ثریا /لب پرچین /
اقایی دریک برنامه ماهوارایی اصرار داشت
که ما از تاریخشاهنشهی خود استفاده کنیم بلی دوهزارو وپانصد سال شهاهنشاهی داشتیم آیا توانستیم آنرا نگاه داریم. آیا امروز از آنهمه ادب فر‌وتنی بزرگواری وگذشت وقهرمانی وار خود گذشتگی آن زمان چیزی برایمان باقی مانده که به این تاریخ آویزان شویم ،؟نه ادب ، نه انسانیت ، نه نام نیک ، نه شرف ، نه. راستگویی و نه درستکرداری اندیشه های پاک. نه هیچچیز غیر از یک بلبشو وانارشیزم در آن سر زمین فلک زده باقی نمانده شاهان بزرگ ما دست دختری ناشناس را نمیگرفتن وتاج بر سرش بگذارند او هم سر زمین را بسپارد به دست. دوستانش وخود راهی جایی شود که در آنجا تربیت شده است و
امروز برای ما چی مانده
بقایای آتشکده را نیز تبدیل به آمامزاده کردند همه خود فریب ودیگران را تیز فریب میدهیم. بیاد آن شعر ایرج میرزا افتادم که ایکاش همه «خر» بودیم این تاریخ را در کنار شاهان در موزه بگذارید. واگر عمری باقی ماند اولین سنگ وبنای زندگی. را بر راستی درستی واندیشه ای پاک بگذارید. وامروز دست از خدایانمان بکشید وانها را بحال خود بگذارید شاید. روزی. دوباره ظهور کردند که شک دارم .
پایان
ثریا ایرانمنش. ، اسپانیا پنجم دسامبر د‌و هزار وبیست
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر