کجا؟

گاهی از اوقات از خودم میپرسم که ، من کجا ودرچه دامنی بزرگ شدم گه کاملا با مردم این زمانه فرق دارم ؟

مادر که هیچگاه حوصله حرف زدن نداشت وهمیشه فکرش به دنبال هفت پسری بود که ازدست داده بود ومن تنها بازمانده آن خانوده بزرگ بودم ! همه به دست دایه ها  مرده بودند ویا از سرخک ومخمک وآبله مرغان واسهال واستفراغ  جهانرا ترک کرده وخود وبقیه را راحت کرده بودند ،

بیاد دایه ام میافتم آن زن مهربان که ازمادر برایم مهربانتر بود وبه هنگام جداشدن از او وسفر به پایتخت مانند ابر بهار اشک میریخت با آنکه خودش چند بچه قد ونیم قد داشت .

چه کسی بمن یادا داد که چگونه غذا بخورم ودست به سفره کسی نبرم ؟ آن عمه مهربان وبانوی بزرگ که زندگیش از خیاطی میگذشت با همسر با بسن گذاشته اش بی آنکه هیچ بچه ای داشته باشند تنها مونس آنها یک کنیز با دخترش بود که پس از مرک آن زن عمه جان دخترش را بفرزندی پذیرفت وباو لقب خانم داد هیچکس جرئت نداشت عنوان خانم را از پشت اسم آن دخترک بردارد ووصیت کرده بود پس از مرگش آن دختر خیاطخانه اورا اداره کند . چقدر مهربان بود با چادر نماز سفیدش که همیشه بوی خوشی از آن بمشام میرسید مادر تنها باد درلپ هایش میانداخت وبرای خودش غصه میخورد و دلسوزی میکرد واشک میریخت گاهی هم تشری بمن میزد که مواظب غذا خوردنت باش دختر هیچوقت لپش را باد نمیکند لقمه را به مبیان دهانت روی زبانت بگذار وآهسته آهسته آنرا به گوشه لپ بفرست ، یاد بگیر چگونه غذا میخوری ، هیچگاه با دست غذا نخور وآب را سر نکش چای را فوت نکن وووو منهم ماندد یک دختر خوب که قرار بود به دربار پادشاهان وامپراطوران قدیم برود تربیت میشدم ؟!  سپس کتابها  ورمانها به کمکم آمدند وحسابی از دنیای اطرافم دورشدم .

گویا یکی از بستگان دور مادر که نامش درتاریخ زنده است روزی روزگاری درهند وسپس در ترکیه ودست آخر در فرانسه تحصیل کرده بود وپس از ماجراهای زیاد سر اورا بریدند وبه تهران برای جناب محمد علی شاه فرستادند  او سه تن دیگر که گویا زیادی حرف میزند ! شاید این تربیت عالی از همانجا سر چشمه گرفته بود .

امروز درمقایسه خودم با این آدمها ، بکلی خودمرا غریبه میدانم گویی از یک سیاره دیگر پای باین جهان گذاشته ام نه زبان عامیانه آنهارا میفهمم ونه متلکها وقلمبه گوییهایشان را درخانه دوهمسرم نیز با همین مشگل روبو بودم آنها هرد پرده بکارت دنیارا پاره کرده بودند ومن مانند طفلی گمشده نه راهرا میدانستم ونه چاه را .

در تمام عمرم دوبار عاشق شدم عشق اولی تا چهل سال طول ودومی تنها دوسال هردو مرد عامی بیسواد یکی بازاری دیگری مطرب و دراین میان مردی دیگر را به همسری پذیرفتم یک کمونیست دوآتشه ! آه نه ! هیچکس نبود تا زبان مرا بفهمد حتی دیگر فهم زبانم برای خودم نیز مشگل شده بود. امروز بیاد عمه جانم بودم .بیاد گرمای مطبوع خانه اش وبوی خوش " کولمپه های " خوشمزه اش وچای خوش طعم وعطر او که همیشه یک دانه هل به درون قوری میانداخت آن اطاق بزرگ آفتاب رو با پنجره های بزرگ و....در پایتخت مانند یک بچه بی پدر ومادر وبیکس وکار بین مردم عادی میکشتم .عمه جان سالها بود که از دنیا رفته بود وفاطمه خانم دختر خوانده اش خیاطخانه را بسته وبه جنوب سفر کرده بود ، لابد میرفت تا ریشه اش را بیابد

ثریا ایانمنش / اسپانیا. سه شنبه 2014/3/11 میلادی .