همین صفحه وهمین چند خط را هم از من دریغ کردهجلویش را گرفته اند .
مرا باکسی کاری نیست ودشمنی هم ندارم آنقدر درد دارم که جهان را با همه محتویات خوب و بد آن از یاد برده ام ،
امشب در میان فشار درد ناگهان بیاد پدرم افتادم از روح او کمک گرفتم دو قرص دیگر بالا آنداختم ، پرستار شبانه ام بخواب فرو رفته تشنه ام کمی هم گرسنه ، ناگهان درد فروکش کرد آیا به کمکم آمده بود ؟ سالهاست از یاد برده ام که پدری داشتم سی وشش سال داشت که از جهان رفت گویی آمده بود نطفه مرا دررابن جهان بکارد تا با کمک خار مغیلان وشعله های سر کش آتشی که از هر سو مرا احاطه کرده وهنوز هم سر می‌کشند و سپس از جهان هستی برود سه سال داشتم که او رفت ودر سن چهارده سالگی برگشت تا از من طلب بخشش کند آن روزها بخشیدن او برایم سخت بود زیر گفته های مادر تقریبا دشمن او بودم اما بعد ها فهمیدم چه نازنین جوانی بود ، با داریوش رفیعی خواننده دوست بود همشهری بودند هردو عاشق هردو شیدا هردو فارغ از جهان هستی .
آیا به کمکم بر خاسته پس از سالها حتی شمعی هم برایش روشن نمیکردم آنقدر درد و رنج اطرافمرا گرفته که حتی خودم را فراموش کردم شب گذشته با دوست قدیمی ام حرف میزدم ای وای او هم دارد می‌رود دیگر پاک تنها شدم ،
در کنار این نسل جدید ،خودخواه وحشی،،،،،دانا !!!!! من نادان چه میخواهم ؟ چه دارم به این جهان ویرانه عرضه کنم غیر از ناله .
اه پدر برایت شمع روشن خواهم کرد ومانند آن زن دیوانه فیلم نامه خواهم نوشت وبه بهشت خواهم فرستاد ودر آن خواهم نوشت که :
پدر مرا عفو کن ترا دوست دارم بچه که بودم اکثرا درون ماشین تو به ماهان میرفتیم تا تو در کنار دوستان درویش خود از جهان هستی غافل شوی عاشق اشعار خواج‌ی کرمانی بودی بهترین سر گرمی تو قاب کردن اسکناس‌های قدیمی بود ونمایش فیلم با دستگاه های ناقصی که خودت ساخته بودی برای کودکان شهرمان با صدای داریوش رفیعی می،زیستی من مات ومبهوت به این زندگی دوگانه مینگریستم یکطرف زنی ارباب بود طر ف دیگر مردی بی اعتنا به مال دنیا هرچه را داشت میبخشید وتو این میراث را در من به ودیعه گذاشتی من حتی خودم را تیز مجانی بخشیدم به دیگران ارزشی برای خودقائل نبودم .
گذشته گذشته و بهار منهم گذشته در یک زمستان سخت در انتظار معجزه نشسته ام ؟! خنده دار است نه ؟ تو تنها بیکس در گوشه بیمارستان رضا نور ساعت دوازده شب از دنیا رفتی آن شب بیقرار بودم از پشت پنجره سایه اترا دیدم نرسیدم به اطاق مادرم رفتم ،گفت برو بخواب تا فردا وفردایی دیگر نبود وهیچکاه فردایی برای من نیامد همه دیروز بود ، روانت شاد امید است این دختر بی مهر خودرا بخشیده باشی . پایان
ثریا
12/11/2023 میلادی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر