ثریا ایرانمنش. لب پرچین. ساکن اسپانیا
در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد / . حالتی رفت که محراب. به فریاد آمد
از من اکنون طمع صبر ودل وهوش مدار / آن تحمل که تو‌دیدی همه بر باد امد .
روز گذشته احساس کردم. در این دنیا هیچکس را ندارم چقدر دراین غربت تنهایم .بچه ها کار می‌کنند خانه وزندگی ومسئولیتهای خود را دارند. دو‌تن آنها اینجا نیستند عروسم در خانه زیبایش که با آخرین تکنیک‌ها مجهز شده مستانه راه می‌رود. با سگهای گرانقیمتش بازی می‌کند کتاب میخواند مهم نیست همسرش در کدام گوشه جهان مشغول سخنوری ویا کار است .
خون ریزی شدید داشتم ترسیده بودم ،میلرزیدم گرسنه بودم ، درد داشتم .
خودم را به اشپزهانه رساندم تکه ای سینه مرغ را درون تابه. زیر ورو کردم وبه نیش کشیدم. به دخترم زنگ زدم برنامه آت چیست ؟ نگفتم تنهایم. نگفتم بیمارم ، پرسید چرا کاری داری. باید ماشینم را به پسرم بدهم با دوست دخترش قراردارند به سینما بروند. گفتم نه ، نه هیچکاری ندارم. درد امانم را بریده بود قرصهارا بالا انداختم لباس خوابم را پوشیدم وروی تختخوابم دراز کشیدم. رادیو را روشن کردم همان نوار هفتگی موسیقی کلاسیک. وگرمای شدید دیگر نمی‌شود از ک‌ولر ها استفاده کرد کسی آنها ا تمیز نکرده برق هم گران است. پنکه هم در آن اطاق است ، باد زنم را مرتب تکان می آدم خیس عرق بودم .
خوب بفرما جناب اجل. من ترسی ندارم. سالهاست ترس را قورت داده ام بجایش سنگ شده ام. وسالهاست که عشق را فراموش کرده وبجایش آب میوه مینوشم درون قوطی ها کوچک که برای بچه های کودکستانی ساخته شده سالهاست. زندگی را با همه رنج‌ها وخوشیهایش فراموش کرده ام. همانند یک رباط گاهی چیزی به مغزم فشار میاورد روی دفترچه. پشت دستمال کاغذی. ویا روی دیواری که ابدا به میل من نیست مینویسم. ویا همه را درون همین. صفحه به دست فراموشی میسپارم .
دست بردم لیوان آب را بردارم گویی دستی. انرا زد واز من ربود آب سرازیر شد زیر تلفن زیر کتابچه زیر چراغ .
خوب مهم نیست انهارا تمیز می‌کنم سخت تشنه بودم دلم لیوانی سنکجبین با خیار میخواست اما این چیزها در اینجا. رسم نیست . خیارها اکثرا تلخ و سرکه ها دستکاری شده اند .…..نه بخواب. باخیال بخواب ،کدام خیال ؟!
مشتم را مانند اسکارلت اوهارای فیلم باد رفته به آسمان کردم وگفتم .
ای کائنات. زندگیم را پس میگیرم. همه آنچه را که بر سرم آوردی از تو پس خواهم گرفت من زنده میمانم تا زندگیم را پس بگیرم .
نمیدانم چرا ناگهان بیاد آن خانم فرنگی سفید پوست بلوری افتادم. که کت اورا باقیمتی بسیار نازل دوخته بودم واو سکه ای جلویم بعنوان انعام پرتاب کرد. یک سکه دو یورویی انرا به درون شومینه پرتاب کردم وسرم را روی لب بخاری گذاشتم وگریستم من که لباسهایم باید از پاریس میرسید یا از ایتالیا ویا برای خرید آنها خودم میرفتم من که کفاش مخصوص داشتم برایم کیف وکفش میدوخت وهنوز یکی از آن کیف هارا دارم ،منکه ،،،،، بس کن وان آخرین گریه من بود همه انعام هازیر خاکستر شومینه زیر خاکسترهای داغ نشسته بودند ،چه روزهای سختی را گذراندم تا لیدی بار آوردم و……نوه ها. مشغول درس دانشگاهی وکار هرکدام در سر زمینی ،
وتازه احساس کردم که چقدر تنهایم. ،اما هنوز هنوز خودم را دارم. ارتعاشم را باید بالا ببرم. بر سر سر نوشت فریا د بکشیم من از پای نخواهم نشست تا روز موعود ،
پایان
ثریا
بیست پیکم ژوئن 2023
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر