ثریا ایرانمنش ...و لب پرچین . اسپانیا
بر تن خورشید می پیچد به ناز / چادر نیلوفری رنگ غروب /
تک درختی خشک در پهنای دشت / تشنه میماند دراین تنگ غروب .......: زنده نام فریدون مشیری :
روز گذشته هنگامی که دریکی از برنامه های فضای مجازی شاهزاداه ولیعهد ایران داشت از در بدریها روزهای آخر پدر خود میگفت بغض راه گلوی مرا گرفته بود وبه این دنیای بیرحم ومردم بی شرم نفرین فرستادم .
با خودم گفتم " افتخار میکنم که با پاسپورت شاهنشاهی وارد فرودگاه هیترو شدم بدون هیچ سِوال وجوابی دوازده ما مهر اقامت درون پاسپورتم خورد ومامور با احترام گفت " ول کام ..مام ....خوش آمدید بانو !
امروز دراین گوشه هر گدای تازه به دوران رسیده ای میگوید خجالت میکشم بگویم ایرانی هستم !!!!!
امروز گرفتاری های ما خیلی زیاد است با روی کار آمدن گروه شیطان پرستان وازبین بردن انسانها وکارکشیدن مجانی از رباط ها دنیارا به کام همه تلخ کرده است وما هرروز بجای اب چکه ای زهر مینوشیم ودیگر بفکر گذشته ها نیستیم همه چیز آهسته آهسته به زیر خاک فراموشی میرود مانند اهرام ثلاثه مصر .
ترامپ را ازمیان برخواهند داشت چرا که آخرین انسانی هست در آن کره وحشتناک در بین شیطان پرستان که ستاره را وارونه میگیرند وبرابر شیطان سجده میکنند وروی پولهای باد آورده شان غلط میزنند مزارع را ازراه دور میسوزانند درختانرا با ماشین های اتوماتیک به یک ضرب از ریشه قطع میکنند تا شهر های خودشان را بسازند شهر های مانند سودم وگومورا لبریزاز سکس ومی ورقص وآواز آنهم از نوع خونیین آن .وگروه گروه عمله وسرباز از راههای دور وارد میکنند انهارا درهتلهای پنج ستاره ساکن میسازند تا موقع تدریس آنها فرا برسد برای روزهای آتی که درپیش است .
حال گویاجای کم آورده اند افریقایی هارا از نژاد ایرانی واریایی معرفی کرده از فردا درخلیج فارس و جزیره کیش قایق های تند رو گروه گروه سرباز پیاده میکنند و باید درهتل های شیک ساکن شوند وبا دختران ما هم خوابی کنند نسل ما باید از ببین برود آن نسل زیبا و لطیف اریایی وزاده اهورا مزدا !
من نمیدانم لال بودن یعنی چی اگر چیزی را برخلاف ببینم انرا رسوا میکنم پرده پوشی را نمیداتم وهیچ قدرتی نمیتواند مرا لال کند ویا زبانم را و مغزم را از من بگیرد مگر مرگ که مدتهاست درانتظارش هستم .
اما آن دردهایی را که کلمات بر دلم میگذارند نمیتوانم بی جواب بگذارم از در بخود میپیچم تا جوا ب را ندهم آرام نخواهم نشست .
گاهی گفته ها ونوشته هایم پر از چین خواهند بود وزمانی بسیار ساده وروان و کلماتی که لبریز از چین هستند همه درتب وتاپ ریا ودردرون بخود میپیجند .
خدارا ازما گرفتند خدایی که درزمان بیچارگی وبی پشتیبانی میتوانستیم به او رو کنیم وفریاد بداریم واو گاهی جوابی بما میداد امروز نمیدانیم رو به کدام قبله نماز بگذاریم ؟ خدای من حقیقت بود نه اغوا کننده وفریب دهنده اشخاصی هستند که خدا را نیز به دروغ فریب میدهند با نام اوجنایت میکنند با نام او آدم میکشند وبا نام او فاحشه خانه هارا اداره میکنند خدای آنها با خدایی که من درسینه دارم فرق میکند .
وزمانی که من دل به آهنگ او میسپارم عشق دردلم پدیدار میشود وانگاه میدانم که خدا به دیدارم آمده است .
در آن زمان دل به آهنگی میسپارم که برایم بسیار اشناست . آهنگ دل سرود ستایش وامروز واژه ها کم کم گم میشوند ماهم درکنارشان خاکستر میشویم .
امروز دلی دارم که در گوشه ای افتاده ودرکنارش مشتی خاک نشسته است بانک های هستی در اطرافم شنیده میشود اما من تنها به دل خویش گوش فرا میدهم که چه کسی را فرا خوانده است ودر کنجی نشانده وبا او سرگرم است .
من دیگر در سر زمینم خیابانها را نمیشناسم در هیچ دیاری من هیچ کو.چه و خیابانی را نخواهم شناخت تنها با حواس خود راه میروم ویا با حواس خود طی طریق میکنم همه چیز ناگهان دود شد وبه هوا رفت همه چیز در زیر " انبوه ثروت"ها پنهان شد حال من تنها از کبوترانی که باغچه ام را احاطه کرده اند الهام میگیرم ورویم را به افق میسپارم تا ستاره ام را پیدا کنم .
دیگر امید ی به فردا نیست . هیچ فردایی وجود نخواهد داشت همان دیروز است که تکرار میشود .پایان
در دل تاریک این شبهای سرد / ای امید نا امیدی های من / برق چشمان تو همچون آفتاب / میدرخشد بر رخ فردای من .
پایان/ ثریا ایرانمنش 04/04/2023میلادی /
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر