ثریا ایرانمنش " لب پرچین" اسپانیا !
مارا چه باک ! زمانیکه مطبخ ما لبریز از غذاست
وهمه برای ما مطبوعند ارباب مهربانمان آنجارا بما واگذار کرده است !
هیچ غمی برای زندگی نداریم وقتی ارباب سیر میشود همیشه چیزهایی ته سفره اش میماند
آنرا پیش ما خواهد افکند
وما ؟ شلاق دردست ........." از اشعا ر (شاندرو پتوفی ) شاعر مجار !
در ان روزگارانی که مجارستان اسیر بود کسانی بودند که درپنهانی گفته های خودرا به دیگران منتقل میکردند .
این روزها نمیدانم پاهایم روی زمین است ویا درهوا راه می روم ؟ نمیدانم خوابم یا بیدار ؟ نمی دانم دچار کابوسی وحشتناکم ویک بیداری درپی خواهد داشت یا نه ؟ هیچ نمیدانم راه میروم چیزی به درون شکمم میفرستم وهمه حواسم را به به لاطالاتی که روی فضای مجازی از روی دست هم کپی کرده وهمه دروغند میسپارم .
چیزی نیست برای تماشا وجایی نیست برای رفاقت وکسی نیست برای حرف زدن فامیلی پس از سالها از فرانسه زنگ زده شماره تلفن گذاشته عوضی ! چه اصراری هست برای این تماس بیهوده ؟ شما که یک دست درآنسوی دارید ویک دست دراینسو از هر دوسفره میخورید ومیبرید با من چکار دارید ؟
من دیگر کسی را که بمن نزدیک است نمیشناسم همه رفته اند یا مرده اند ویا تغییر مسیر داده اند من همراهی ندارم وهم دمی نیز ندارم همه " میترسند" یا از بد نامی !! ! یا از شلاق عسس ! من درهمان مسیر قدیمی خود راه میروم زمانی عده ای دست به نبش قبر زندگی فامیلی من زدند چه چیزی را میخواستید بیابید؟ برای تحقیر من چیزی کم داشتید ! من اهل ده هستم ارباب ده بودم وهنوز به ان ده وابسته ام وافتخار میکنم ارزو دارم روزی به چادر نشینیان ایلاتی ملحق شوم وبا نوای نی چوپان به دنبال بره ها بدوم ویا سوار اسب شوم من عوض نشده ام اصالت من خریدنی ویا مضاعف نیست آن رودخانه بزرگ ده زادگاه من است آن کوچه های خاکی وخاموش بدون چراغ که تنها صدای زمزمه ابشا ر بود مرا بسوی خود میخواند ابی روشن مهتاب درمیان ان افتاه بود در لابالی توده سنگلاخها من خنده کنان میدویدم وشاد وسرحال بودم با شهرنشینان کاری نداشتم شهریان با ان لباسهای مصنوعی شان حال مرا بهم میزدند من درجلد خودم باقی ماندم نه زبان انهارا میفهمیدم ونه انها زبان مرا . با نورهای ابی ونیلی وسبز وکبود ونارنجی طبیعت بزرگ میشدم .
آن رودخانه بزرگ دهکده زادگاه من است که درسحرگاهان درنور سپید صبحگاهی خودرا به میان ابهای پر شر وشورآ ن میافکندم بر خلاف اب حرکت میکردم .
امروز درکنار یک ابشار مصنوعی با بابوی گند ضد عفونی خوشحا لم که درخت کوچک باغچه ام گل داده است وساقه های رز برگهایشان رشد کرده دراین روزهای تاریک وبی ایام وبی یاران وبی هیچ راهی در یک محبس خانگی .
بمن چه مربوط است که چین وماچین شما میخورد لابد لیاقتتان همین بوده خوراک آن اژدهای سرخ شوید
نه من سرم را با شما درون یک کاسه نخواهم کرد . دهکده اربابی من ویران شده است ومن مسافری هستم درانتظار قطار بعدی وظیفه ام را به نحو احسن انجام داده ام مردانی بزرگ ساخته ام وزنانی بزرگتر از زنان رنگ وروغن مالیده شما که برای هر چیزی خودرا درمعرض نمایش وفروش میگذارند من هنوز آن پنجه های حنابسته دایه ام را بیاد دارم چه پاک سیرت بود واب زلال وپاکی در سینه اش جاری ومن آنرا نوشیدم بهمراه بوته های وحشی بابونه ونعنا و ریحان .
نه !من از شما نیستم . !
پایان / ثریا ایرانمنش 05/04/2021 میلادی / ؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر