این نامه را برای تو مینوایسم ، همسر عزیزم ،
امسال درست بیست وهشت سال است که از این دنیا رفته ای ، اگر خیلی ایمان داشتم میگفتم خداوند ترا ویا مارا دوست داشت که نگذاشت مانند بقیه آدمها ( جایگیر ) شده ودر بیمارستانها درد بکشی ، آنهم درغربت .
برایت زیاد نامه نوشتم که محفوظند ، زیادنوار پرکرده ام وروی سی دی گذاشته ام ، اما تو نمیتوانی به آنها گوش دهی ویا آنهارا بخوانی ، مدتهاست که ترا بخشیده ام ، وامشب اگهان از جای برخاستم واز تو طلب بخشش کردم ، شاید منهم بنوبه خود گنه کار بوده ام ، گناه من تنها ازیک عشق بی خاصیت وپنهانی تجاوز نمیکرد ، اما تو همه راههارا طی کردی فرق بین من وتو زیا دبود بلند تز ار یک جاده طولانی ، تو از یک خانواده تاجر برخاستی ومن از یک خانواده شاعر ، این دو باهم هیچ تجانسی نداشتند اگر سرشت هرکسی سرنوشت او باشد ، بنابراین (شعر ونوشتن) سرنوشت من بوده درراهش بجان کوشیده ام هیچکس نمیداند که چه ها بر سر من آمد ، خوشبختانه بتو وفادار ماندم ، ودرکنار کودکانت نشستم تا به ثمر رسیدند وخوشبختانه تعداد پسر ها بیشتر است تا نام ترانگاهدارند ، بعضی از انسانها احتیاج دارند تا نامشان ابدی باشد آنهم دردنیایی که دارد ویران میشود .
دلم ز نرگس ساقی امان نخواست به جان
چرا که شیوه آن ترکد دل سیه دانست .
هرگز برای آتکه نوشته باشم چیزی ننوشتم ، هر نوشته من نیاز من بوده است وبه جان خریدمش ، برای تو خواندن کتاب ونوشتن امری بیهوده وزائد بود از آنجاییکه مرا دوست داشتی همه هوسهایمرا برآورده ساختی ، من از هر درختی وسایه ای وجویباری ایده میگرفتم ومینوشتم وهنوز این کار احمقانه من ادامه دارد ، خودت خوب میدانستی که چشمی بمال توو دنیا نداشتم آنقدر بی نیاز بودم که حتی همه جواهرات دنیا بنظرم سنگ واره میامدند ، هیچ شاعری ونویسنده ای خود بخود بزرگ نشد تا اورا بزرگ نساختند ویا سروده ونوشته هایش آنقدر سنگین وپر وزن بودن که اورا ابدی ساختند ، ازاین نوع انسانها خیلی کم دردنیا یافت میشود باید قرنها بگذرد تا ذره ای دردل خاک لعل شود ، من با نسل خودم بزرگ شدم وتو با نسل خودت من با سنتهای تو بیگانه بودم وترا تنها برای خودت میخواستم درحالیکه تو میل چندانی به تشکیل خانواده وسایر مسائل نداشتی یکبار این تجربه تلخ را پشت سر گذاشته بودی حال معشوق را دربطری وکارتهای بازی وزنان زیبا یافته بودی ومن بیتابانه عشق به خانوده وجمع جور آن وحمایت از آن وحرمت آن وتربیت بچه ها داشتم ، من هیچگاه به آرامشی که آرزویش را داشتم نرسیدم حتی امروز که همه چیز برایم مهیاست باز چیزهایی مرا آزار میدهند ، من فساد را دوست نداشتم وحتی المقدور سعی میکردم درآن نغلطم ومیل داشتم از آلودیگها به دور باشم تا حد وسواس خود وبچه هارا ازهمه آلودیگها کنار بردم امروز چه آنها مایه فخر ومباهات من باشند ویا تو فرقی ندارد ما هرد و در بوجود آوردن آنها سهیم بوده ایم ، برخلاف تصور همه روحم به نارکی برگهای گل اطلسی اما اراده ام فولادین وبا همین تضادها توانسته ام تا امروز خودرا باینجا بکشانم .من اگر خوبم یا بد ، همین هستم نه بیشتر ، امشب زود به رختخواب رفتم ، ناگهان سراسیمه بلند شدم وگفتم "
ترا بخشیدم عزیزم ، تو هم مرا ببخش . میدانم تا چه حد مرا دوست داشتی تا حد مرگ اما نمیتوانستی جلوی من بایستی من زن حرم نبودم ، زنی بودم خود ساخته ، که روی پاهای خود ایستاده وتحمل هیچ دستوری را نداشتم ، ترا عقاب پنداشتم وبه دنبالت روان شدم ، درحالیکه پرنده کوچکی بودی که به دامن من آویختی ومن آنروز چقدر احساس تنهایی وبیکسی کردم .همان روز که گریه ترا دیدم /
هنوز پشت درهای بسته ایستاده ام هیچ دری برویم باز نشد اصراری هم نداشتم پای به درون خانه های ناشناس بگذارم ، بهار فرا رسیده تو دربهار به دنیا آمدی ودربهار هم از دنیا رفتی ، هنوز غولهای عظیم کاجها چتر سبز خودرا بر سر ما سایه کرده اند ما ، من وفرزندانت زیر چتر آنها از ریزش باران درامانیم وهمچنان من به زمزمه های دل گوش میدهم اما دیگر به هیچ دری نمیکوبم واندیشه بازگشت را هم ندارم ، اگر روزی درآن خانه ویران باز شد بازهم من برنخواهم گشت ، خاطرات تلخی دارم که باهیچ شهدی شیرین نخواهند شد ..
من سوختم چو هیزم تر درخویش / دودم به چشم بی هنرم میرفت /
چو آتش غروب فرو میمیرد / تنها ، سرم به زیر پرم میرفت /
ترا بخشیدم ای ناتوان مرد / روانت شاد وقرین رحمت باد / همسرت . ثریا /اسپانیا /
ثریا /
