ثریا ایرانمنش " لب پرچین " اسپانیا !
بگذار زبانت از رحم وشفت سخن بگوید . اما دلت از شرارت وبدی لبریز باشد ! " نیکولو ماکیاولی "
از ساعت چهار ونیم بیدارم وصبحانه را با یک زرده تخم مرغ واندکی کنیاک ویک قهوه تلخ شروع کردم تا شاید جای آنهمه خون ازدست رفته را بگیرد ! گاو خونی محله ای درجنوب شهر است که امروز ساکنین آنجا به سروری رسیده اند !! وگاو. / خونی گاوی است درپهنه دشتهای سر سبز و خرم که میدود هیجان دارد ودنبال آنچه را که از دست داده میگردد وسر انجام درگوشه ای بیجان می افتد .
نیکی هیچگاه ثمر بخش نیست شرارت بهترین وثمر بخش ترین رفتار است اینها همه دستورات آن فیلسوف بزرگ ماکیاولی است که امروز تقریبا بر سراسر جهان حاکم است .
روزیکه آن جادوگر پیر بو گرفته از افسانه ها بیرون آمد وآن فرشته زیبارا به دست مرگ سپرد تا خود جای اورا بگیرد وجه بسا روزی برتخت امپراطوری تکیه بزند درهمان روز فریاد کشیدم که " زیبایی از روی زمین رخت بر بست وجهان را ترک گفت "
بعد از آن هرچه هست سیاهی / نفرت /کینه / وزشتی ها .پلیدی هاست . با نگاهی بر اربابان وحاکمان امروز کافیست که ببیند چه بو گرفته ها با شلوراک های لبریز از ادرار کثاقافت بر تخت نشسته اند ومردان قوی پنجه زنان متفکر کاردان همه درپی لقمه نانی به این سو آن سو میدوند ویا درمرزها میان سر زمینها دست به دسته گشته پس از هزاران دردی که برجان وروح آنها وارد میشود سر انجام درامواج دریاها غرق میشوند زمین خسته شده ازآنهمه کثافت وخودرا تمیز میکند اما نمیتوان آن پیر سگهای کهنه وشغالها را طعمه سازد ! عجیب است ! نه ؟ .
حال انسان امروزو زندگی ها بسته به بادی که از مقعد یک پیر دیوانه خارج میشود نه هوایی ونه آبی گوارا ونه زمینی برای کشت ونه جایی برای گشت وسیرو تماشا .
ما فرزند ان " جمشید " که روزگاری همه خدایان زمین از او حسا ب میبردند از توفان خشم او بیم داشتند واو مقدس بود نخستین انسان بزرگ بود . امروز درفلاکت وبدختی وبیماری جان میدهیم هریک در یک گوشه و در چاله های و در سوراخی .
دیگر خرد جمشیدی وجود ندارد هرچه هست فرمان شیطان است که دریک؟ جزیره " ساکن وامر میکند واین پوسیده های وزباله های متعفن که جایشان در سوراخ ماشین های ریسایکل هست / برتخت نشسته وفرمان میرانند زندگی و مرگ ما به دست آنهاست .
حال انسانهای خو د باخته آن نیمه حقیقتی راهم داشتند از دست دادند .
ومن درمیان این خاکروبه ها ی به دور از حقیقت دور افتاده دارم جان میسپارم روزگارانی دراز به زبان خودم حرف میزدم هیچکس نفهمید به زبان آنها حرف زدم گفتند چرا با زبان خودت سخن نمیگویی ؟ !
وامر وزهمه فریاد برداشته اند که چرا با زبان ما حرف میزنی ؟! از خودت بگو ! نه ازما ونه از دیگری.
.....بدین سان امروز هرکسی بجای دریا نوردی وجهان گردی درخانه خود نشسته وقفس میبافد ویا از طلا قفسی میسازد وبخیال خود طوانرا درقفس میکند گاهی این قفس ها مقدسند وقابل احترام وپرستش ! وزمانی تنها برای نگاهداری یک مرغک بیچاره ساخته شده اند . .
همه ما امروز تبدیل به یک تخمه شده ایم که درخاک فراموشی کشت میشویم بی هیچ باری ومیوه ای وآنها که حاکمین ما هستند کلمات زیبای آن فیلسوف را درقاب زرین گذشه بر دیوار ها آویخته اند .
مهربانی از روی زمین گم شد عشق گم شد رافت انسانی گم شد جایش را شلاق گرفت طناب دا رگرفت وگروهای هفت وهشت وادمکشان شعبی وجلادان خلق شده درز ندانهای بزرگ وده ها گرد هم آیی های بی نتیجه برای فریب دادن مردم بیش از این نمیتوان سخن گفت ویانوشت آنرا / آن صفحه را برایت تمیز میکنند مانند روز اول گویی هیچ نقطه ای بران نیفتاده است.
بازم صنما چه میفریبی تو ؟ / با زهم به دغا چه میفریبی تو ؟ / هر لحظه بگویم کریمانه / ای دوست مرا جه میفریبی تو؟! ....ث
پایان ثریا ایرانمنش 12/11/2021میلادی .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر