ثریا ایرانمنش"لب پرچین "اسپانیا
---------------------------
تاریخ فردا درباره امروز ما چه قضاوتی خواهد کرد در باره مردمی که درقرن بیست ویکم میلادی زیر سلطه مردانی بیشعور وبی عقل و درآمده از غار کعف وبازماندگان مردان چادر نشین صحرا گرد وسوسمارخور - همه گذشته خودا ازیاد بردند مسخ شدند کور شدند ولال تنها گریستند وزاری کردند وهمه قوای عقلی وبدنی وانرژی های سازندگی خودرا ازدست دادند البته بودند ملتهایی این چنین که باتفاق یکدیگر دست دردست هم داده و خودرا رها ساخته ازنو بنای دیگر ی را نهادند اما ملت ما ! نه!ملتی که به تماشا میشنید تا ملای بیسواد دهایی بزرگترین کتابهارا به دست آتش بسپارد وآنها صلوات بفرستند ملتی مینشیند یا یک عقرب جرار درکنار درخت برایش جادوی آیه هارا تجویز کند ملتی همه جوانانش را به دست جلادان میسپارد تا خود درسایه خنک درختان بیارامد . .
ملتی که سقف هارا شکافته وبا دنیای امروز چندان بیگانه نیست اما آن وسیله را تنها برای هوسهای خود بکار میبرد .
من جهان شما را سخت شکافتم اما هیچ فکر تازه ای درآن نیافتم هیچ فکری به پهنای دشتهای بیکران کویر وکوههای سر بفلک کشیده زاگروس من دل هر ذره را شکافتم اما درونش از آفتاب خبری نبود تنها ذرات آیه های اسمانی در بسته بندیهای فریب وریا ومکر ودروغ از کهکشانهای دوردست دروغین بدامن همه بارید .
واژه ها همه مردند - کلام یخ بست وآواز بلبلان در گلو خاموش ماند عروسان نو جوان حلوی درب حجله ذبح شدند تا دردرون آنها در شعور اندیشه ای آنها جوهری شکل نگیرد از پیکرهای صدف گون ولبان شوخ طنازان بهره بردند برای فروش بردگی ها وآخرین گوهری را که داشتند به دست بیماری عالمگیر دادند
نه این چنین ملتی یگانه است بی هم تا است دو نفر هیچگاه نمیتوانند یکی شوند همه یک
پارچه ( من ) هستند.
چهل ویک سال گذشت وهر دریجه ایرا که گشودیم از دیروز گفتند گویی فردایی درپیش نیست یکی در بیراهه ای خیبر وجنگ احمد با حسن درگیر بود دیگری در میان دوراهه های طوس وشاهان وآدمکشان دیروزوامروزی وسومی مشغول فروش مغزها و همه فراموش کردند که ( مردمیم ) .
همه بسوی یک خاموشی خود ساخته خزیدیم مغز من شعور من ظالم تراز مارهای زهرآگین مرا ودار به سرکشی کرد وآن آدمخوار از قبیله آدمخواران قرون عکس ماررا کشید وطعمه هایش را بلعید وهمه روزوشب ما در بین هشیاری ومستی بر سرنوشت خویش گریستیم .
وفریاد مان خاموش بود که آه از اینهمه ستمگری وبیداد اما ضحاک همچنان مغزهارا میخواست ومینوشیدوبا خون جوانان ما زنده مانده بود .
ایا هنوز درخوابید ؟ پسرانتان زن شدند ودخترانتان درنقس مردان جوان بازی میکنند طعمه میشوند حال دراین شب تاریخی شبی که آتش افروز بود وآتش کشنده میکربها بود ما درپناه حکومت نظامی که چه عرض کنم درپناه حکومت مرگ در خانه به پای شمع ها میگرییم ونوروزمان عزا شد .
آهای مردم خفته وبیعار شب یکسره تاریک است چراغی سوسو نمیزند وشمعی راهنمای ما نیست برخیزید خود شما برخیزید وضحاک را بکشید وماران ودیوان شب را به تنور آتش بیاندازید معجزه نزدیک است درانتظار هیچ برقی از آسمان نباشید همه ستاره ها دروغینند . ایا خود شما نیز یک دروغید ؟ ومن بیهوده نام ( ملت وهموطن وهم راه ) را برشما نهاده ا م ؟ .ث
پایان
ثریا / اسپانیا /شب آخرین چهارشنبه سال کهنه میرویم بسوی دشت اقبال ! 27 اسفند ////
