------------------------------------------------------
زمانی که چون یک آتش سرخ - جوان بودم
هر صبح خورشید صبگاهی را بر قله مرتفع البرز میدیدم که بمن میخندید
من آنرا بفال نیک میگرفتم آینده ای چون خورشید درخشان داشتم ؟!
دیدار خورشید برای من ا زهر چیز واجب تر بود و مرا دلشاد میکرد
درخنده های او دلم شاد بود اما دریغ ! ....دراین صبح کهنسالی باید روی خورشید را بپوشانم چرا که نه قله البرز پدیدار است ونه خورشید بمن میخندد بلکه باید روی همه چیز را بپوشانم و پرده ها را بکشم واطاق را تاریک کنم تا نور داغ آن مرا نسوزاند .
امروز دیگر چشم من به راه تشعشات و تیغه های زرین خورشید نیست . گویی خورشید ما هم رنگ دگری داشت ومهر دگری .
در اندیشه های بیگانه خویش سرگردانم وهر صبح سر از بالین سر زمین دیگران بر میدارم ودیگر زمزمه عاشقانه ای نیست تا بمن صبح بخیر گوید .
تنها قطراتی اشک ار عشق دیرین دراستین دارم آنهارا نثار ملافه سیپیدم میکنم ودستی نیست تا آنهارا بزادید .
نه دراین دیار بی تاریخ مرا کاری با گردش ایام نیست نه صبح برایم شادی افرین است و نه ظهر ونه شام همه یک رنگ دارند اما گاهی با دیدن اشعه خورشید چیزی دردلم برق میزند وفورا خاموش میشود گویی چشمانم هنوز اینه دار ان تابش ابدی است .....
من بیخبر از خویش دراتش ان ازدحام داغ میسوزم از آتش درونی میگدازم چهره ام را رنگین میکنم تارنج مرا کسی نبیند .
دیگر درمن خاطرها شعله نمیکشند تنها دودی سیه است که از پس آن گذشته را میبینم که آتش گرفته است می بینم که آن طلوع جنون ودیوانگان آن مردمان درخواب فرو رفته را غافل از آنچه که بر سر خود وما آوردند درزیر هما ن دود خفته اند . گویی با همان دوز زاده شده اند .
گریز من بموقع بود دیدم که خانه من جای دشمن است ودرخاک خویش نیز بیگانه ای بیش نیستم .حال مانند دخترکان خرد سال عروسکان جاندارم را گرد خود جمع کرده با آنها دلخوشیها را تقسیم میکنم .
تولدت مبارک ! عزیز ترین عزیزانم .. مهربانی را چه کسی دردل بیگناه تو کاشت ؟که چنین مهربانی ودل رحم ؟ عمرت جاودان وزندگیت لبریز از شادی . ث
ثریا . ایرانمنش . اسپانیا 11 ماه می 2021 میلادی !
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر