یک دلنوشته !
ثریا ایرانمنش / " لب پرچین " اسپانیا
چون به هوش آمدم یکی دیدم مابقی همه خطوط و نقوش / ناگهان از صوامع ملکوت این حدیثم رسید بگوش / که یکی هست وهیچ نیست جز او/ وحدو لاالله اله " هو" !!!!! جناب هاتف اصفهانی !
اگر از من بپرسند بدترین روزهای زندگیت کدام روزها بوده است با همه رنج ودردی که درتمام طول زندگی متحمل شدم خواهم گفت " بدترین روزهای زندگی من زمانی است که یک هفته درمرکزبرده پروری خانقاه زیستم آنجا معنای بردگی را بطور کامل احساس کردم ودانستم که بهر روی از فراسوی همان جهانی کردن یکی هم اولیا محترم فراماسونری هست که این بنگاههارا برای مردم احمق ویادرمانده ساخته که درآنجا بردگی را رواج دهند وهمه با طیب خاطر تن به این قدرت داده بودند .
درویشی آن نبود که ما دیدیم قصرهای گوناگون خانه ها بزرگ بعنوان خانه گاه !!! وجمع کردن برده هایی که خانه هارا بسازند رنگ کنند تمیز کنند فرش کنند مبل وصندلی و بالش بیاورند گونی گونی برنج بیاورند کارتن کارتن سیگاربیاورند کیلو کیلو چای وشکر وقند بیاورند وآنهاییکه ازخودشان بودند پولهای خودرا در بانکهای انها بگذارند ومدالی بر سینه بزنند دیگری نوکری بکند برایشان اشعار عارفانه بخواند عده ای اموال خودرا دو دستی تقدیم این درمانگاه بکنند وخود نیز در گوشه ای کنار منقل چرت بزنند چون دیگر نه کاری دارند ونه جایی . یک نفر مامور چای باشد دیگری مامور آشپرخانه باشد وسومی مامور شتسشو ظروف وپیر حال دراین سر زمین پیر ما !!!! ( جوانکی تازه از دانشکده بیرون آمده به همراه همسرش که مار خورده افعی شده " آنجا را اداره میکردند وبردگان با طیب خاطر خدمت خانم وآقارا انجام داده لباسهایشانرا بشوینداطو کنند /
ارباب بزرگ بچه مارهارا میگرفت تربیت میکرد وهمه افعی میشدند شیخکی را نیز آورده بودند که با سه تارش اشعار شمس مغربی را میخواند!بقیه هم میگریستند سپس نماز جماعت در پشت سر آن جوانک ! پیر اصلی درکاخ خود با پیراهن "دیور" خود نشسته بود وبا دختران نورسیده بازی میکرد وبندگان بردگان مانند حیوان چهار پا باید خوابیده از حضورش مرخص میشدند ویا به حضورش میرفتند . او ان پیرمرد مرا شناخت دانست که من نیستم آنکه باید باشم . اما مرا فرا خواند برای سر پرستی آن خانه که دراین کشور بنا شده بود !!! اوه آنقدر سرپرپست از وزارت امور خارجه قدیم وجدیدوخانم های مکش مرگ ما وجود داشتند که من به کنج آشپزخانه خزیدم ....آه شنیده ام دست پخت شما بسیار خوب ست ؟ از کجا شنیده ای "! تازه حق عضویت هم میبایست میدادیم یکصد پوند ورودی /
پول یک گوسفند / یک سکه طلا ویک انگشتری بسیار با ارزش عقیق !!!!!مال من یک سکه نقره بود ویک حلقه بدلی !! نقره ! بنا براین باید به آشپزخانه میرفتم . حق عضویت را در لندن داده بودم حال میبایس پول گوسفندرا میدادم یا برای خرید سوپر یا خرید اثاثیه وکم بودها/ چهل عدد پارچ برای آب /چهل عدد کاسه کوچک ماست خوری برای آبگوشت /چهل عدد بشقاب / چهل عدد بشقاب گود ویک سر ویس قاشق وچنگال چهل نفره !!!!! همه را خریدم گلویم درد گرفته بود سر ماخوردگی شدید داشتم سینه ام چرک کرده بود شیخاک عازم رفتن بودمیبایست برایش کادویی میخریدیم یک
گدان کریستال خریدم خانم همسر پیر آنرا فورا با یک گلدان شیشه ای عوض کرد وباقی بماند ......
چند مجسمه چینی قدیم نیز تقدیم حضورشان کردم و سوار هواپیما شدم وبا تنی تب دار بخانه برگشتم اما بیکار ننشستم نامه ای برای پیر کل نوشتم که این رسم درویشی وافتادگی نیست این برده داری مدرن است وخدا حافظ ......بعد ها شیخک نیز استعفا داد فهمیید مسجد جای گوزن نیست !!! حال هربار که بیاد آن یک هفته می افتم چنان لرزشی برتنم می نشیند اما میدانم آن داستان ادامه دارد وبرده داری همچنان بصورت مدرن ادامه خواهد داشت تنها احمق ها اینرا باور دارندکه درانجا " هو" نشسته خیر قربان آن " هو" خود تو هستی درون سینه توست سینه بی کینه .روح پاک نه درمییان مفخوران وعیاشان وعیاران . بد روزهای بود خیلی بد حتی یاد آوری آن روزها مرا سخت دلگیر میکند . این را نوشتم تا فریب آن اشعار واین گفته واین مکانهای لعنتی را نخورید خو دتا ن را بیابید هرچه هست دردرون خودتان هست نه درکوه سینا ونه در صحرای عربستان درون سینه بی کینه خو دتان هست ویاری رساندن به افتادگان .
شاد روان رهی معیریشاعرر وترانه سرا زمان ما به هیج جیز غیراز عشق به انسان اعتقادی نداشت نام اوهنوز بر تارک ادبیات ایران مانند یک خورشید درخشان میدرخشد / نادر نادر پور نیز مانند او تنها به خودش اعتماد وبه طبیعت عشق داشت .
روزی همان پیر به برادرش گفته بود تا احمق هست
چرا من استفاده نکنم ودولت فخیمه نیر اورا حمایت میکردو......میکند !
عده ای امدند با سرو صدا وتبلیغات مانند شمع روی آب نابود شدند ورفتند واگر نامی هم از آنها باشد غیر از لعنت چیزی نیست فریدون فرخ زاد امروز نماد جوانان سر زمین ماست او خودش بود تنها خودش بود .
امروز به دوستی زنگ زدم تا تولد اورا تبریک بگویم در جوابم گفت سوگند میخورم که تنها خوشحالی وافتخار من این است که تو دوست منی واین دوستی یک سال وچند سال نیست همسن خودما ست .
واز ماست که برماست / پایان ثریا
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر