بخود میگیرند ،تا آنجاییکه امروز مبینیم چگونه شکاف بین مردم ایجاد شده وهر روز بر سر نوعی عرف وعادت خونها ریخته میشود  فرهنگ واقعی ملت ها گم شده اگر یک دین مثبت تاریخی بود که با فرهنگ یک جامعه جوش میخورد  دنیای بهتری داشتیم آنگاه عده ای در بالاترین نقطه قدرت مالی ومعنوی وخدایگونه را برای خود وخانواده تا ابد تثبیت نمیکردند ،امروز ما قربانیانی هستیم که هر آن باید درانتظار مجازات خود باشیم چون جزیی از خدایان نیستیم ونتوانستیم باشیم عده ای بیعرضه بودند عده ای خواب بودند وعده ای نخواستند که خودرا ازدست بدهند واین ( خود) معنای وسیعی دارد که هیچ قدرتی راه نفوذ به آنرا پیدا نخواهد کرد گاهی گرد وغباری بر روی چهره مینشیند سپس پاک میشود .امروز عمق این شکافها بیشتر شده وکم کم تبدیل به دره های خوفناکی خواهند شد  بشر تنها مانده ودرنابودی کامل دارد حل میشود  خود جوشی ها فرو کش کرده عده ای با تغییر دادن نقاب چهرها  وپوشش گذاشتن بر گذشته ها باین ویرانیها کمک کرده ویا میکنند .

دین تاریخی زرتشی ایرانیان با غلبه اعراب  وحکومت اسلامی  .توانست آن سازمان دینی را در حکومت ساسانیان بکلی از بین ببرد  اما نتوانست در فرهنگ ایرانی رسوخ پیدا کند  وهنوز تخمه های از این فرهنگ درگوشه وکنار دنیا دیده میشوند  که جهان خیز وجهان زا هستند . 

در ادیان سامی  به پیامبران مظهر خداوندی داده اند  اما درشاهنامه ایرانی این پهلوانان هستند که مظهر قدرت ورشادت ستیزه به دنبال نیکیها برخوبیهامیباشند ،  پیامبر همیشه  نشانه اصالت خداوند است  واز خدا پیام میاورد  او فرستاده خداست  پیامبر بخودی خود اصالتی ندارد او نماد ایمان است  ایمان بخدا  واز خدا بودن  او خود مستقل نیست ! به همین دلیل آنهاییکه در صدد تحمیق وفرو نشاندن روشنایی در دیدگان انسانهای هستند این امررا مسلم ساخته وافاضات وهجویات وابهامات مغزهای تهی خودرا نیز باو نسبت داده وبیان میدارند ، بیسوادی  درجامعه باین امر بیشتر دامن میزند ، امروز کتب درسی بکلی با زمان ما فر ق دارد درآنها تنها از ادیان وپاکی وطهارت و بردگی زن گفته شده بی آنکه کلامی از بشر دوستی ونوع پروری ویا اشعاری دراین زمینه درمیان آنها پیدا شود .

حماسه را پهلوانان وجوانان میافرینند  با تجربیات گذشته ، گذشته ما از بدو شروع اسلام چه بوده است ؟ ترسیدن از مرگ ، اندیشیدن به مرگ  آنکه به مرگ نمی اندیشد از مرگ هم نخواهد ترسید درفرهنگ امروز ایران ما تنها یکدم زیستن است :

بیا تا یک امشب تماشا کنیم / چو فردا رسد فکر فردا کنیم !! این فلسفه ابن الوقت بودن ، نه دلیری میخواهد نه رشادت وشهامت زندگی آسان وجوشان  پهلوانان امروز ما آنهایی هستند که درزورخانه هاپشت طرف را بخاک میاندازند وسپس با یک دیگ کله پاچه نیروی از دست رفته را جبران میکنند ، اندیشیدن درمرام آنها نیست ، تنها جنگیدن برای ناموس داشته یا نداشته ، بنا براین دیگر نباید درانتظار یک حماسه تاریخی نشست .
در فرهنگ  غرب ین نویسندگان وشعرا بودند که تنها یک راهرا برگزیدند راه انسانی ، اگرا مکان وماویشان تنگ بود ، گرسنه بودند، اما هدف داشتند تن بخود فروشی ندادند ، امروز زیر پرچم شاهنشاهی سینه بزنند فردا زیر پرچم رهبری وپس فردا عکس را قاب کنند که ما از ازل واول وطنخواه بودیم تازه معلوم نیست صاحب آن عکس واقعا برای وطن جنگید یا دست نشانده استعمار بود ؟
امروز فرهنگ ما در سوگ هیچ قهرمانی  نمیتواند بنشیند چون قهرمانی نیافریده برگشته به گذشته تاریک که زیر خروارها خاک پنهان است بی آنکه آنرا به درستی بشناسد ، به دنبال هر جنازه ای راه میفتد واگر بتواند مرثیه ای میخواند میرود تا دوباره بفکر شب باشد فردای نیامده را باید فراموش کرد .
در فرهنگ غرب برای بیست سال آینده فرزندانشان برنامه ریزی میکنند وهمین ابن الوقت  بودن ما بود که مارا باین روز انداخت که میبینیم .ث
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ثر یا ایرانمنش . اسپانیا . چهارشنبه 18/11/205 میلادی / آبانماه 1394 شمسی !

كامنت 

با درود فروان به شما دوستان وعزيزانيكه اين صفحه كوچك را قابل دانسته ووقت گرانبهايتانرا صرف خواندن وسپس اظهار نظر مينمايد ،با سپاس فراوان از يك يك شما عزيزان از دادن پاسخ به كامنت ها معذورم وگاهى بدينوسيله سپاس قلبى خودرا تقديم شما نازنينان ميدارم ، اميد سلامتى، سر فرازى و صبر  براى شما داشته و از همه مهمتر گاهگاهى پرخاش هاى ناگهانى مرا ناديده گرفته أنهارا با مهربانى قلبهاى زيبايتان بخشيده باشيد ، فراموش نفرماييد كه انسانم وگاهى بطور ناخود آگاه حوادث اطراف باعث خشم درونيم ميشود ، بايد اضافه كنم اين صفحه ونوشته ها اگر قابل باشند متعلق بخود شما هستند تنها مهربانى وبزرگواريتان  مرا دلگرم ميسازد شايد بهتر باشد اگر شعرى يا نوشته اى را از روى أن بر ميداريد ماخذ را نيز ذكر بفرماييد ، كما اينكه من خود هميشه با نوشته هاواشعار ديگران همين كارا ميكنم واز ياد ونامشان غافل نيستم ،

نام من چندان قابل نيست كه در كنار بزرگان  گذشته قرار بگيرد تنها شاگرد مكتب أنها بودم وراهشان را ادامه ميدهم ، بهرروى سپاس مرا بپذيزيد وبدانيد بى آنكه شمارا ديده ويا شناخته باشم در قلبم جاى داريد ،

با تقديم بهترين وشايسته ترين احترامات به شما خوانندگان اين نوشتار، ثريا ايرانمش ، اسپانيا ،

نوامبر دوهزارو پانزده ميلادى ،