مردان آمدند

مردان آمدند ! مردان ما نبودند ،

آیا دوباره بازخواهند آمد  تا با طنین گامهای آهنین خود شهر را بلرزانند؟

آیا روزی دوباره بامها وخانه ها وروزنه ها ، در زلال چشمان زیبای

دختران ما پر وخالی میشود ؟

چه روزی زنان ودختران خواهند توانست طنین شادی خودرا در آسمان

به پرواز دربیاورند ؟ چه روزی طنین گامها ی مردان ، بما نوید فتح

را خواهد داد؟ .

آنها آمدند ، اما مردان ما نبودند

مردان ما سپر خورشیدر را باخود خواهند آورد

تا در سر زمین تاریکیها وجهل وحشت ومرگ ، گیسوان شلال دختران

را ببویند.

چه روزی پسران ودختران ، وفرزندان ما به خانه باز میگردند؟

چه روز ی دوباره خوشه های گندم زار برایمان آواز میخوانند؟

ویک صدا میگویند که :

این خانه ، خانه ی توست، کشتزار خودرا دریابید

چه روزی میتوان از آب انگور شراب تازه ساخت ونوشید ؟

وبر در یک یک خانه ها فانوس روشنی آویخت  وبا دختران

رقصید ؟ .

................

» دستم بگیر کز غم ایام خسته ام «

کو فریا د رسی تا بگیرد دستم را ؟

دراین شبهای جنون ،

تو بیا  ، توبیا ودستم بگیر

وبگذار  این بره جدا از گله

در کوچه های پر هیاهو وزیر سایه های مشکوک

از آئینه تاریکی ها،   جدا  شده و......

بر پشت بام کاه گلی خود بخوابد

در ایوان خانه خود ، درآن فصل سبز

فصل سرخ وفصل سفید

ولفصلهای زیبای نورسیده

فریاد  کند

دستم را بگیر ، یک پنجره کوچک دراین شهر

مرا باتو پیوند مید هد

در سایه غبار گم شده ام

درمیان عروسکهای زیبا با پستا نهای بزرگ

آه  ...که این گم شدن بیهوده بود

درکجا میتوانم با تو یکی شوم و ازپیوند آب وآتش

لذت برم .

چه میدانم  روزی مانند عطری نامرئئ

به گرد گلهای صحرایی ، خواهم نشست

وبوی خودرا روی آنها به پرواز درخواهم آورد

دستم بگیر ، تا هنوز دستت جوان است .

............................................

............. ثریا .اسپانیا .جمعه / ساعت 5/44 دقیقه صبح !!

 

قندیل آویخته وسبو بشکسته

چه روز غمگینی ،

ازهیچ کجای این شب تاریک ، نمیشنوم صدای آشنایی را

دست مرموز شب ، خوشه های سپید اقاقیارا

از ریشه سوخت

با آتشی که تو بپا کردی

قلب من باز ، سینه ام باز

رو بسوی آن گلهای سپید که ،

همه هستی من بو دند ، جنگل بود

روئیدن ساقه ای در بطن مادر زمین

خون گیاهان در رگها میدوید

وبر سر هر گلی خون من دیده میشد

امروز چشمه زلال روشن زندگی

اینک زیر چنگال حیوانات ، آلوده بخواب رفته است

چشمه ای که من دنیا را دران

میتوانستم شستشو دهم

........

دیگر هیچ ستاره ای نوری نمی افکند

درعمق جنگلها ، صدای مرغ شب

شنیده نمیشود

پرندگان همه خاموش ، درقفس

وشب همچنان تاریک

نجوای نسیم دیگر از خوشه های گندمزار ، نمیگذرد

درکنج یک غار ، در سکوت باید نشست

به تماشای سیه روزانی که بامید تکه نانی

بر یک زمین متروک ، خط میکشند

اینان ، مردان وزنان دیروزندکه......

در رویاهایشان روی ترمه ها وظروف طلا

نشسته اند

این عاصیان دیروزند

که امروز له له زنان به مداحی لب گشوده اند

........

گناه با ما بود ، باما هست ، باما خواهد بود

که از یاد برده بودیم

پندارمان ، گفتارمان وکردارنیکمان را

امروز در میان دستان هرزه وناپاک

دوباره سوگند دروغی را میخوریم

با بار گناهان گذشته

طوفان در راه است

............ ثریا .اسپانیا

تیشه بر ریشه

گمان میکنم که اگر سرنوشتی با شد باید به زور آنرا رام کرد ،

امروز با مرهم گذاشتن بر روی خودخواهیهای زخم دیده وچیزهایی را

که به زیر پا گذاشته وآنهارا له کردم نمیخواهم عذر خطا های کوچک

گذشته را بیاورم ، اگر کسی میخواهد مرا فریب بدهد میداند که من از

جمله فریب خوردگان نیستم اگر دست بکاری میزنم با میل خودم میباشد

امروز دیگر نمیتوان  به گذشته ها برگشت واز نو علفهای جوانی را

زیر زبان مزه مزه کرد توده های کلاهبردار ، دزد وبیدا دگر بدون آنکه

فرصتی بما بدهند بر صحنه زندگی ما هجوم آوردند بی آنکه به چیزی

ویا کسی حرمت بگذارند.

شعله ای در یک فضای برهنه میسوخت وطوفان سهمگینی ازدرودستها

سنگین تراز امواج اقیانوسها کشتی عظیم زندگی مارا با همه قدر تش

لرزاند ، آنهائیکه بما حمله کردند صدا هایشان آشنا بود.

درآنروزها من هنوز مایه عشقی درسینه داشتم و گوشم به زمزمه ی

رویاها بود نمیدانستم که روزی آواز شوم یک پرنده مرا بخواب میکند

وغنیمتی سنگین را از من میرباید زمانی بیدار شدم که دیدم برهنه ام

وهمه چیز به یغما رفته است ، تشویشی به دل راه ندادم به دیدن دزدان

عادت داشتم ، اما این بار از عمق مدفون یک زندگی ، یک رویا این

دزد بیرون آمد ومن خود به پیشوازش رفتم .

نمیدانستم که او کارش این است که هستی هارا از جای بر کند با یک

شرمندگی در عزلتگاه پرهیاهوی غربت در دل سکون باد سوزان وزیر

آفتاب داغ ، لرزیدم وسپس دانستم که در دنیای ما موجوداتی نیز  وجود

دارند که هیچگاه نخواهیم توانست آنهارا بشناسیم .

خشم را فرو دادم ودزدان را بحال خود رها کردم وگذاشتم باین امید

باشند که پیروزی آنها لکه های چرک گذشته کثیفشان را میشوید !

شاید هم بشوید ؟! .

غارت  دزدان بیحساب بود  ومنهم یکی از این قربانیان غارت شده

امروز با کلمات ، این دوستان قدیمی وبا وفا همراهم وتماشاچی ،

تماشاچی کسانیکه با تار  نخ تابیده در پی بکارت دختران زودرس

بی هیچ شتابی راه میروند ، دخترانی که در سردابه های پهناور

گرفتارعطش سوزان خود میباشند ورویاهایشان در قالب روایتهای

احمقانه با زمزمه های شیرینی در گوششان مینشیند.

تماشاچی اژدهای پیری که با جرئت در این دشت بیکران وآبگیر تازه

در کنار آتش سرخ وآب وابرهای پر بار ذهن بکارت هارا زیر زبان

مزه مزه میکنند وبه دنبال بره های بی شماری هستند که گله گله به

قربانگاه میروند در آرزوی یک چراگاه وسپس در سراشیب یک

سقوط با یک فریب نرم که چاشنی این هم آغوشیهاست .

....................ثریا.اسپانیا .سه شنبه 3/11/

 

تک درخت

آن روز که زاده شدم ، چشمانم به دومروارید سیاه میمانست

......................................................

خوب ، امروز دیگر کسی را نمی یابم که شریک کارهای من باشد

خودم به تنهایی دوباره فصل جدیدی را آغاز کردم ودر میان تجربه های

ناشناخته وشگفت انگیز ویک آینده نامعلوم ووحشت آور، تنها مینویسم

منظره های تازه  وآدمهای تازه ای را که دیده ویا درحال شکل

گرفتن میباشند ، درمیان دستهایم نگاه میدارم وسعی میکنم که دیگرآنها

از میان پنجه هایم بیرون نریزند .

زمانی که درپارک ویا لابلای درختان به همراه پسرم قدم میزدم ویا در

گوشه ای یک استکان قهوه مینوشیدم ، میپنداشتم که :

خوب دیگر به اوج آرزوهایم رسیده ام واشک ریختن ها تمام شدند حال

باید بوی بیکسی را رها کنم وبوی میوه کاج را به درون ریه هایم

بفرستم.

مهم نیست درکجاهستم ، دیگر میلی ندارم که آن علاقه شدید دوران

کودکی را مانند یک دستمال گردن محکم به گلویم ببندم تا راه بغضم را

بگیرد ، بچه ها بزرگ شدند واز من جلوتر راه میروند پرده های توری

را پس زده اند ودنیای پر وسعتی را درجلو دارند ، دیگر لزومی ندارد

که بامن باشند وبامن هم قدم .

اینجا مانند یک درخت خودم را در زمین کاشته ام ، میگویم پسرم ،

دخترم ، آنها نیز کاشته شده اند همه در جشن میلاد مسیح شاخه های

کاج را تزیین میکنیم !!! وستاره بزرگی بر بالای درخت میگذاریم

وسال به سال را میشمریم تا در مقابل هجوم اندوه ها وغم هادریچه

زندگیمان را اندازه بگیریم .

زمانی مجبور میشوم که با دسته گلی به سوی یک دیوار که ( او )

در آنجا خوابیده بروم ودرکنار آن دیوار شمعی روشن کنم وآخرین

هراس ووحشت را در میان آن حیاط بزرگ که بر چهره آدمها

نشسته ببینم ، نفسم میگیرد  ومیخواهم فرار کنم ، منکه در میان یک

حیات بزرگ وصدای خروس سحری به دنیا آمده ام حال باید گوش

به تک زنگهای آهنی کلیسا بدهم  که مرگ موجودی را اعلام میدارند

و درهمان حال به بهاری میاندیشم  که شروع یک فصل تازه است

وبه پرواز پرستوها ، دوباره باید با این گروه هم آواز شوم تا از نسیم

بهاری دور نیفتم .

ما رفتنی هستیم ، همه درحال رفتن وداریم آهسته آهسته میرویم چه باهم

باشیم ویا تنها .

من تنها ییم را در پاشنه های پاهایم ودر عضلات خسته رانهای زنانه ام

پننهان میکنم وبخود میقبولانم  که یک درخت هستم ؛ یک درخت تنها .

........ثریا .اسپانیا.

روز مردگان !

من مرگ را سرودم ، مرگی بزرگتراز امواج دریا

من عشق را سرودم ، عشقی متعفن تراز بوی ماهیان مرده

از آبشخور ماهیان مرده دور شدم

به گفتگوی پرندگان خانه به دوش ، نشستم

دلم میسوزد ، ای یار

که دیگر قمری ها نمیتوانند آواز بخوانند

که مردان عاشق نمیتوانند گل به معشوقه هدید بدهند

سر زمین آنها ، سر زمین گلهای نفرین شده است

با یک ابر تیره وملال آور

شوم ترین اندوه را دربوته های جوان میبینم

زمین آنها را می بلعد

هان ! ای مردابهای بدشگون

گلخانه ما لبریز از گلهای بهاری است

اما درخلوتگاه کلا غان پر نیرنگ ، اسیرند

.........

قدم آهسته بردار ، قدم هایت نشان آشنایی دارند

این دشت پرخار ، آیا روزی دوباره گلستان

خواهد شد؟

دنیا زیر پای توست

کشتی نور  ترا تا افق هدایت خواهد کرد

وفواره ها دوباره سر میکشند

نور چراغهای الوان بر پیکر نورستگان

خواهد تابید

دنیا زیر پای توست

باید خار هارا از دامن زدود

خارهای چسپنده وکهنه های دیروز را

که هنوز بر طبل جوانی میکوبند

مرگ آنها روزی فرا خواهد رسید

وجنگل ما سبز خواهد شد

اگر چه من در مسیر نور آفتاب درحرکت باشم

.........ثریا اسپانیا .یکشنبه

 

خیانت بزرگ

زندگی جنگ است وجنایت وخیانت وکسیکه تجاوز میکند اگر بر تو

غالب آید صاحب هر حقی میشود وآنکه شکست خورده اگر به شکست

خود تسلیم شود ، حتما نفعی در میان دیده است . ؟ !

................

این ، یک تن ، که درکوچه های تنهایی یک معامله بزرگ با طبیعت

انجام داد آسوده خاطر به همه اعتماد کرد خاطرش جمع بود که همه

برادر وخواهر یکدیگرند!!!  اما روز ی فرا رسید که دیدتنها وخیانت

دیده درجاده بیکسی دارد راه میرود ، با همه اینها دندانها وپنجه هایش

را تیز کرد وگفت :

بک تنه به جنگ سرنوشت میروم ، دیگر رویا بس است باید این

واقیت شوم را درک کرد که دنیای ما یک جنگل است .

طبقات اجتماعی یکپارچه در برابرش بی پروا ایستادند واورا از

مرزهای خود بیرون راندند وکاررا بجایی رساندند که خود مهاجرت

کند ، آنها درکمین نشستند تا کمترین خطای اورا بینند و بزرگ کنند تا

نشان دهند که طرد او از جامعه پورژوازی خودشان عادلانه بوده است

........حال از کجا بدانم که ، درگذرگاهم هر کلامی بی معنی ویا

پر قدرت است  وآیا میشود آنرا در هوا گرفت ؟ .

از کجا بدانم درگوشم نوای کدام پرنده نهفته در قفس هوسناک سینه

نجوا میکند ؟

نه من آن اسب پیر درشکه کهنه نیستم که در زیر آفتاب در جاده خاکی

به چرت فرو روم ، ویا بر توبره حایل گردنم به نشخوار مشغول باشم

هیچ چیز در من نمرده است تنها امروز ارواح گم شده دیروز در پهنه

دشت زندگیم پرا کنده اند .

هنوز زمانی آرزوهای خفته سر میکشند در سودای یک عشق ، یک

مهربانی و...........پایان

از : یادداشتهای قدیمی وروزانه .ثریا .اسپانیا