ثریا ایرانمنش " لب پرچین " اسپانیا !
سلام بر پیری !
کلمه زشتی است پیری ! اما همین کلمه در هر خانه ای خواهد نشست وهمه را دگر گو.ن میسازد بی آنکه خود بدانی روزگار بسرعت از روی تو رد میشود سر تو با اراجیف وگفته وناگفته ها گرم است کمتر فرصت داری به اینه ها بنگری ویا با دقت خودترا تماشا کنی وناگهان ترا تصویر میکنند آنهم دریک عکس ديژتالی که بیرحمانه تمام خطوط نا مریی را زیر ذره بین گذاشته وبزرگ میکند .! آه... پس این منم ؟ کجا شد انهمه زیبایی وطناری وجوانی ؟ کجا شد ان قد رااست که مانند سروسهی خم نمیشد ؟
روز گذشته کوچکترین نوه من هم قد من شده است تنها هفت سال دارد ؟! من اینهمه اب رفته ام درست که پاهایم درزمین فرورفته اند امااین زمین همه ماسه است زمین من نیست هر آن که اراده کنم پاهایم را بیرون میکشم ....اما بیادم امد که سر زمین کهن من نیز پیر شده وبه زودی خواهیم مرد من و" پارس " پارس من یا ایران سالهاست که درمیان دستهای الوده وکثیف دارد له ولورده میشود من درسکوت وتنهایی اطاقم خورد شده ام سرمای درون وبیرون هردو مرا از شکل اصلی انداختند عشق درون سینه دیگر شعله نمیکشد وزمانی که عشق بمیرد تو مرده ای بیش نیستی حال با کما ل تعجب پسرک هفت ساله من هم قد خود من شده است .
من همان زال گذشته ام که امروز با پر سیمرغ زندگی میکنم /این فرزندان امروز از داستان زال وسیمرغ بیخبرند من کوششی ندارم تا برای آنها همه چیز را توضیح داده ویا توجیح کنم هرکدام آنها از خونی دیگر واز دیاری دیگرند این خانواده کوچک دریک باغچه بین المللی ریشه دوانیده است . روس امریکا / اسپاین / پارس !و.... بریتانیا ؟! بنا براین گفته ها ونوشته های من برای آنها معنا ندارد آواز هریک از آنها دراین جهان نوعی دیگراست سروده خودش میباشد وویژه خود / هر چیزی یک تایی است که از ژرفترین گوهر تاریکیش نوایی برمیخیزد آنها هیچگاه تاریکی مرا درک نخواهند کرد ومیپندارند که منهم باید با آنها هم آواز شده درنای خود بدمم نای مرا کسی نمیشناسد وبا اهنگ آن اشنا نیست . بعلاوه دیگر نفسی نیست تا این نی نواز در نای خود بدمد آخرین نفس را برای اخرین آهنگ گذاشته است .
من خود سرودی ناخوانده ام کسی مرا به درستی نه شناخت ونه درونم راخواند همه سطحی قضاوتی کردند ورفتند من ایستادم به تماشا ی رفته گان دیگر گوشم برای شنیدن آمادگی نداشت من با درون خویش زندگی میکردم وبا گوهر وجودم اشنا بود م.
حال زمانی فرا میرسد که به اهنگ قلبم گوش میدهم خالی است طبلی است که نیمی از ان پاره شده سازی است که دیگر سیمهای احساسش ازهم گسیخته .
شب گذتشه کتابی را دانلود کردم نیمی را خواندم وخوابم برد نیمه شب بیدار شدم تا بقیه رابخوانم رفته بود پاک شده بود فراموش کرده بودم انرا در پرانتر نگاهدارم !! درست درجاهای حساسش که میل داشتم بدانم سرانجام به کجا میرسند نسخه کتاب گم شد دیگر هم دانلود نشد !
بنا براین باید باز با ذهن خودم خلوت کنم واز خودم مایه بگذارم از درون خودم قبل ازانکه به شکل یک سنگ خارا دربیایم نواهایی را بیرون بکشم نواهایی که از نای طبیعی و طبیعت خودم بر میخیزد افسانه نیستند پرودگار هم درگوشه ای در نای خودش میدمد بندگانش زلزله تولید میکنند به حساب او میگذارند وقحطی دروغینی را روی صحنه میاورند به حساب او میگذارند شعله های آتش از دل کوه با کمک " لیزر" بر میخیزد به حسا ب او میگذارند وبه حساب پایان جهان کهن باید جهان نو با کمک رباطهای ساخته شده دست خودشا ن بوجود آورند خدرا درکناری گذاشتند وخود خدا روی زمین شدند روی خدای یگانه یک پرده تاریک کشیدند اما او هم درمعماهای خویش درجاهای نا پیدا درفلبهای اشنا نوای خودرا درنی مینوازد .
نوشته ها وگفته ها وخاطراتم درون یک چمدان بزرگ جمع آوری شده اند مقداری هم روی چند لپ تاب نگهداری میشوند جه کسی انهارا خواهد یافت وچقدر خواهند خندید! گفتند " ( از خدا دیگر هیچ مگو ! و آنگاه دیگر من از خویشتن چیزی نگفتم ) !/ ث
پایان ثریا ایرانمنش / 15/11/2021 میللادی .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر