جام اگر بشكست .....
خوشبختانه چندان دردناك نبود ، جام شيشه اى ، حبابى از ريا ، يك روشنى كاذب ، اطرافم را گرفته بود،امروز ميبينم چگونه بعضى ها ميتوانند دست به حذف روحى وفيزيكى تو بزنند !
اگر امروز را پيش بينى ميكردم، چه بسا دست به آن حماقت بزرگ نميزدم ، خودرا فريفتن وهر علف هرزه اى را درختى پنداشتى، نتيجه اش ويرانى است ،
امروز چه آزادانه نفس ميكشم ، پرده هارا باز كردم ، اطاق لبريز از هواى تازه شد ، در آن محور تا ريكى كه براى خود ساخته بودم ، داشتم خفه ميشدم ، جاى نفس كشيدن نبود ، همه وقت را ، همه اوقاتم را وهمه لحظات خوبى را كه ميتوانستم از زندگيم لذت ببرم بخودش اختصاص داده بود ، داشت مرا خفه ميكرد ،خوب اگر او ا رها ميكردم چيزى را از دست نميدادم ، نفس تازه كردم ،از جاى برخاستم و دوباره صفحه را پيش كشيدم ، دكمه ها لق ميخورند ،حروف ميگريخت اما ادامه دادم ، ميبايست اين زهر را هرطور شده بالا بياورم ، پادزهرش تنها خود او بود ، خودرا لو داد بى هيچ تفكرى ، حالم بهم خورد ، نفسم گرفت و بسرعت انگشت در گلويم كردم وأن را بالا أوردم ، لزجه اى از كف بود ، كف خالى مانند حباب روى آب ، ناگهان تركيد،
بخود نهيب زدم ،
آهاى بيدار شو ، شب تمام شد ، صبح روشن دميد ، آفتاب از افق سر زد روزهاى ابرى وبارانى تمام شدند ، چرا اينهمه سقوط كردى ؟ بلتد شو ،
در أنزمان كه كتابها وقصه هاى ترجمه شده فرنگ را ا ميخواندم دنياى ديگرى جلوى چشمانم پديدار ميگشت ،بى آنكه به اطرافم نظر كنم وستاره هاى درخشانى كه اطرافم را فرا گرفته بودند ببينم ، رو بسوى غرب داشتم !!!
بقيه ماندند ، وزندگى شان را ازامه دادند ،درون همان سجاده وروبه همان قبله ، چيزى براى آنها عوض نشده بود ،بيرون را نميديدند ، إفتاب را نميديدند ، نه زمستان ،نه گرماى كشتده تابستان برايشان فرقى نداشت ، محكم روى خاك خود ايستاده بودند ، ودرهماجا هم دفن شدند ،
ومن امروز يك نخ باريك ولرزان ، يك علف هرزه را بعنوان ريشه گرفته از آن انتظار معجزه دارم ، رهايش ميكنم ، خاك ،خاك است ، هوا هم يكى است ،اين خاطره ها هستند كه روحت را به آن سو ميكشند ، ريشه خشك شد ، با افتادن بيل الكتريكيى روى آن ريشه نابود شد امروز علفهاى هرزه هستند كه خودنمايى ميكنند ، نه درخششى ذاتى ونه ابهتى تنها در لباس ديگران خودرا بزرگ ميبينند ، پا روى شانه كسانى ميگذارند تا بالا بيايند كه تو خود در كنارشان زيسته بودى ، كجا گم شدى ؟ چرا خودت را تا سطح يك انسان تازه رشد كرده ونا بالغ نزول دادى ، اين بچه هاى تازه ، نوزادان بينوا ،در انتظار سقوط تو نشسته بودند .
بر خاستم ، لباس خودم را پوشيدم ، كفشهاى خودمرا كه باندازه پاهاى كوچك اما پر قدرتم بودند ،به پا كردم وراه جاده نورانى وخيابانهايى پر درخت را گرفتم ، زندگى در يك محدوده كوچك وميان آدمهاى كوته فكر انسانرا به سقوط وا ميدارد دوباره به جلد خودم رفتم ، و.....
داستان همچنان ادامه دارد ،اين تنها يك ميان پرده بود
، با صداى باران بيدار شدم
ثريا ايرانمنش ، اسپانيا ، نيمه شب سه شنبه ،٣/١١/٢٠١٥ ميلادى
