ثریا ایرانمنش » لب پرچین « . اسپانیا !
---------------------------------------
دلا شبها نمی نالی به زاری ،
سر راحت به بالین میگذاری !
تو صاحب درد بودی ، ناله سر کن
خبر از درد بی دردی نداری ،
بنال ایدل که رنجت شادمانی است
بمیر ایدل ، که مرگت زندگانی است
مباد آندم که چنگ نغمه سازت
ز دردی بر نیانگیزد نوایی
مباد آندم که عود وتار و پودت
نسوزد در هوای آشنایی ..........» فریدون مشیری «
تشنه ام ، تشنه خاک ، و آب ، توبه خود را نمیشکنم ، و پرهیز خود را ، نه ، میایستم در مقابل جام های شکسته و نشسته در خون .
روزی میخواستم که در وزش باد گرم عشق در برابر هر نوازش کز دستهای یخ بسته و مرده بر پشتم مینشست ، عشق را برگونه هاییم نقش بندم وگونه هایم را سرخ نگاه دارم .
روزی میخواستم ، که در میان هرجام چشمان درخشان ترا ببینم که لبریز از ستاره مهر است ،
وآن جام لبریز از عشق را با دودست قوی سر کشم ، اما افسوس ، تکیه بر کاهی داده بودم که در پندارم کوهی بود !چشمان تو بسته به روی زیبایی ها بودند .
این تشنگی و گرسنگی من همچنان ادامه داشت و دارد نه چندان که با حرص دندان بر هر گوشت مرده ای فرو برد ، او میل دارد که در میان نان گرم تازه در کنار فنجانی چای درمرز درون من تحلیل رود .
امروز خسته ام ، و گرسنه ، گرسنه از چیز هایی که از آنها محرومم بحکم دستور " طبیب " و تشنه از آنچه که نامش را می ارغوان نام نهاده اند که درمیان آن چشمان پرستاره ترا میدیدم .
امروز در میان لیوان قهوه بیرنگ من ، ماه میشکند ؛ وتبدیل به امواجی سیاه میشود ونانم آنچنان خشک است که گویی سنگ دردهان میگدارم .
و... من در کنار سفره رنگین این سر زمین وآن سر زمین تنها یک میهمان شبانه هستم که باید بروم .
روزی در میان برف های سنگین کوهستانها شب را که به رنگ نیل بود به صبح گره میزدم وطعم آسمان را میچشیدم بوی درختان نارون وسپیدار وکاج عطر عفاف تازه عروسان را داشت ومن در تصور حجله بخت با نسیم همراه میشدم ونفس تازه میکردم .
آن روز ها شقایق برایم معنی دیگری داشت شقایق دختری بود عاشق ، و خورشید باو تجاوز میکرد من لذت مکیدن سرخی شقایق را در درون افتاب داغ شهر شیراز درکام تشنه ام احساس میکردم .
من آفتاب جوانی را میشناختم وساقه های جوان ستبر درختان را که پای بر لب جویبارها گذارده بودند .
هر آنکسی که بودم ، خودم بودم ، نه ابلیس ونه خدا ، و نماینده او ، دیوانه جمال وزیبایی بودم ودلداده روشنایی ها .
حال ماه گم شده ، ستارگان مرده اند ، وشقایق درون خاک پوسیده ومن به یک خانه تاریک و متروک مینگرم که آخرین پناهگاه من است . ث
ثریا ایرانمنش » لب پرچین « اسپانیا 04/ 05/ 2018 میلادی برابر با 13 امرداد ماه 1397 خورشیدی
از " نوشته های روزانه " !
