فانوس زرد صبح ، در زیر طاق مرمری أسمان شگفت / اکلیل نور او چون به شاخ. برهنه ریخت / مرغی که خفته بود پرید از کنار جفتخویش……… زنده نام. نادر نادر پور .
شب گذشته جنگ رابخواب دیدم. دنیا جنگ را طلب می‌کند وبنابه رسم گذشته خیل جوانان برای کشته شدن. بسوی جبهه های
ناشناس در حرکت بودند از دیدن آنهمه خون فریاد کشیدم واز جای برخاستم ……. شاید طبیعت میل دارد آن اخرینقطره خونی را که در. رگهای من جریان دارد از من باز ستاند .
ود ریک لحظه بیاد آن یادگاری های تو افتادم که همه را از دست دادم آن روز ها تقدیر نبود وتقصیر بود مانند امروز عشق یک،گناه بود. به همان شیوه که داشتن رادیو وشنیدن آواز. وساز در خانه ما حرام بود .
میل داشتم. که یک. روز بتوانم أرزوهایم را با تو درمیان بگذارم اما همه تهی بودند. ، من مانند یک تماشاچی زندگی را از پشت دیوار شیشه ای. تماشا میکردم میلی. نگذاشتم به میان میدان بروم ومانند دیگران. رقصی را اجرا کنم که خوشایندشان باشد ،
امروز دیگر هیچ آزرویی در دل ندارم تنها نگاهم به خار چینان میدان که خارها را میچینند و میبلعند وبزرگان نصیبشان چیز های دیگری است ایکاش کمی از این خارها را درون دهان گشاد آنها میچپاندیم. شاید. برای ابد خفه شوند وما بتوانیم با چند برگ گل در کنار یک. جاده صاف. به آواز دل گوش فرادهیم ،
صدها هزار ستاره خاموش شدند دیگر هیچ ستاره ای در صبح تا ریک زمان نمی درخشد روز ها بر میخیزدد ومیگذرند بی هیچ هدفی وشبها کار میکنند با هدفی ویرانگر …….وما چقدر از اسارت خود شر مساریم .
امشب به پارسایی خود دل نهاده ام ….. ای أفتاب وسوسه در من غروب کن ……آن رودخانه تهی مانده از آبم ،……. ای شب تاریک تو در من رسوب کن ……ثریا ایرانمنش / 27/01/2022 میلادی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر