ثریا ایرانمنش «لب پرچین »
آواره جهانم ، با کوله پشتی از خاطرهای دردناک
لبریز از خستگی سرگردان این جهانم
آواره این جهانم. لبریز از گفته ها
ولبریز از کلمات
مانند تکه سنگی بر روی تپه ها بیکسی
ریشه ام در آنسوی جهان ً پوسید در آب تلخ
زیارت نامه
پنهانم در پشت دیواری کجی
گویی هزاران سال است که درخوابم
من جوهر زندگیم
ثریا ایرانمنش /اسپانیا یکشنبه بیست ونهم نوامبر دوهزار و بیست میلادی ،
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر