ثریا ایرانمنش « لب پرچین » اسپانیا
روزی تازه شروع شده در کنار خورشیدی که بی آمان میتابد. بهار است همان فصل مشکوک بیماری زا از کنار نور خورشید که همه اطاق کوچک مرا پر کرده است. به ویرانه های دوردست مینگرم .
در آن دیار سبز خرم به هنگام شامگاهان از میان چمن زارهای پهناور سوی اطاق خود میرفتم بچه ها را . یکی جلو یکی عقب بسوی خوابگاهشان . راهنمایی میکردم روزگارم در همان شهر بزرگ وبا شکوه فراوان می،گذشت من میرفتم تا با صدای زیبای خواننده. و رنگ سازها. کم کم بخواب روم .
امروز دیگر از آن همه شکوه جلال خبری نیست حتی درختان کهن را نیز از ریشه بریدند دیگر از فراز ونشیب شهر اثری نیست دیگر از حضور انسان‌ها مودب. با فضیلت نیز خبری نیست . هر چه هست دهانهای گشاد با کلمات مستهجن بیرون میاید وهوای ألوده را ألوده تر میسازد ،. امروز دیگر از آنهمه. سبزه زارها وگلهای خوشبو در سر زمین های کهن نیز خبری نیست همه چیز ناگهان عوض شد سرو های بلند جای خودرا به درختان رنگین چینی دادند وکاخ هایبا شکوه . نیمه ویران در کنار کوهی از زباله وخاک. در حال پوسیدن هستند ، .
امروز دیگر از آن کاخ بزرگ وبا عظمت با چهل چراغهای رنگین چیزی بجا نمانده یک ساختمان حقیر که دست ایام هر روز بر شکستن آن گسترده تر میشود .
خانه امرا ویران ساختند آن خانه بزرگ. با سی وسه بوته بلند گلهای رز سرخ وچمن وگلهای اطلسی وبتفشه آن خانه را با دستهای خودمان ساخته بودیم برای فرزندانمان ناگهان ودست روزگار از آستین بیرون آمد وناگهان علف های خودرو وسبز های زهر آلوده جای همه چیز را گرفتند ودیگر چیزی بر جای نماند .
در آن زمان شهر آبادان بود این شهر با شکوه که جزیی از افتخارات ما محسوب میشد با حصار پر عظمت آن وهر بهار مملو از جمعیت هایی میشد که برای گردش به آن سو میرفتند برای خرید اجناس لوکس ودر مسابقه روی رود کارون با قایق ها شرکت می‌کردند برای رودکار‌ون آواز میخواندند. اشعاری را میسرودند .نا،گهان ارابه راهزنان از راه رسید وگرداگرد آن شهر. با یک جنگ ساختگی آن حلقه پولادین درهم شکسته شد ،.حال در انتظار. شروع روزی دیگر هستم در کنار. سر وصداهای نا هنجار ونا شناس ،حال در این ایام به پیرامون خود مینکرم هیچ چیز نیست نه از آن شکوه گذشته خبری هست ونه از آن عظمت وخیابانها ومردمی که سر بفرمان داشتند وچشم به افق وروشنایی فردا .روزگاری در آن شهر زیبا. خدایان . به نماز می ایستادند نیازشان واقعی ولبریز از راستی بود ،امروز آنهمه جلال وجبروت بر باد رفت آنهمه عظمت و افتخار به غوغای تبه کاران که خودشان را بجای مردان بزرگ گذشته جا میزنند. نوکرانی که روزی. در درگاه اربا ب در انتظار تکه استخوانی بودند حال بحکم تیر وسر نیزه وتفنگ همه مردم در جایشان میخکوب شده اند .همه این ها بر شما تبه کاران آن ارزانی باد من از جمله شما نیستم زیرا عشق برای من از همه آن چه که شما دا رید والاتر است عشق به انسان پایان
ثریا ایرانمش 24/05/2022
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر