ثریا ایرانمنش ، لب پرچین ،،،،،،،اسپانیا
خاموشم . دیگر سرودی در من نمیجوشد . ودیگر هیچگاه خوشه انگوری. را از شاخ هایش نخواهم چید .
کودک که بودم مادر میکفت تنهابیر‌ون مرو. ترا به بیابا نها میکشند وسرترا میبرند مانند گوسفند من ترسان ولرزان منتظر بودم که دایه برای خرید برود ومن زیر چادر او پنهان شوم. چشمانی فروزان داشتم که هر رهگذری را بیخود میساخت اما من آنقدر کوچکبودم که حتی در بغل دایه گم میشدم .
امروز در این شهر اروپایی تیز دختری را باسر بریده یافتند مدتها بود که گم شده بود . سر خم سلامت مهم نیست یک دختر چندان ارزشی ندارد اول ریاست بزرگ به آشت جهانی مژده داد که در هوای آزاد. دیگر دهانتان را نخواهیم بست . تعداد زیادی از پرستاران دچار بیماری روانی وخستگی جسمی وروحی شده اند انهم مهم نیست مهم آن است که سازنانهای بهداشت جهانی وسایرین به زیرخط قرمز نروند وخط سبزشان همچنان در بازار جهانی ادامه دار باشد ،
پنجهزار سر باز بیچاره رابه لهستان فرستادند تا در آنجا تغذیه شوند اعراب دیگر مشکلی ندارند که حمایت شوند امریکا هم گرسنهاست خیلی گرسنه سرباز خانه ها بی غذا هستند به ناچار بعنوان نیروی کمکی آنها را به سر تا سر اروپا میفرستند وخوب. ……
اندیشه ها را باید پنهان ساخت تنها گوش داد زبان سرخ سرت را بباد می‌دهد خوشبختانه همه هوسها در خانه دل من مردند وهمه هستیم دهانش را به روی جهان بسته است تنها در خاموشی به خاموشی های دیگر مینگرم سراسر هستیم خاموشی بود دیگران بجای من سخن میراندند ویا از قول من
دیگر نه به بزرگی می اندیشم ونه به خقارت بزرگ آن کسی است که بزرگی را أفرید کار ما بر عکس است بزرگان را تا زنده هستند بی تفاوت مینگریم زمانی که جهان هستی را ترک گفتند برایش مرثیه ها میخوانیم اورا بزرگ می‌کنیم آنقدر که در جامه خودش نیز جای نخواهد گرفت ،. آنگاه بر گورش بوسه میزنیم . .
ما زنده بگوران قرن تنها چشم به تابلوی روشن دوخته ایم که بما دستور بدهد زندگیمان تبدیل به بک گور شده است شهرت طلبان شب کوران به دنبال یک بزرگی کاذب هستند درحالیکه از درک بزرگی عاجزند .
امروز ما یک تخمه خاموش در دل زمین هستیم ودیگر یارای رشد کردن را نداریم در خاموشی خاک میپوسیم وبادی از دور دست‌ها بر ما میوزد ومارا به چشم دیگران میبرد تا کور سازد ،
دیگر کلی تازه نیست که در کلدان روی میز بگذارم وساعتها چشم به آن بدوزم اما مرتب یک سر بریده درون یک کیسه در دست یک دیوانه دور سرم میچرخد. دستی به گلوی خود میبرم .
نه راحت باش تو سالهاست که مرده ای وخودت بیخبری ،.. پایان
ثریا ایرانمنش هشتم فوریه دوهزارو بیست ودو میلادی ،….
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر