در معر که عشق ز جرئت خبری نیست / غیر از سپر انداختن اینجا سپری نیست
سر گشتگی ما همه از عقل فضول است / صحرا همه را هست اگر راهبری نیست
خودرا بشکن تا نشکنی قلب جهان را / این فتح میسر به شکست دگری نیست " صائب تبریزی "
درست به چشمانش نگاه میکردم تصویر او را زیاد تر از حد معمول ساختم علت این بود که چرا همه میگفتند این شخص بو" میدهد وبد جوری هم بو میدهد ا ز او دوری میکردند مگر میتوان بورا از روی تصویر ویا گفتار احساس کرد ؟ همه خودرا کنار میکشیدند واز او بعنوان آن مردک دیوانه ویا آن عنصر پلید ویا آن مزدور کثیف یاد میکردند ! مگر مدرکی دردست داشتند ؟ حال دچار نوعی سر درگمی بودم بروم ببینم درشهر او چه خبر است ! ظاهرا مرد خانواداه دار پدری مهربان وهمسری وفا دار !!! وغیره وخود صاحب اعتبار !!.
خوب به چشمان او که همه صفحه را پر کرده بود نگاه کردم . نه چیزی درآن چشمان دیده نمیشد هیچ احساسی مانند دوشیشه کدر که گاهی رنگ عوض میکردند . / مرا بیاد چه نو جانوری میانداخت ؟ آهان مار ! مار سبز جعفری ماری کشنده وزهر الود ماری که آهسته آهسته در کنار دیوار میخزد وناگهان حمله میکند فرم سرش نیز مانند مار بود خود مار بود که بشکل انسان درامده وحال در کسوت یک قهرمان نشسته وداشت جامه چاک میکرد وفریاد میکشید وگاهی لبخندی شیرین نیز بر لب میراند بیخود نبود همه ا ز او دور ی میکردند وهمه میگفتند شارلان / کلاش / دروغگو/ دزد/ وراست بود همه انها درست بود .
دزدی بود که اثار عتیقه را دزدیده وبفروش رسانده بود موهای بلند وافشانش اورا بیشتر به یک زن لوند تشبیه میکرد تا یک مرد .ویا یک نوجوان کولی !
من هیچگاه پاهای اورا درست ندیدم هنو زهم نمیدانم پاهای او بلند است یا از آن نوع کوتوله های مادر زادی است که میل دارد نشسته ادای هرکول را دربیاورد >؟1.
نه هیچگاه درتمام عکسهای شهرت طلب او میزی جلوی اورا جلوی پاهای اورا گرفته بود او
پا کوتاه بود چیزی از نوع همان کوتوله های که امروزتنها با کمک اسلحه با مردم بی دفاع وگرسنه وتشنه روبرو میشوند او یکی از آنها بود .
خودرا نویسنده جا میزد / زمانی روزنامه نگار میشد ساعتی بعد سفیر میشد بهر روی برای آنکه خودرا جا بیاندازد به هردری میزد وهر نوع جنایت را مرتکب میشد او نه میهن میشناخت نه وطن او تنها خودرا میشناخت وعقده های فروخفته را مانند همه همکاران شر یفش ازنوع قلعه نشینان شهر .
چشمها بمن دوخته شده بودند مانند دومار سمی لرزه ای بر پیکرم نشست این خود ماربود که حال بصورت انسان مشغول اغوای حوای زمانه بود .
شبها دیگر نمیتوانم بخوابم همه حواس من بسوی ان سر زمین سوخته وبلا گرفته است واین هم نسل جوان وتازه که به این صورت خودرا بفروش میرسانند فحشا بیدا د میکند فقر ودوشقه شدن پیکر ان سر زمین طلایی به دست همین اژدهای تازه از تخم در امده ومار های سمی .
حال "آن مرد " محترم چشم به کدام " سیاوشان " عزیز دوخته که از آنها میخواهد در ازادی سر زمین شان بکوشند ؟ کسانی که برای یک لحظه خوشی خود ملتی را به خاک وخون کشیدند وخود از دنیا رفتند اما بازماندگانشان دررفاه کامل بسر میبرند بیخبر از گرسنگانی که برای پدران نامرد و نا جوانمرد آنها جان دادند . به انها چه مربوط است انها دراستخر خودشان شنا میکنند و نان و خامه خودشان را میخورند به همراه ابهای جاری از کوهستانهای اویان ! واین بچه مار ها را هم تربیت کرده مانند ان اربا ب خانقاه دار تا افعی شده وبه جان دیگران بیفتند .
ما خنده را به مردم بی غم گذاشتیم / گل را به شوخ چشمی شبنم گذاشتیم
قانع به تلخ وشور شدیم از جهان خاک / چون کعبه دل به چشمه " زمزم" گذاشتیم . پایان
ثریا یرانمنش / 08/07/2021 میلادی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر