تمام شب چشم به سقف اطاق دوخته بودم گاهی این را برمیداشتم انرا میخواندم گاهی صدای فریادهای ناهنجار گاهی حضور در حمام عمومی کلاب هاووس جدال سختی بین. همه در گرفته . همه میل دارند سهم خودر ا از ارثیه آن بیمار در حال احتضار بردارند هریک داعیه سلطانی داشت. یکی خبرنگار !!!؟ بود بی آنکه درس خبرنگاری را خوانده باشد دیگری استاد بود. بی آنکه تا ریخ سر زمینش را بداند سومی جنگجو بو د که تنها اسلحه اش زبانش با کلمات رکیک. ،،،، همه را خاموش کردم ودوباره چشم به سقف دوختم .
احساس کردم کسی از دیواری پرید. ساعت از سه ونیم هم گذشته بود. ،،،،، کر کره ها همه پایین بودند درب‌ها همه قفل بودنداما برای یک شبگردی که بخاطر اهدافش آمده. باز کردن همه قفلها آسان است. حتی اسانتراز . صندوقهای امانات بانکی ؟!
تلالو‌ماه از لابلای پنجره به درون می تابید بیاد مزارع هایی بودم که اکنون در آتش میسوخت چندین هزار هکتار را به آتش کشیدند بیاد خزه ها نمناکی بودم که روی تپه هارا میپوشاند وجاده های پیچ در پیچ. حال همه .در آتش میسوختند .
چشمانم را بستم تا شاید خواب را در آنها پنهان کنم نه همه چیز قرمز بود وعطر ساقه های سوخته شده درختان به مشام میرسید
اه چه سر کشی های عجیبی در این دنیا بوجود آمده چگونه ناگهان همه چیز بهم خورد ، «او» مظهر آرامش مطلق خاور میانه بود واروپارا تیز به آرامش دعوت میکرد دشمن در خانه بود واو نمی دید دشمن درکنارش راه میرفت واو بر شانه های اهریمنی او تکیه داده بود ،
چه سر گشتگی هایی پس از رفتن او اتفاق افتاد اهریمن در گوشه ای آرام نشست وبه پایان کارش نظاره میکرد همان عقربی که در انتظار آخرین روزهای عمرش میل دارد نیش خودر بر پشت خود فرو کند وجان بسپارد اما ظاهرا این یکی هنوز خیلی جرار است وخیال ندارد زهر خود را فرو دهد اوفرزتدان خودرا تیز خورده است ،
ماه کم کم گم شد تار یکی همه جارار فرا گرفت گوشی را درون گوشم گذاشتم تا بقیه آن نمایش مضحک را ببینم بی فایده بود آرامشی بمن نمیداد
، به آن دو چشم خیره می اندیشیدم وهمچنان بر جای ماندند نرفتند نمیدانم باید نام این را چه بگذارم سرنوشت ! زندگی! مرگ در غربت بیگانه ویا نامش را اندوه بزرگ بگذارم که بر سینه یک یک ما نشسته است ،
امروز از تظر من همه چیز به پایان خود نزدیک است وهمه ساخته ها نابود خواهد شد همه بناهای تا ریخی تبدیل به حمام گرم وسونا و مقبره خواهند شد ساختمان‌ها گرد مدور تله تابیزی مانند قارچ در میان سبز های مصنوعی رشد کرده اند مردم را به کم خواستن واندک مصرف عادت داده اند دیگر اثری از یک بنای اجری با چوب های مستحکم وتیر أهن وبتون ارمه ساخته نخواهد شد آن کارتون تله تابیز که قدیم ها ساعتی از تلویزیون پخش میشد مرا بفکر امروز انداخت ودانستم که ماهم اگر چند تنی زنده بمانیم مانند همان ها درخانه با صدای صوت بیرون میرویم کمی روی چمن های مصنوعی راه میرویم در میان ما اشخاص پیر واز کار افتاده وجود نخواهد داشت اما مردان وزنان دو جنسه فراوان وبا صوت ارباب دوباره به درون همان قارچ میرویم و دور میز گرد می نشینیم وغذاهای آماده شده را میخوریم تا موقعی که صوت بلند به صدا در بیاید و مارا فرا بخوانند ،
دیگر معلومات وکتاب و فیلم و سینمای وغیره بصورت افسانه در خواهد آمد وً‌خوشبختانه من نیستم وامید آنرا د ارم که خانواده ام هم نباشند دران دنیای فانتزی .نه ، خواب از من گریخته بود ساعت پنج صبح تختخواب را ترک مردم و با دردهای همیشگی که مانند پوست بدنم بمن چسپیده خودم را به اشپزخانه رساندم،.. تنها یک چیز را خوب فهمیدم ودانستم آنکه من رویش حساب باز کرده بودم دست نشانده همان گروه منفور قجر ها وگرم کننده بستر اعضای جوان وپیر آنهاست ..همبن
من این حروف نوشتم که غیر نداند ،،،،،، تو هم زوری کرامت چنان بخوان که تو دانی
پایان .
ثریا ایرانمنش میلادی ،22/06/2022
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر