هرکجا دیده امید گشودیم به صدق
بیشتراز همه آنجا هدف تیر بلاشدیم
داشتم به گفته خواننده قدیمی آقای گلپایگانی میاندیشیدم که فرموده بودند :
تار فرهنگ شریف پرچم ایران است !
خیر قربان ممکن است پرچم جمهوری اسلامی باشد ، نه پرچم ایران واگر هم این پرچم را قبول کنیم هنوز آقای حسین علیزده هستند که عمرشان دراز وجناب هوشنگ ظریف .
مرحوم شریف بداهه نواز بود ، یعتی محفلی ومنتقلی !
من چندان با دستگااهای موسیقی آشنا نیستم تنها شوررا میشناسم آنهم چون زیا دبه " شور فکرت امیروف" گوش داده بودم که او هم بر مبنای دستگاه شور ما آنرا ساخت مانند یک سنفونی .
تار آقای شریف مانند این میمانست که قرار بود دروصف پاییز چیزی بنویسیم ناگهان به فصل بهار میرفتیم واز بوی خوش سنبل میگفتیم ودرهمین حال به کوههای پر برف ویخبندان زمستانی سری میزدیم ووبرمیگشتیم به تابستانی داغ وطولانی وسپس دوباره به نوشتن ادامه میدادیم دروصف پاییز !
یعنی ایشان از شو ر به نوا وسپس به سلمک وسپس به مویه وسپس به حجاز وسپس به دستگاه همایون میرفتند ودوباره برمیگشتند سر خانه اول وشوررا ادامه میدادند دستگاه شور همیشه مورد علاقه ایشان بود کمتر شاگردی را به جامعه تحویل دادند چون ( درحال وهوای) خودشان بودند . گاهی هم سر رشته از دستشان خارج میشدوخارج مینواختند واینرا من بارها در کنسرتها ویا ساز ایشان شنیده بودم ، بدبختانه یا خوشبختانه گوش موسیقی من تیز است !
ایکاش اهل موسیقی بودم وبیشتر میتوانستم آنرا توجیه کنم . اما اهل فن میدانند ، نوازش دادن روح برای لحظه ای وهمراهی آوازی را که ناگهان خارج میشدند وخوانند باید مدتها معطل میماند تا ایشان برمیگشتند سر خط اول ، نمیشود برآن نام هنر واقعی گذاشت ، ایشان زمزمه وار مانند یک جویبار ارواح را نوازش میدادند ، همین . هنر اصلی باتکینک بالا ومحکم نزد شادروان جلیل شهناز بود ، ایشان تاررا بخودی خود وبیشتر نزد دوستانشان که اهل" شادمانی "بودند فرا گرفتند . بقیه اش نادرست است . هوش سر شار وحافظه ای قوی داشتند ومیتوانستند فوری همه چیز را ضبط کنند ، خوش برخورد شیرین بیان شیرین زبان درعین حال ( دروغ) که شایسته یک هنرمند نیست حرف اول را درزندگی ایشان میزد . دیگر داستانرا تمام کنیم . حال رفته اند وروزگار وآینده خبر میدهد از سروری وسرداری .پایان
ثریا ایرانمنش / " لب پرچین" / دوشنبه .
