تمام دیشب در خواب اشعار سهراب سپهری را زیر لب تکرار میکردم ، شاید تنها شاعر معاصری بود که ضربه ای به رژیم قبلی نزد وتنها شاعری بود که سر درون گریبان خودش داشت با آب وعلفش سرخوش بود ، تنها شاعری بود که قطار سیاست را دیدکه خالی میرود ودانست آنچه حاکم بر سرنوشت هاست همان سیستم » بانکی « است ساعت هفت بیدار شدم دوباره بخواب رفتم وامروز در این فکرم که من به کدام فرهنگ میاندیشم ؟ کدام فرهنگ پر بار ایرانی که زن را به پیاز تشبیه میکند و میگوید خواهر پیاز باش نه سیب زمینی !!! ، به خنده وتمسخر گویندگان تلویزیون این دیار میاندیشم که حال از زیر فرهنگ دیکتاتوری درآمده با شورت کوتاه وسینه بند درخیابانها میکردند وبه ما میخندند ما ( برقه پوشان) فرق روسری با بورقه را نیز نمیدانند .
نزدیک به چهل سال است که از کسوف سیستم جهالت میگذرد وما همچنان در پی بند کیف » گوچی« ویا شال گردن ایوسن لورن مرحوم هستیم !!! گمان نکنم که انسان آنهم انسان این زمانه بتواند از تجربه ها درس بگیرد ، ( مگر خود من گرفتم؟) هنوز تا هنوز است دست بر دل نهاده وفریاد میدارم !!! .
این روزها در سر زمین ما اگر هر کسی در دیار دیگری انسانی را بکشد در ایران یک خیابان یا یک کوچه جایزه دارد ، دیگر امکان ندارد کسی بفکر آن باشد که بتواند زبان وفرهنگ را نجات بدهد ، اقوام یکی یکی میخواهند قبیله های خودرا بسازند در گذشته هم همین بود قبیله ، در قبیله ای که من وارد شدم میدانستم وصله ناجوری هستم که به لحاب پر برکت آنها دوخته شده ام در میانشان شاهزاده بود ، لرد بود لرد زاده بود ، تیمسار سپهبد سر لشکر و غیره بودند ، پس مانده نصیب من شد منهم اورا بیرون انداختم دهانم را شستم وحال در این گوشه به ذکر مصیبت نشسته ام ، بامید یک شانس !!! کدام شانس ؟ حساب بانکی ات چند رقمی است ؟ زمینهایت کجاست ؟ اتومبیلت چه مارکی دارد ؟ لباسهایت را ازکدام مزون میخری؟ بقول عبید زاگانی در قم »عمران« نامی را کتک میزندند که در اسم او هم عمر بود وهم الف ونون عثمان جای داشت !!! حال منهم بفرمان سرنوشت باید کتک بخورم چرا که نامم ث دارد ی والف ور همه اینها مرتکب جرمند ! کسانی در خشت خام سر نوشت مرا دیده اند که یک جادوگر مرا جادو کرده است !!! من سالهاست در انتظار باطل کردن این جادو نشسته ام امنا بیفایده است .
بیاموز ، ای تبعیدی ، بیاموز ای ره گم کرده ،
اگر سوار بر اسب ابلق خود نشده بودی
امروز دراین سوئ دیوار نبودی ،
برخیز اما ، قبل از آنکه دیر شود
بر خیز ، سرزمین درحال مرگ است
تردید؟ سر زمین من نیست ، سر زمین من قرنهاست گم شده
زیر آوار ها ، وخاک زمان ،
میایستم ، در انتظار باد
بسیارند که برخیزند ، جوانان ، نو رسیده ها
کسی هست که روزی به همه چیز سامان میدهد
برای حقوق ما زنها ،
الان هنگام سکوت است هنوززمان فریاد نرسیده
همه دچار رخوتند ، واسیر شهوت
باید بیاموزم که در زندان پیری ، چگونه باید زیست ؟
ونترسید
من در اطمینان خویش فریاد برمیدارم
برای کسی که میخواهد .............
میحواهد چی؟ اشعار پورنوی شبانه بیشتر به مذاق این نور سیدگان خوش میاید تا سرودئ از سر زمین مادری!!! .
ودیشب تمام شب اشعار سپهری را زیر زبان میخواندم :
دستانترا میگشایی ، گره تاریکی را میگشاید،
لبخند میزنی ، ریشه های رمر میلرزد
مینگری ، رسایی چهره ات حیران میکند ، بیا ، بیا ، با جاده پیوستگی برویم.....پایان
