ثریا ایرانمنش " لب پرچین " اسپانیا .
من . مرغ کور چنگل بودم / برق ستارگان شب از من دور / در چشم من که پرده ظلمت نداشت / فانوس دست رهگذران . بی نور..........
وزمانیکه ارزش ها عوض میشوند / بی ارزشها جای آنهارا میگیرند " با اجازه آقای امید وار " .......
هرچه در فایل عکسهایم گشتم تا عکسی از تو بیابم نبود ! تو کمتر عکس میگرفت وکمتر خودرا نشان میدادی امروز به راستی با خود گفتم که چه بموقع رفتی واین گند .کثافتهارا ندیدی تو که آنهمه از کثافات دوری میکر دی چه افکار پلید وچه از دستهای الوده چه بموقع جهانرا ترک کردی .یادت گرامی تو آن مرغ کور جنگل نبود ی تو بلبل افسانه سرای جهان شعر وادب ما بودی که دیگ مانندی نخواهی داشت همانند پیر دیر دوخدایت حافظ شیرازی .
در اول دیوان شعر تو " سرمه" در جایی خواندم که میرفتی واز همه سراغ میگرفتی همه راه را بتو عوضی میگفتند رفتی ودرپشت یک د بسته ایستادی کلید را درون قفل کردی اما باز نشد وندایی برخاست گاهی قفلهایی هستند که با هیج کلیدی باز نمیشوند حکایت امروز ایران از دست رفته ما هیچ کلیدی درون ان قفل نمیرود وهیچکس نیز درپشت درب بسته درانتظا رما نیست ومن دراینجا هزار بار خدارا سپاس گفتم که تو نیستی ..........
تا مثلا معصومه قمی را ببینی درکنار وارث تاج وتخت ! ویا امیرعلا وهمسر نامدارش که غیراز خودشان هیجکس را قبول ندارند امروز سر دسته هوچیان شده اند ووطن پرست وشاه دوست .وچه بسا آرزوی بر تخت نشستن را نیز درسر میپرورانند !!!!
تو به دنبال کدام راه بودی ره تو بهترین . پاکترین وارام ترین راهها بود خودت را با آن شاعران نفتی وعرقی وفاحشه خانه نشین مخلوط نکردی درکاخ تنهاییت نشستی وسرودی وآخرین انها همان صبح دروغین بود که احسا س واندیشه تو بما گفت همه چیز دروغ است اما کسی غیر از من نفهمید که ما با جه دروغ بزرگی وارد چاه ویل میشویم .
من اکثر دیوان های اشعا رت ار دارم وتنها ترا درمیان شاعران معاصر بزرگ خطاب میکنم بقیه تنها با واسطه ها و رابطه ها بزرگ شدند با چند رباعی و چند خط نثر از مد افتاده . شعر تو همیشه تازه است مانند همان شهد انگوری که از آن نام برده ای انسانرا مست میکند .
من مینویسم نوشته های من نیز مانند اشعار تو مانند یک اینه شفاف و خالی ازهر غباری است درپشت سر آنها چیزی نیست .
تصور من از درختان همان درخت است وا انسان همان انسان نه نقش خیالی را بر آب بزنم وگل دست کنم و عروسکی بسازم به میل واشتهای دیگران .
نوشته های من از دسترس بسیاری دور است تنها عده معدودی آنهارامیخوانند که شایستگی انرا دارند من هیچ شاهکاری را به خرج نداده ام شاهکار من همان زندگی نامه خود من است که مشغول نوشتن آن هستم هر چه هست شیره جان وهستی خودم میباشد ومن حق دارم هر کلامی را که مینویسم محترم بشمارم واز کارهایی که میکنم بر خود ببالم درانتظار هیچ صاحبدلی نیستم صاحبدلان امروز همه به زیر خاک رفته اند ودرکنار تو ارمیده اند .وجایشانرا مشتی هو چی گرفته است که به نرخ روز نان میخورند .
آخرین باری که به همراه دوستانی شام را درکنار تو در ر ستوان چاتانوگا خوردیم هیگاه یادم نمیرود چه مغرور وآن دوست که پدرش یک ارتشید باز نشسته بود د رانتظا رلطفی از طرف تو بود که توتنها به یک دوستی وسلام اکتفا کردی در تمام طول شام من تنها ترا مینگریستم ویک کلام حرف نزدم ./دیگر هیچگاه تراندیدم تا بار سفررا بستم خوشبختانه دران صبح دروغین من هیچ نقشی نداشتم چون تضاد منفعی نداشتم خودم بود وخودمرا میخواستم میل نداشتم گم شوم .
کتاب تو جلوی روی من است برگ برگ برگ شده مانند گلی خوشبو که کم کم برگهایش میخشکد ومیریزد اما من آین گلهارا در میان جانم نگاه داشته ام وچقدر امروز خوشحال بودم که تو دیگرنیستی تا دراین نکبت زجر بکشی روح حساس ترا خوب میشناختم ومیدانستم چقدر ازالودگی ها بیزاری .
از شوق این امید نهان زنده ام هنوز / امید یا خیال ؟ کدام است این کدام ؟
بس شب دراین امید رسانیده ام به روز / بس شب دراین امید رسانده ام به روز
روانت شاد وروحت با فرشتگان آمیخته باد که خود یک فرشته بودی آ مدی وزود هم رفتی .
تقدیم به " شادروان نادر نادر پور " شاعر بی همتای ما .
ثریا ایرانمنش /15/06/2021 میلادی !
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر