به دل جشن وعروسی وعده کردم
ندانستم که ماتم دارم امشب ........شهریار
خیال کردم که باد وطوفان تنها همین حیطه وهمین جارا فرا گرفته اما گویا دنیا رو به دیوانگی میرود وهوایش نیز با خود او دچار سرسام شده در امریکا برف وبوران ویخبندان ودر گرانادا نیز برف وشهرکهای نزدیک ما که خیلی کم درزمستان روی برف وبارانرا میدیند وهمیشه مانند خوزستان هوایشا ن داغ بود حال زیر برف وبوران فرو رفته اند .
چهارشنبه سوری ما با روشن کردن چند شمع بپایان رسید ! درایران هم که چهار شنبه سوری زیر چشمان ماورین امنیتی شکل میگرفت هنوز نمیدانتم آیا آن سر زمین یکی از اقمار شوری است ویا نوکر فراموشخانه !!! این فراموش خانه روزی توانست یا خواست دست دین را از سیاست کوتاه کند کلیسارا بسویی راند حال درسر زمین بدبخت وفلاکت بار ما مشتی ملای بیسواد وبیشعور واحمق را حاکم کرده است ، در روزی که روز جناب انینشتن وروز عدد پی بود یعنی M - 3/14
درایران فریاد بر میداشتند که حاکم جبار حکم داده که چهارشنبه متعلق به مجوسان است .
بهر روی دنیا ی خر تو خری است متاسفانه ماهم حضور داریم (علی معلم )شاعر نویسنده مترجم فیلم ساز وبرنامه ساز ایرانی بیصدا درگذشت تنها یک عکس ویک خبر اما یکزن کمونیست آواره بنام ویدا حاجبی همه صفحات رسانه را پرکرده بود که درسن ننه بزرگ من در یکی از شهرهای اروپای جان دا د ....وهنوز این خبر ادامه دارد اما ازروی علی معلم گذشتند تصادفا در شروع انقلاب شعری از اورا یکی ا زخوانندگان خوانده بود که من روی نوار دارم .
روز گذشته به داخل گنجه ام سر زدم دیدم بد آرشیوی از گذشته ها درست نکرده ام حیف که بچه هایم چندان رغبتی ندارند نه به گذشته شان فکر میکنند ونه به سر زمین زادگاهشان آنقدر خوبی از این ملت باشرف دیدند که ترجیح میدهند هرچه بیشتر فاصله بگیرند بنا براین با فرهنگ غرب بیشتر آشنا هستند تا سر زمین مادریشان .
زمانی یک هموطن را میبنند مانند جن وبسم اله فرار میکنند چون هم درانگلستان وهم دراین ویرانه سرا هموطنان مهریان!! ودلسوز!! ونجیب خودرا دیدند امدن خوردند وریختند وپاشیدند وچرند گفتند ....ورفتند وتمام شد .
تنها من هنوز دودستی باین رشته پوسیده چسپیده ام چرا؟ نمیدانم علتش برای خودم من نیز نامعلوم است ..درگذشته هنگامیکه صدای پری کومو را از رادیو میشنینم تمام رگ وریشه ام بصدا درمیامدند چون درهوای خودم تنفس میکردم دراین ده نم دار حتی موسیقی ان روزها طعم بوی دیگری دارد بوی بی تفاوتی ، آن روزها اگر رقصی از یک رقاصه فلامنکو میدیدم تمام شب درخواب آنرا نشخوار میکردم امروز حتی میل ندارم آنرا ببینم آن روزها دوعروسک بزرگ فلامنکو با لباسهای تور وابریشمی درگوشه میهمانخانه ام خودنمایی مکیردندانهارا موقع آمدن به دزدان بخشیدم وامروز دیگر اثری ازآن عروسکها دربازا ردیده نمیشود واگر هم پیدا شود بسیار گران است .
ـآن روزها از آمدن به اسپانیا گریزان بودم شهری بود ناشناخته با مردانی که دستار بسر بسته شال بر کمر وخنجری درمیان شالشان پنهان بود اما امروز مجبورم در کنار نواده های همان خنجر به دستان زندگی کنم وشبها از هر صدایی از جایم دومتر بپرم .
ابدا با خارجیان کاری ندارند برعکس ما که اول خارجی برایمان مهم است بعد هموطن اینها از دایره خودشان بیرون نمیایند با آنکه ما با آنها پیوندخانوادگی داریم اما هنوز غریبه ایم خانه شان بوی خودشانرا میدهد بوی همان پاچه خوک .
ما درآن آب وهوا داشتیم ارزوی خارج را درسر مپیروراندیم ، روزی یکی از دختران اقوام گفت "
ما درخوشی ایران بوده ایم در بدبختی وذلت آن هم باید شریک باشیم فرار فایده ندارد .....
البته او هم جایش گرم بود وهم پشتش به ملاهای اهل قم نمازاورزوه را دوست داشت قمارراهم درکنارش دوست داشت اما من نمیتوانستم احساس چند گانگی بکنم من روی یک خط مستقیم راه میرفتم از کج ومعوج شدن بیزار بودم میپنداشتم خط مستقیم مرا زودتر به مقصد میرساند مقصد کجا بود ؟ منظور چی بود؟ به کجا رسیدم ؟ به پشت دیوار نا امیدی وبی اعتمادی وبی تفاووتی .
حال امروز باید بروم روی بالکن وکثافتهارا بشویم تمیز کنم روکش مبلهارا که خیس آب شده اند درون ماشین بشویم وچشم به اسمان بدوزم که ایا هوا آفتابی خواهد شد یا زیر ابری سنگین دوباره بی رمق خواهم افتاد وهر صبح بااحتیاط واردحمام شوم تا بببینم میهمان جدیدی از نوع سوسکها مارمولکها وعنکبوتها نیامده ومن میتوانم با دل راحت دوشی بگیرم ؟ ...
سلامت را نمیخواهند پاسخ دهند
هوا دلگیر ، درها بسته ، سرها درگریبان ، دستهایمان پنهان ، نفسها ابری ، دلها خسته وغمگین .........الف . ثالث
پایان .
ثریا ایرانمنش " لب پرچین" 15/03/2017 میلادی /.اسپانیا .
