ثریا ایرانمنش " لب پرچین" اسپانیا ...........یک غمنامه !
گونه شب شسته بود از گریه مهتاب / بسترم بی موج چون مرداب / میرمید از دید گانم خواب /
میگویند شیر زمانیکه غرورش جریحه دار میشود به جای دوردستی میرود وگودالی را میکند وخودرا زنده به گور میسازد این خاصیت گویا دروجود آنهاییکه از نسل همان شیر باشند نیز موجود است .
سالهاست بی انکه خود بدانم ناخواسته زنده بگور شدم و امروز اکثر مردم نیز با من زنده بگورند ! من همانند یک سنگ صبوری رفت وآمد دیگران را روی چهره وپیگرم میبینم وبیشتر صیقل میخوردم خموشم اما فریادم همین خموشی تا اعماق اقیانوسها میرود .
خموشم اما در میان پیکرم صدها صدف وکلاف های به هم پیجیده را دارم کلافهای که باز کردنشان بسیار سخت اسنت قوطی های دربسته ای که از درونشان بیخبری !
گذاشتند درهمان زنده بگوریت بمانی بی آنکه معنای انرا درک کنند آمدند نشستند با لبی خشک وکامی خشک تر رفتند از این گوری که تو ساخته بودی همه وهم داشتند چنان با خشم وپر گویی میرفتند گویی تنها من بودم که ابن بنارا ساخته ام ودیگران درساختنآ ن دستی نداشتند .
چهل سال چهره های باد کرده ولپ هایی که گویی برای ساز دهنی زن آماده اند تماشا کردم /چهل سال چشمانی را دیدم که ازآئها خون میبارید وهر آن در صدد آن بودند که زخمه ای بر پیکرم زده وخونی را بنوشند شاید ارام بگیرند چهل سال زنده بگور نشستم بی انکه هوای تازه ای را تنفس کنم .
صدف ها وشن های ساحل گاهی بسویم میامدند اما به همراه اموج بر میگشتند غبارم را گرچه خود روییده بودم ودریا نیز مرا پاکیزه ساخته بود اما صدفهای همچنان نوک تیز خود را بسوی من نشان میرفتند تا زخمی تاره را بر پیکرم فرود آورند وفورا راهی دریا می شدند.
چه صادقانه آنهارا مینگریستم واز اینکه چند دقیقه ای روبه روی من نشسته اند درسکوت خودرا خوشبخت میپنداشتم .
آنها مردان وزنان ساحل نشین دنیای دیگر را بهتر می پسندیند من ! آن سنگ مغرورم وسخت در جایگه خود خموش بودم وبه تماشای این امواج مشغول گاهی کفی بر دهان میاوردم ازخشم وگاهی کلافی صدفی را ازهم میدریدم پر بر زخم دلم تیغ خورده بود وخون جاری میشد . آنها به مرداب ها روی مینهادند از هراس شب اما من آن سنگ سنگین خاموش به تماشا مینشستم .
آه ای نو دولتان من هم آشنای شما هستم هم ناشناس . هر چند شاید در پیش چشمان بسته شما کوچک باشم اما بزرگتر ازآنم که در دید شما قرار بگیرم .
دنیا ی شما دنیای سکه هاست وضرب انها دنیای من ضرب سیمهای لرزان یک ساز است وآوازی حزین که از دلی پر درد بر میخیزد دنیای امروز فقر وبدبختی دنیای گرسنگی ودنیای بیچارگی بشر است .
اینجا ست که راهمان ازهم جدا میشود شما برای شعار دادن وتماشای خلق میدوید من درپنهانی لقمه ای را بادست به گلوی یک بچه گرسنه میرسانم وکوزه ای آب .
شب گذشته ستاره ها همه با من گریستند با زنی تنها با شیری که دردرونش غوغا میکرد/ اگر از آن رودخانه پر اب دورم و خشک وتهی مانده ام شب به همراه تمام آسمان وماه وخوررشید درمن رسوب میکنند ومن لب ریز میشوم تا جاییکه از چشمانم ابهای زاید فرو میریزند نه ازغم بلکه ازشادی .
هفته گذشته دومین نوه من پایان نامه تحصیلی اش را گرفت اما ما تنها عتکس اورا روی تلفن خود پس از یک هفته تماشا کردیم وآقرین براین سرنوشت ......... وبس
زن همسایه بود که برای کودکش لالای میخواند / درکنار بستر طفلش . آنچه او میخواند آواز دل من بود / درونم آتش اندوه نهان بود و.....اشگها فرو ریختند بیاد لالایی های گذشته وشب نخوابیدنها وامروز تنها چند سنگ منجمد درون یک کیسه تنهایی مرا پر میکنند . پایان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر